Betty Mellaerts foto:Lieve Blancquaert

Een kraaienpootje meer, een paar kilootjes erbij, wat grijze haren. Wij Nederlandse vrouwen zitten er niet mee. Tenminste, als wij de reacties op onze oproep van vorige week serieus moeten nemen. En dat doen we. Stuk voor stuk, want u heeft massaal een ode uitgebracht aan de rimpel.

"Leve de rijpere vrouw!" jubelde Josettte Quast. "Voor Demi Moore begint er in ieder geval een nieuw leven bij 40. Waarom zou dit ook niet bij andere vrouwen zo kunnen zijn?" Ook Sylvia Bouwmans kan er niet wakker van liggen dat ze een jaartje ouder wordt. "Ik ben 44 jaar jong. Dat gezeur over die paar rimpeltjes. Sorry hoor, er zijn nu eenmaal ergere dingen. Ik kijk liever naar een doorleefd gezicht, zoals naar dat van mijn moeder van 85 jaar met al haar rimpeltjes, dan naar dat van een pop waarvan je niets kunt aflezen.

Voor Annemieke Wessels was veertig worden een mijlpaal. "Op mijn 41e kreeg ik mijn zoon. Toen ik 48 was, vond ik de baan van mijn leven. Nu ben ik 53 jaar en ben bezig met een echtscheiding. Voor mijn zoon, die nu elf is, vind ik het erg sneu dat we uit elkaar gaan. Maar voor mij is het een verademing!"

Germaine de Coninck foto:Lieve Blancquaert

Bewuste keuzes maken, relativeren, ook Ines van der Ven (46) vindt dat de grote voordelen van ouder worden. "Ik hoef niet zonodig nog een carrière na te streven. De kinderen wonen op zichzelf en al zijn de contacten goed, ik probeer moeder af te zijn om ze hun eigen leerruimte te geven, ze hebben recht op hun eigen fouten. Niet meer mee bemoeien tenzij ze advies vragen. Samen met mijn man wil ik nu gewoon lekker verder leven. Niet naast het leven, maar er middenin. Maar me minder druk makend om alles. Het mag, zeker als je de 40 gepasseerd bent."

Niet iedereen kan dat natuurlijk even goed. En uiteraard hebben we ook wat gemopper binnengekregen over opspelende hormonen, het lichamelijke verval en afstervende hersencellen. Maar waar hebben we het eigenlijk over als we het verhaal van Monique horen?"Eind mei mocht ik ook de magische grens van 40 bereiken. Dat was voor mij een enorme mijlpaal én zwaar dieptepunt... Kort daarvoor won ons gezin een groot bedrag in een loterij, maar twee maanden later werd er borstkanker bij mij geconstateerd! Bij mij zou 't leven bij 40 wel eens kunnen eindigen. Geluk en pech kunnen dicht bij elkaar liggen. U begrijpt dat een rimpeltje of kilootje méér mij niet in de weg zitten. Een goede gezondheid is écht alles waard!"

Het lijkt zo banaal. Maar schuilt niet in ieder cliché een waarheid?

Uw reacties:

DEMI

Voor Demi Moore begint er in ieder geval een nieuw leven bij 40. Waarom zou dit ook niet bij andere vrouwen zo kunnen zijn? Leve de rijpere vrouw!

JOSETTE QUAST

MAGISCH

Eind mei mocht ik ook de magische grens van 40 bereiken. Dat was voor mij een enorme mijlpaal én zwaar dieptepunt... Want kort daarvoor won ons gezin een groot bedrag in een loterij, maar twee maanden later werd er borstkanker bij mij geconstateerd! Bij mij zou 't leven bij 40 wel eens kunnen eindigen. Geluk en pech kunnen dicht bij elkaar liggen. In de verre omtrek was ik natuurlijk het gesprek op verjaardagen! Er ontpopte echter een kracht in mij om te vechten voor ons gezin én het feit dat ik ook van onze prijs wilde gaan genieten. Win je een keer... U begrijpt dat een rimpeltje of kilootje méér mij niet in de weg zitten. Een goede gezondheid is écht alles waard!

