Erik Dekker ziet op de lange en gemeen stijgende Pfannenstiel Jan Ullrich, Francesco Casagrande en Fernando Escartin wegrijden. (Foto: foto Cor Vos)

ZÜRICH - Luisterend naar de taal van de benen, durfde hij geen risico's te nemen. Uit angst om zijn motor op te blazen, spaarde Erik Dekker zijn benen. In een fractie van een seconde koos hij om in zijn eigen tempo te klimmen. Verstand boven emotie. Als leider in de Wereldbeker moet je immers af en toe een rekenmeester zijn en naar je lichaam durven luisteren. Daarom liet de Rabo-kopman op de lange en gemeen stijgende Pfannenstiel Jan Ullrich, Francesco Casagrande en Fernando Escartin wegrijden en wist hij zich met een sterke vijfde plaats in het Kampioenschap van Zürich al bijna te verzekeren van de eindzege van het belangrijkste klassement voor eendagswedstrijden.

Met meer dan honderd punten voorsprong verdedigt de Drent in Parijs-Tours en de Ronde van Lombardije zijn felbegeerde leiderstrui. Zelfs wanneer Dekker geen punten meer pakt dan zou zijn eerste concurrent Erik Zabel al Parijs-Tours moeten winnen en minimaal 21e in de Ronde van Lombardije moeten worden. En dat terwijl de slopende klassieker in Italië de Duitser totaal niet ligt. "Ik ga nog niet juichen, maar besef wel dat ik er heel riant voor sta. Ik kan me moeilijk voorstellen dat het nu nog misgaat", toonde de Rabo-kopman aan de oevers van het prachtige meer van Zürich direct zijn zelfvertrouwen.

Bij 33 graden Celcius in de schaduw toonde hij op het loodzware parcours andermaal zijn status van een groots kampioen. Op de voorlaatste beklimming van de Pfannenstiel volgde hij nog probleemloos Ullrich en Casagrande en dat deed hem achteraf grote deugd. Bij het ingaan van de slotronde van 41,4 kilometer was hij present in de kopgroep van negentien renners, al zat hij daar wel geïsoleerd als enige Rabo-renner. Geen Michael Boogerd, geen Beat Zberg, geen Maarten den Bakker, noch Geert Verheyen. En dat mag het miljoenencollectief zich wel degelijk aanrekenen. Gelukkig kan Dekker in deze vorm in zijn eentje de hele wereld aan. "Ik heb me daar ook niet druk om gemaakt. Eigenlijk had ik maar twee concurrenten. Ik moest Casagrande en Rebellin in het bijzonder in de gaten houden. Dat kon ik in mijn eentje ook wel."

Waar Paolo Bettini bewust voor de scherprechter, de zes kilometer lange Pfannenstiel, in de aanval ging, fixeerde Dekker zich op zijn directe rivalen. Onder aan de klim zette eerst Ullrich aan, daarna ging Casagrande er vol overheen. Dekker: "In eerste instantie kon ik volgen, maar daarna durfde ik niet mee te gaan. Het klassement speelt dan toch door je hoofd. Als ik me daar zou opblazen en later niet meer mee zou kunnen, zou echt jammer zijn. Je doet op zo'n moment wat je denkt. Al word je denkvermogen wel grotendeels bepaald door het gevoel in je benen."

Waar Casagrande, Ullrich en Escartin ontsnapten, moest Dekker in eerste instantie ook Rebellin en Oscar Camenzind een tiental meter voorsprong geven. "Maar halverwege de klim kwam ik al weer bij hen. Ik bleef even in hun wiel en ben toen vol gedemarreerd. Dat was wel mooi. Ik was immers bang dat Rebellin me er hier bergop zou afrijden. Nu deed ik dat bij hem. Helaas waren de anderen toen al te ver vooruit, want ik had graag voor de overwinning gereden."

Die zege was voor Paolo Bettini. Heel geraffineerd liet de Mapei-kopman de wederom dom koersende Ullrich in de sprint achter zich. Voor de derde keer moest de Duitser in Zürich genoegen nemen met de tweede plaats en andermaal heeft hij dat aan zichzelf én aan het beperkte tactische inzicht van ploegleider Rudy Pevenage te danken. Iedereen weet dat Bettini op zijn sterkst is een korte sprint, terwijl Ullrich de man van de macht is. Tegen zijn natuur in wachtte de Duitser veel te lang tot 250 meter om de sprint aan te gaan en gaf zodoende de zege cadeau.

Een overwinning die het mislukte seizoen van 's wereld grootste collectief Mapei nog enige glans gaf. Vorig jaar won de 'leerling' van Michele Bartoli al Luik-Bastenaken-Luik. "Dit jaar rij ik sterk, maar bleef ik continue op ereplaatsen steken", keek Bettini terug. "Deze overwinning draag ik op aan onze baas Giorgio Squinzi. Hoewel we een Mapei-onwaardig seizoen rijden, heeft hij nooit druk op ons uitgeoefend. Bewust ben ik voor de Pfannenstiel in de aanval gegaan. Zonder te forceren zat ik vooruit en kon op de smalle, bochtige wegen later aanpikken. Ik was bang voor een lange sprint van Ullrich, maar hij speelde me in de kaart."

Met zijn vijfde plaats behaalde Dekker zijn zesde top-tien klassering in de Wereldbeker. "De uitslag verbaast me niet eens", beantwoorde hij opvallend nuchter. "Het meest sta ik te kijken hoe ik met deze leiding in en buiten de koers omga. Ik heb helemaal geen last van druk en het zelfvertrouwen straal ik gewoon uit. Dat heeft alles te maken met mijn prestaties van vorig jaar. Het kan toeval zijn dat je een keer een rit in de Tour wint, maar niet wanneer je er drie wint en ook nog de Clasica San Sebastian. Afgelopen winter heb ik geconcludeerd dat ik gewoon een steengoede coureur ben. Daardoor rij ik nu anders. Naar de cruciale, moeilijke ogenblikken in de klassiekers rij ik nu met respect, maar niet met angst. Als ik en-bloc zit, dan weet ik dat de anderen nog meer pijn lijden. Zo ging ik vandaag naar de Pfannenstiel. Ik word er immers niet meer zomaar vanaf gereden. De laatste weken onderstrepen dat ik alle WB-parcoursen aankan. Vandaar dat ik heel optimistisch naar Parijs-Tours en de Ronde van Lombardije vooruitkijk."

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 27 augustus 2001