Dertigers in kaart gebracht

Net zo vrijgevochten als Mabel

Daphne van Dijk

De leeftijd van dertig, en dan vooral voor vrouwen, schijnt de laatste jaren een hot item te zijn. Het succes van series 'Sex and the City', 'Rozengeur en Wodka Lime' of 'Ally McBeal' spreken boekdelen. Het is de generatie van Bridget Jones-vrouwen die journaliste Liesbeth Wytzes (46) de Mabelgeneratie noemt. "Typerend voor vrouwen die geboren zijn rond 1970 is dat ze blaken van zelfvertrouwen, op het gebied van werk en op dat van de liefde. Ik zat altijd met verbazing te kijken naar de voor mij totaal andere wereld." Ze besloot er een boek over te schrijven.

illustratie:Dilys de jong

Hoe ga je naar een interview met een dame van 46 die jouw generatie vrouwen van rond de dertig bestempelt als schaamteloos vrijgevochten, onafhankelijk, ambitieus en ongelooflijk kritisch? Die vindt dat meiden van die leeftijd te veel praatjes hebben, arrogant doen of je omverrijden terwijl ze schreeuwend in hun mobieltje door de stad fietsen in een lage spijkerbroek waar een string bovenuitkomt? Ga je in pak of juist niet? Mobiel aan of uit? Je bescheiden opstellen? Het valt reuze mee. Diep in haar hart is ze zelfs een beetje jaloers. "Al dat wilde gedoe is helaas aan mij voorbijgegaan", aldus Liesbeth Wytzes.

Liesbeth Wytzes:'Vrouwen van de Mabelgeneratie willen alles en het liefst tegelijk'

Hun moeders en grootmoeders trouwden, kregen kinderen, zorgden voor het huishouden en hun man. De assertieve 'Mabels' willen zichzelf ontplooien. "Stil en ingetogen kun je deze generatie onmogelijk noemen", meent journaliste Liesbeth Wytzes. "Deze vrouwen hebben enorme ambities. Ook als er kinderen komen, blijven ze werken, desnoods drie dagen." Of zoals Charlotte (31) in haar boek 'De Mabelgeneratie' (uitgeverij Arena) vertelt: "In mijn generatie is het not done om thuis te blijven met de kinderen. Voor de generatie van mijn moeder was dat precies omgekeerd."

Even een stukje geschiedenis. Pas in 1956 werd de handelsonbekwaamheid van getrouwde vrouwen opgeheven, tot 1957 was het nog wettelijk geregeld dat een vrouwelijke ambtenaar werd ontslagen bij haar huwelijk en pas in 1986 kregen vrouwen dezelfde rechten op sociale zekerheid als mannen. Dankzij de Algemene Bijstandswet die eind jaren zestig van kracht werd, waren vrouwen niet meer financieel afhankelijk van hun echtgenoot. En door de introductie van de anticonceptiepil in 1963 werd seks losgekoppeld van voortplanting. Volgens Liesbeth Wytzes is de Mabelgeneratie een groep die meer dan welke generatie vrouwen voor hen profiteert van gebeurtenissen in de twintigste eeuw: het opleidingsniveau van vrouwen steeg en ze betraden massaal de werkvloer.

Op één na wilden alle 21 geïnterviewden in haar boek anoniem blijven. En dat had vooral te maken met de verhalen over de seksuele uitspattingen. Liesbeth Wytzes schrijft over vrouwen die mannen mee naar huis sleuren, promiscue gedrag niet meer als taboe zien, one night stands hebben, vibrators kopen. "Ze willen hun ouders niet laten schrikken."

De schrijfster, geboren in 1957, komt zelf uit de zogenaamde verloren generatie. "De Mabels zijn grootgebracht met het idee dat ze geweldig zijn. Ik ben nog van een tijd waarin vrouwen niet de gelijken waren van mannen en ons een typische afwachtende rol werd aangeleerd. Studeren deden we wel, maar niet om later veel geld te verdienen. Dat zou die man wel regelen. En mannen oppikken in de kroeg voor één nachtje? Dat deden wij echt niet."