MONIQUE

PAARDRIJDEN

Ik ben nu 64 jaar. Met mijn 40e jaar kreeg ik mijn eerste paardrijles, dat heb ik volgehouden tot mijn 60e. Het waren de beste jaren van mijn leven. Paardrijden, met de honden (2) wandelen en werken (2 ochtenden). Ons paard ging dood, dus nu wandel ik alleen nog met de honden, inmiddels 2 andere. Jeu de boules doe ik nu! Wel heel wat anders, maar ook leuk.

WIL WAPENAAR

MIJLPAAL

Ik hoop over 3 weken 84 jaar te worden, het dieptepunt heb ik gehad de eerste 40 jaar. Arm geboren, het was heel arm. Ik was de oudste van 11 kinderen, we woonden in één kamer met twee bedsteden boven elkaar in een vieze steeg, werd ouder, kreeg verkering dus ik wilde graag trouwen. Was 18 jaar, toen brak de oorlog uit en ben alles kwijtgeraakt (geen familie meer). Mijn a.s. man moest een jaar later naar Duitsland. Hij werkte op een scheepswerf. We zijn toen getrouwd met zo'n 40 paartjes tegelijk (moest nog 50 euro lenen voor het trouwboekje). Ik sliep weer in een bedstee van mijn moeder. Toen man weg was kreeg ik een baby, de oorlog met veel ellende doorgekomen. Mijn vader, opa en oom van de honger omgekomen, zijn in een zak gedaan en met een wagen naar begraafplaats gebracht waar hij met vele anderen in een kuil werd gelegd. Na vijf jaar deze periode huis gehuurd, man weer thuis. Bij de 2e baby ging het mis en is het na een paar dagen overleden; kreeg na anderhalf jaar weer een baby, die was 10 dagen oud, moest ik naar Katwijk omdat ik tbc had; drie jaar was de baby (en 1e kind 6 jaar) toen kwam ik weer thuis. Ik was heel verdrietig en nog niet gelukkig. Daarna nog twee kinderen gekregen. Toen was ik 40 jaar (plm.).

Toen begon ik aan de volgende 40 jaar. Heel hard gewerkt mijn man en ik. Hij speelde in een band en ik ging uit werken. Van alles aangepakt om voor de kinderen te zorgen, met een tent op de fiets kamperen. Heel leuk. Dus ging het heel goed. Kinderen gingen trouwen en nu 10 jaar geleden man doodgebleven op straat. Ben nu alleen, maar ben heel blij dat ik dat heb meegemaakt, deze ellende. En deze mijlpaal heb ik nu ook bereikt met de kinderen. Zelf moet ik nu alle eindjes aan elkaar knopen (heb alleen aow) maar ben toch nog gelukkig. Meer heb ik niet te wensen. Ja, één wens, maar dat zal niet gebeuren (is te duur), maar gezondheid is nog rijker en dat ben ik met de kinderen en alle kleinkinderen waar ik veel van hou.

Ben geen zielige oude vrouw, want deze mijlpaal heb ik zo toch ondanks alles bereikt.

A. V. GEENEN-BRINKMAN

ECHT

Ik ben 44 jaar jong. Dat gezeur over die paar rimpeltjes. Sorry hoor, er zijn nu eenmaal ergere dingen. Zelf ben ik vrij jong moeder geworden. En zijn mijn kinderen bijna allemaal uitgevlogen. Die rimpels horen er nu eenmaal bij. Ik kijk liever naar een gezicht dat 'echt' is. Zoals mijn moeder van 85 met al haar rimpeltjes. Dan naar een onnatuurlijk gezicht. Jakkie, laat mij gelukkig zijn met mijnmaatje 44 en de rimpels die ik heb er nog bij hoop te krijgen. Dan dat ik me moet afbeulen om er mooi, strak en glad uit te zien. Ik kijk liever naar een doorleefd gezicht dan naar een pop waar je niets vanaf kan lezen.

