PARIJS - Waar anders dan in de stad die voor velen symbool staat voor romantiek, kan de liefde tussen Pete Sampras en de door hem zo verfoeide gravelbanen opbloeien. Sampras wil wel, zo toonde hij gisteren aan in een partij waarin hij werkelijk alles moest geven, maar uiteindelijk wel het door hem zo vurig gewenste 'happy end' of is het in dit geval 'fin heureuse' uit het vuur wist te slepen.

Pete Sampras kijkt vol dankbaarheid naar de hemel na zijn miraculeuze ontsnapping tegen Cedric Kauffmann. (Foto: AP)

Of hij met zijn gisteren schier onverwoestbare vechtlust nu eindelijk de onvoorwaardelijke liefde van het gravel heeft gewonnen, valt nog te bezien. Maar de 10.076 toeschouwers, die drie uur en twaalf minuten lang getuige waren van de bij tijd en wijlen wanhopige strijd die Sampras tegen zichzelf, qualifier Cédric Kauffmann en vooral tegen het gravel leverde, hebben de Amerikaan voorgoed in hun harten gesloten.

Achter de cijfers die het scorebord in het prachtige Suzanne Langlen stadion vulden 6-3, 4-6, 6-2, 3-6, 8-6 schuilt het verhaal van een duel dat beide spelers later de titel 'ongelooflijk' zouden geven. Kauffmann omdat hij, als nummer 215 van de wereld, een voor zijn doen een ongelooflijke prestatie had neergezet. Sampras omdat hij op ongelooflijke wijze was ontsnapt aan een nederlaag die met het vorderen der games steeds meer onvermijdelijk leek te worden.

"Een ongelooflijk gevecht, het was in de vijfde set nog slechts een kwestie van volhouden", aldus Sampras, vele uren na de slopende gravelmarathon. "Hij rende en vocht echt als een tijger." Met die 'hij' doelde 's werelds nummer vijf op de Fransman Cédric Kauffmann, die in de vijfde set bij een 5-3 stand twee matchpoints verspeelde en een game later op eigen service ook nummer drie niet wist te verzilveren. Simpelweg omdat Sampras weigerde zijn meerdere te erkennen in zijn tegenstander en de door hem zo verafschuwde gravelbodem waarop hij nog nooit een toernooi wist te winnen. Sampras brak op 4-5 terug naar 5-5 en trok de vijfde set uiteindelijk naar zich toe met 8-6. Toevallig, of misschien ook niet, dezelfde cijfers waarmee hij vorig jaar op Roland Garros in de eerste ronde van Mark Philippoussis verloor.

Je kunt je zo langzamerhand serieus afvragen wat Sampras ieder jaar weer bezielt om zich in te schrijven voor Roland Garros. Wie de man gisteren over het gravel in het letterlijk (brandende zon) en figuurlijk (ruim 10.000 gillende Fransen) kokende Suzanne Langlen Stadium zag strompelen, werd eerder bevangen door medelijden dan door bewondering. Terwijl dat laatste toch meer op zijn plaats zou zijn voor een man die het absolute record grandslamtitels (dertien) in zijn bezit heeft.

Maar Sampras straalde niets uit van de onoverwinnelijkheid waarmee hij die dertien pareltjes voor zijn gouden tenniskroon ooit veroverde. Naarmate de marathon vorderde kreeg hij steeds meer weg van de gladiator, die zich in de arena realiseert een op voorhand verloren gevecht te leveren. Met, traditioneel, de tong uit de mond en het zweet eerst druppelend, daarna gutsend van zijn getekende gelaat, ploegde Sampras door het gravel. Steeds hoger leek het rode gemalen steen rond zijn enkels te kruipen, steeds meer leek Sampras voor de zoveelste keer in zijn roemrijke carrière ten prooi te vallen aan de vraatzucht van de zwaarste tennisondergrond.

"Toen hij voor zijn derde matchpoint serveerde, dacht ik echt dat het 'over en uit' was, maar blijkbaar zat er nog wat in mijn reservetank", aldus de winnaar na afloop. In die extra voorraad vond Sampras op dat penibele moment een moordende stopvolley, waar Kauffmann na afloop nog vol van was. "Die bal was gewoonweg te goed, ik geloof niet dat er nog iemand rondloopt die op zo'n moment zo'n bal kan slaan."

En juist die gave om op 'onmogelijke momenten' in staat te zijn 'onmogelijke ballen' te slaan, heeft Sampras gemaakt tot de grote speler die hij nog steeds is. Maar of hij met die gave na vele jaren van ijdele pogingen eindelijk ook het hart van Roland Garros kan veroveren, valt te betwijfelen. Al is het wel degelijk datgene waarvoor Sampras, meer dan ooit, dit keer naar Parijs is afgereisd. "Roland Garros blijft mijn grootste uitdaging en ik ben niet van plan om 'haar' zomaar aan die andere spelers af te staan." Het begint al aardig op echte liefde te lijken.

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 30 mei 2001