Ook de rol van vriendinnen is anders dan vroeger. "Vriendinnen vormen een substituut voor het gezin. De meeste vrouwen gaan op hun achttiende het huis uit en het duurt nog zeker tien jaar voor ze zich gaan settelen. Ik kan met niet herinneren dat ik vroeger van die vriendinnenclubjes had met wie ik avonden luid in de café praatte over mannen."

'Mabel is meer dan een power girl. Ze wacht niet af ze gaat ervoor!'

De naam Mabelgeneratie is bewust gekozen, omdat Mabel Wisse Smit (1968) volgens de schrijfster het schoolvoorbeeld is van haar generatie: ambitieus, onafhankelijk, niet benauwd de wereld in te gaan en niet bang voor haar eigen wensen en verlangens op te komen. "Heb je gezien hoe ze sprak tijdens de aids-conferentie in Bangkok? Mabel is meer dan een power girl. Ze wacht niet af, ze gaat ervoor! Beklimt een geweldige carrièreladder, eindigt bij een prins en tot op zekere hoogte mag ze als lid van de koninklijke familie ook nog haar mening uiten."

Maar volgens de auteur kleven er natuurlijk ook nadelen aan het ongebreidelde enthousiasme van meiden van dertig. "Vrouwen van de Mabelgeneratie willen alles en het liefst tegelijk. Je kunt geen topbaan met een topsalaris naast een topman en topkinderen volhouden en daarnaast nog een cursus zelfontplooiing doen. Ze willen zo graag de beste van de klas zijn, maar dat gaat niet. Er blijken nogal wat dertigers in de knoop te raken." Veel van deze vrouwen, zo laten cijfers zien, raken overspannen of krijgen een burn out. Van de 27.530 wao'ers onder de dertig is ruim 70 procent vrouw, over het algemeen zonder kinderen.

Mannen ('projectjes', zoals ze worden genoemd) vormen ook een probleem. "Mijn theorie is dat de dertigers eerst een jaar of tien losbandig leven, daarna willen ze zich settelen met een man en kinderen. Vraag is of ze dat nog kunnen, want ze zijn echt ongelooflijk kritisch." Ze kopen in hun eentje een etage in de stad, schaffen een leuke hippe auto aan, gaan alleen op vakantie naar tropische bestemmingen en die kerel moet een aanvulling op hun leven zijn, geen invulling ervan. Of zoals Liesbeth Wytzes het noemt: de ideale vriendin in mannenverpakking. En die is niet eenvoudig te vinden. "Een vrouw vertelde mij dat ze afknapte op een man omdat hij de verkeerde laarzen droeg. Ongelooflijk! Dan koop je toch een paar nieuwe schoenen voor hem."

Liesbeth Wytzes erkent dat haar boekje niet opgaat voor het gros van de Hollandse meiden van rond de dertig. "De Mabelgeneratie heeft gestudeerd of in elk geval een hbo-opleiding gevolgd en woont meestal in de stad. Deze groep heeft altijd een voortrekkersrol. Neem hun seksuele gedrag. In een dorp kun je niet ongemerkt mannen mee naar huis nemen."

Het interview werd niet gegeven in pak, maar in linnen broek. Het gehate mobieltje bleef aan, voor het geval de fotograaf belde. En ondanks haar niet altijd ongezouten kritiek op de Mabelgeneratie is Liesbeth Wytzes als persoon heel aardig. En dat vond ze achteraf ook van de vrouwen met wie ze sprak. Ontelbare kopjes kruidenthee dronk ze, ze aaide poezen en interviewde in nette meisjeskamers. "Als groep vond ik ze bijzonder intimiderend maar als persoon waren ze allemaal ontzettend leuk. Het is natuurlijk ook een beetje afgunst van mijn kant."

Wilt u reageren op dit artikel, klik dan hier