SYLVIA BOUWMANS

SIKKENEURIG

Ik had totaal geen moeite met mijn 50e, 60e, 70e en 80e verjaardag, maar mijn 40e vond ik een ramp. Het begon al voor mijn 39e, maar daarna werd het een verschrikking. Een paar maanden voor die vreselijke 40e verjaardag veranderde ik van een vrolijke vrouw in een vervelend, sikkeneurig mens. Ik bleef steeds zeuren over middelbare leeftijd, rimpels en grijze haren met het gevolg dat mijn man me ermee begon te plagen. Zelfs mijn kinderen en wat vrienden deden daaraan mee.

En toen was daar dan die afschuwelijke dag. Mijn man had buiten mij om een groot feest georganiseerd. Op de voordeur hing hij een bord op: 'Bedjaardenhuis AVONDROOD' en aan de binnenkant van de deur stond: 'Gelieve voor 9 uur te vertrekken, want dan gaat de jarige oude dame slapen'. Een van onze vrienden keek mij na zijn begroeting onderzoekend aan en zei toen: "Gunst Vera, ongelooflijk dat jij al 40 jaar bent, je ziet er geen dag ouder uit dan 39." Het werd een daverend feest. Toen ik de volgende middag wakker werd, was alle ellende vergeten en daarna heeft die 40 jaar mij nooit meer dwarsgezeten, net zomin als alle volgende decennia. Ik besefte dat er zoveel prettige en belangrijkere dingen bestaan dan een rimpeltje meer of wat grijs haar, dat elke leeftijdsgroep zijn eigen charme en geneugten heeft. Als je daar tevreden mee bent, straal je dat ook uit en dat houd je jong. Als ik mijn 90e verjaardag zou mogen beleven, zal ik daar hopelijk net zo blij mee zijn als destijds mijn moeder en mijn zuster dat waren.

VERA ROSENBERG

SCHOONHEID

Als telg van de naoorlogse generatie; ik werd net voor de bevrijding geboren, ben ik de 40-jaargrens reeds lang gepasseerd. Als vrouw had je niet veel kansen in die tijd, vooral niet als je wieg ook nog eens in een arbeidersgezin stond. Ongeacht mijn intellectuele prestaties was het bezoeken van de tweejarige huishoudschool al meer dan mijn moeder ooit bereikt had en vond zij dan ook dat mijn scholing voltooid was. "Een goede huisvrouw en later een volgzame echtgenote was het grootste goed!"

Mijn tijd komt nog dacht ik, omdat ik mijn levenspad reeds uitgestippeld zag.

Inmiddels getrouwd, twee kinderen en geen baan omdat de kinderopvang in die tijd slecht geregeld was, ben ik in de avonduren naar de opleiding mavo/havo gegaan en later parttime opleiding hbo-spd in drie jaar. Vanuit mijn sociale omgeving was er veel onbegrip en kritiek, dus de drive, en die had ik, moest uit mijzelf komen. Ook mijn toenmalige echtgenoot pleegde lijdelijk verzet. Voor mij was 40, maar ook 50 jaar worden zeker geen dieptepunt. Immers, het lichaam verandert, maar de geest verruimt!

Het leven is vol ontdekkingen die ik mij niet laat afnamen door plooien, rimpels of andere lichamelijke verouderingsprocessen. En het gekke is, als je positief in het leven staat, straalt de schoonheid van het lichaam af.

