Deurbel

Het was opgehouden met keihard regenen maar het miezerde wel nog een beetje na. Terwijl Ruud ietwat in elkaar gedoken luisterde naar het geluid van de voordeurbel voelde hij hoe een dikke druppel vanuit de blauwe regen die het portaal omlijstte precies in de kraag van zijn sweater viel. Het maakte dat hij zich nog een beetje ellendiger ging voelen. Het duurde even voor de deur openzwaaide. Ze droeg een verbleekte spijkerbroek en een grijze trui en keek met grote ogen van verbazing naar de besnorde agent op haar drempel. "Hallo", zei ze, "kan ik wat voor u doen?" Ruud probeerde zich laf achter de brede geüniformeerde rug te verbergen. Dat had weinig zin. "Heet u Julia?" vroeg de man veel vriendelijker dan hij Ruud had bejegend. "Deze heer zegt dat hij met u een afspraak heeft maar dat u niet thuis was. De bewoonster van nummer 11 denkt echter dat hij de inbreker is die hier al een aantal weken de buurt onveilig maakt aangezien hij meer dan een uur zogenaamd op uw thuiskomst heeft zitten wachten terwijl u bij haar weten helemaal niet weg was."

Julia keek naar de Snor alsof het haar duizelde. Toen ontwaarde ze de bedremmelde Ruud. 'Dit was het dan', dacht hij, 'nu laat ze me natuurlijk arresteren. Is ze mooi van me af. Wel een goed verhaal voor in de kroeg natuurlijk.'

"Ruud!" zei Julia echter. "Jeetje, misschien kun je zo meteen even naar mijn bel kijken, want daar is volgens mij echt iets mee mis. Vorige week heeft mijn moeder ook al een uur op de stoep staan wachten. Maar ja, een dame op leeftijd wordt door onze topspionne van nummer 11 natuurlijk niet voor een inbreker aangezien." Ze lachte: "Kom gauw binnen. Dan zet ik koffie. U ook een kopje, meneer?" De agent bedankte vriendelijk en tikte duidelijk onder de indruk van Julia's sprankelende persoonlijkheid tegen zijn pet. Zelfs zonder het sexy zwarte jurkje van hun afspraakje en met het haar in een slordige paardenstaart vond Ruud haar nog de mooiste vrouw die hij ooit had gezien. Julia deed de voordeur dicht. Ze bleef even doodstil staan, met haar voorhoofd leunend tegen het koningsblauw gelakte hout. Toen draaide ze zich om en sloeg haar armen verdedigend om haar bovenlichaam. "Wat kom je doen?" vroeg ze met samengeknepen ogen. Ruud glimlachte. "Koffie drinken", zei hij rustig, "En je deurbel maken als dat echt nodig is. Misschien even met je praten. Verder niks. Ik kom niet om je te pesten of om je dwars te zitten." Hij keek haar diep in de ogen met zijn meest eerlijke en oprechte blik, althans dat hoopte hij. "Bedankt dat je me niet aan het wettelijke gezag hebt overgeleverd."

Julia's armen ontspanden zich. Ze veegde een piek zwart haar die uit haar paardenstaart was ontsnapt uit haar rookgrijze ogen. "Mijn bel is wel in orde, hoor. Dat was een smoes. Ik kon je toch moeilijk laten arresteren door iemand met zo'n bedreigende snor." Ruud begon te lachen: "Enorm hè, die snor. Hoe lang zou hij erover gedaan hebben om die te kweken..." Haar ogen twinkelden vrolijk. "Vast ooit een puber met een vlassnorretje geweest die het zonde vond zich te scheren."

Marjolein Hurkmans