JANNY OUWEHAND

MUSJE

Ik ben geboren op 21-08-'23 te 's-Graveland, daar vandaan zijn mijn ouders toen ik plm. 6 jaar was, naar Amsterdam verhuisd. En waarom schrijf ik? Nu, toen ik ongeveer 16 jaar was, als leerling-verkoopster, in de Bijenkorf begonnen. Ondanks later de oorlog van '40-'45 was het een prachttijd. Getrouwd op 27-jarige leeftijd, bijna 12 jaar een filiaal van een bakkersbedrijf in Betondorp in Amsterdam beheerd. toen mijn tweede zoon geboren werd, zijn wij naar de Adm. De Ruyterweg verhuisd. Die tijd als beheerster van een filiaal zal ik nooit vergeten, erg druk, maar prachtig. Onze beide jongens gingen naar school, vlakbij in de buurt. Daar heb ik verschillende baantjes als moeder gedaan. Een heerlijke tijd. Onze jongste werd twaalf en zijn wij om bepaalde redenen uit Amsterdam naar Hoofddorp vertrokken. Daar ben ik lid geworden van de plattelandsvrouwen en ben nog steeds lid met veel plezier. Tevens lid van een koor, wat ik helaas vanwege mijn leeftijd heb af moeten zeggen. Doch daarvoor in de plaats een 50-pluskoor, tot nu toe, waar ik als ik niet meer kan op zal blijven en om de week klaverjassen. Mijn man is in 1985 gestorven en nu heb ik een heel sympathieke vriend en gaan we regelmatig ergens koffie drinken of naar Zandvoort. Mijn slotsom is dat het leven het waard is om geleefd te worden, maar je moet niet als een musje thuis blijven zitten.

J. BAARS-BOSMAN

PERFECT

Voor mij is 40 jaar een mijlpaal. Op mijn 41ste kreeg ik mijn zoon. Toen ik 48 was, vond ik de baan van mijn leven. Nu ben ik 53 jaar en ben bezig met een echtscheiding. Voor mijn zoon, die nu elf is, vind ik het erg sneu dat we uit elkaar gaan. Maar voor mij is het een verademing. Eind volgende week gaan mijn zoon en ik een weekje kamperen en in augustus een paar dagen naar Eurodisney. Ook daar ga ik overal op en in. Net als bij Sixflags. Van het groepje van vier was ik verleden jaar de oudste, maar wel de enige die in de Goliath ging. Ik voel me perfect.

ANNEMIEKE WESSELS

HUILBUI

Ik kan mij nog heel goed de ochtend herinneren dat ik 40 werd. Ik was niet bepaald vrolijk. Ik heb zelfs een flinke huilbui gehad. De rest van de dag was ik ogenschijnlijk de vrolijke jarige, maar diep van binnen deed het zeer. Ik word volgend jaar alweer 50. Ik ben van plan die dag "onvindbaar" te zijn.

CHRISTA

TONEN

Hallo, leuk onderwerp allereerst. Ik ben 41 jaar en in mijn geval kan ik zeggen dat m'n leven pas echt begon bij 40, zowel innerlijk als uiterlijk. Innerlijk omdat ik eindelijk na m'n scheiding mezelf kon zijn en uiterlijk omdat ik na die tijd eindelijk mezelf ook naar buiten toe kon tonen zoals ik werkelijk ben.

ANONIEM

GEZONDHEID

Mijn leeftijd is 51. Toen ik veertig werd, was er voor mij weinig verandering lichamelijk, maar met vijftig gaat het wel heel snel. Soms is het een beetje be-

angstigend. Geestelijk is het wel fijner, je bent zekerder geworden. Ik voel nu ook dat mijn lichaam ouder wordt doordat ik alles niet meer zo goed kan als vroeger zwaar werk. Ik besteed ook steeds meer aandacht aan mijn gezondheid, probeer om toch niet al te dik te worden, want de kilo's vliegen er aan. Ik hoop over een paar jaar te kunnen stoppen met werken om nog te genieten van het leven en hobby's waar ik nu bijna niet aan toe kom. Ik ben samen met mijn tweede echtgenoot zelfstandige.

MIEKE HEBING

OPHITSEN

Dat is natuurlijk niet bewezen dat je biologische klok na je veertigste al uitgetikt is!

Ik ben zelf 41 en heb een prachtige dochter van 3 en een mooie dochter van 1, met andere woorden: ik was 40 jaar toen ik mijn tweede dochter kreeg. Nog steeds is er de vraag of er een derde komt of niet, dus is het oppassen geblazen. Voor de zwangerschap van mijn tweede dochter werd ik gewaarschuwd dat het wel even zou duren voor ik zwanger zou raken ivm mijn leeftijd; we wilden wel graag, en dachten dat het wel 8 maanden zou duren voor het echt 'raak' zou zijn. Niets was minder waar: na 2 maanden was het al 'raak'! Erg snel, ik was er nog niet echt op voorbereid want de 1e was pas 1 jaar en 2 maanden (op die zwangerschap hebben we iets langer gewacht nl 8 maanden). Zo zie je maar dat het allemaal wel meevalt, en dat de wat oudere dames zich niet hoeven laten ophitsen door dokters en omgeving: er is van alles mogelijk en niemand kan voor andere gezonde mensen de beslissing nemen om zulke belangrijke stappen te nemen om maar op te schieten omdat de biologische klok niet meer zou tikken!

DES

MILDER

Ik ben 46 jaar en wordt al behoorlijk grijs dat vind ik nog steeds niet echt leuk, maar het hoort wel bij het ouder worden en ik verf het dus bewust niet. Ik mag ouder worden, hoef niet zonodig nog een carriere na te streven. De kinderen wonen op zichzelf en al zijn de contacten goed, ik probeer Moeder af te zijn om ze hun eigen leerruimte te geven, ze hebben recht op hun eigen fouten. Niet meer mee bemoeien tenzij ze advies vragen. Samen met mijn man wil ik u gewoon lekker verder leven. Niet naast het leven er wel middenin maar me minder druk makend om alles. Het mag, zeker als je de 40 gepasseerd bent. Het relativeren gaat ook makkelijker, vind ik ook voordeel van ouder worden. Jee wordt ook milder en kijkt genuaneerder tegen de dingen aan.

INES VAN DER VEN

THEEMUTS

Voor mij is het bereiken van de 40ste verjaardag een absoluut dieptepunt. Op je 40ste zelf ben je nog jong, maar rijp en dat heeft een bepaalde bekoring. Helaas moest ik op mijn 47ste vaststellen, ik dreigde ook zo'n oude rimpelige en verzakkende en dikke theemuts te worden. Aan het dikker worden heb ik wat gedaan: dankzij verantwoord eten en sportbeoefening, ben ik inmiddels 6 kilo afgevallen en pas weer in maatje 38.

Helaas wat blijft: de huid is rimpelig en droog , het haar wordt dunner - de gehele jonge uitstraling is aan het verdwijnen. Ofschoon ik weet, dat hiervoor levenswijsheid voor in de plaats is gekomen , moet ik eerlijk zeggen, dat ik me afvraag of ik de (statistische) leeftijd van 75 jaar wel zou willen bereiken. Niemand kan mij ervan overtuigen dat het leven nog leuk is als oude vrouw. Volgens mij moeten er toch heel wat hersencellen met je meesterven, wil je in vrede oud kunnen worden. Ik zie ze weleens, van die clubjes oude matrones, dik en een dagje op stap met elkaar. Tsjongejonge, wat moet daar nu nog leuk aan zijn? 40? Absoluut dieptepunt en het kan alleen nog maar erger worden.

A. ROOK

GELUK

30 worden vond ik verschrikkelijk, 40 worden vond ik ook erg en nu hoop ik volgend jaar 50 te worden! Mijn leven verandert ingrijpend: ik stop met werken (krijg wachtgeld), samen met mijn echtgenoot ga ik van Portugal/Spanje naar Nederland fietsen, we gaan verhuizen van de kop van Noord-Holland naar Nijmegen, ik ga vrijwilligerswerk doen op school of in de zorg. Ik heb bewust geen kinderen. Sinds juli 2001 verf ik mijn haar niet meer en de rimpels vallen erg mee als je 30 jaar niet rookt, weinig alcohol drinkt, gezond probeert te leven en een beetje geluk hebt.

JANNIE BAKKER

BEZIG

Het begin van de laatste 40 jaar! Ik ben geboren op 23 maart 1962 en dus aan de laatste veertig jaar van mijn leven bezig. Ja ja, het woord bezig is vetgedrukt, want van energie die zogenaamd minder wordt, wil ik niets horen. Dat heb je net zo in de hand als een interessante, oude, geestige vrouw worden. Mijn beroep is ziekenverzorgster en ik werk twintig uur in een verpleeghuis met psychogeriatrische bewoners. Daarnaast geef ik vijf uur in de week aerobic/steples en tennis ik vier uur in de week. In de zomer nog iedere week tien km skeeleren en de nodige uurtjes werken in ons eigen fruitbedrijf. Veder ben ik in het rijke bezit van drie dochters van 14, 17 en 19 jaar, wat inhoudt dat hun hormonen meer opspelen dan die van mij. De kilo's, buik en borsten houd ik door mijn energie-rijke leven keurig in bedwang en mijn grijze haren die af en toe de kop opsteken, krijgen een mooi kleurtje. Verder stralen mijn ogen nog heel ondeugend (zegt mijn man, maar die is bevooroordeeld). Mijn keuze worden inderdaad bewuster en ik weet heel goed wat ik wil. Soms te veel.

CARLA DAGEVOS

HORMONEN

Ik kreeg op mijn veertigste onze zoon Klaas. Toen ik tegen mijn vijftigste wel erg veel last kreeg van allerlei 'pauze kwalen' , werd er een klein ruwharig teckeltje in mijn handen gedrukt, waardoor de babyhormonen weer volop op gang

kwamen. Wisten die hormonen veel! Het is een aanrader. Wel moet je van hondjes houden natuurlijk. Ik ben nu 54 jaar en mede dankzij de overgang van mij, de midlife van mijn echtgenoot en de puberteit van onze zoon, hoeven we ons voorlopig niet te vervelen. En dieptepunten hebben weinig met leeftijd te maken. Mijn ergste dieptepunt beleefde ik op 27 jarige leeftijd toen mijn eerste grote liefde het uitmaakte.

TURF GORT

RIMPELTJE

Het is inderdaad zo. Je hoeft niet meer zo nodig. Ik ben 42 jaar en heb het naar mijn zin. Natuurlijk wil ik ook wel een rimpeltje minder hebben en moet ik moeite doen met lijnen en sporten om er nog een beetje uit te zien. Maar ik ben gelukkig zo met mijn vriend en dochtertje. Op mijn werk loopt het allemaal goed en ik heb gelukkig ook mijn ouders nog. Al met al is het allemaal zo slecht nog niet.

ASTRID STENVERS

VOLWASSEN

Mijlpaal; ik zou niet jong meer willen zijn. Alles is mogelijk, als je net als ik, 52 bent. De ene maar aan het ouder worden is wanneer je op zoek gaat naar een nieuwe relatie. Het spontane van de contacten in je jonge jaren is er niet meer zo en dat maakt het er niet makkelijker op. Maar dat weegt niet op tegen alles wat je al hebt gedaan, hebt geleerd en nog van plan bent te gaan doen. Fysiek, geen punt, ben 1,5 jaar geleden gaan fitnessen, nou of dat helpt. Gewoon een kwestie van volhouden en je vaart er wel bij. Daarbij huist in een gezond lijf toch meestal een gezonde geest en dat zijn stevige fundamenten voor de toekomst. Mijn ervaring is ook, dat er na mijn veertigste ineens een heleboel dingen duidelijker werden, net of er een luikje open ging met allerlei antwoorden. Een soort geestelijk volwassen worden, al heb ik aan het woord volwassen een hekel. Wie wil er nu volwassen worden? Groeien in de ruimste zin van het woord. Daar ga ik voor.

IET TIMMERMANS

OVERGANG

Werkelijk, de grens ligt NIET bij 40. Echt ouder word je pas na je laatste menstruatie en dat kan ook na je 50ste verjaardag zijn.

ELLEN SCHREUDER

OREN

Als je veertig bent of ertegen aan zit, moet je niet gauw gaan denken 'o, ik krijg rimpels!'. Je voelt jezelf zoals je je voelt en niet qua uiterlijk. Daarbij zit het bij sommige mensen tussen de oren.

ANONIEM