METZ/DORDRECHT - Op de poli-afdeling van het oude hôpital Bon Secours in Metz rennen verplegers en dokters door de gangen. Ze hebben de handen vol aan de groep Nederlandse slachtoffers die op de terugweg van hun korte wintersportvakantie gewond raakten bij het bizarre busongeluk.

Een Nederlands meisje zit op het papieren laken van een verpleegtafel. Haar gezicht is gebruind door de winterzon. De zwarte broek die ze draagt, zit onder de modder. Prut uit de berm van Route du Soleil, de zonneroute. Eén pijp heeft ze opgetrokken. Haar sportschoen staat naast haar en haar voet is gezwollen. Praten kan ze niet en wil ze niet. "Laat me maar. Ik ben er niet echt niet aan toe", snikt ze.

Medische specialisten Pijpers en Tseng reden in een touringcar achter de rampbus.

De meeste slachtoffers bevinden zich in de kelder van het ziekenhuis. De een schuifelt trekkebenend tussen de bedden door, de ander ligt te rillen als een rietje op een draagbaar. Temidden van de tientallen beduusde wintersporters staan witte jassen notities te maken op flip-overs en zijn rode jassen van Elvia druk met elkaar in overleg over de repatriëring van de Nederlanders.

Directeur Adri Hendriks van reisbureau Bizz Travel heeft na een autorit uit Groningen de weg naar het ziekenhuis gevonden. De man is getekend. Even tevoren heeft hij zijn reisbureaumedewerkster Herma geïdentificeerd. Hij wil niets over de identificatie zeggen. "Dat is een persoonlijke kwestie."

Veel Nederlandse buspassagiers liepen bij de aanrijding nekletsel en gezichtsverwondingen op.

Na enkele uren komt Ab van de Wetering (25) uit Hoogland naar buiten. Hij vertelt opmerkelijk nuchter over het nachtelijke drama op de snelweg. "We hadden om twaalf uur 's nachts de laatste stop gehad. Ik zat een beetje te dommelen, toen ik merkte dat de bus een noodstop maakte. In een reflex heb ik mijn benen opgetrokken en mijn hoofd beschermd. Dat is waarschijnlijk mijn geluk geweest, want ik ben er het beste van afgekomen. De hulpverlening verliep heel goed. Toen ik eenmaal uit de bus was geklommen, heb ik samen met andere mensen die er vrij goed vanaf waren gekomen, geprobeerd de rest van de passagiers te helpen. In de bus die achter ons reed, bleken allemaal doktoren te zitten. Die hebben ons heel goed geholpen."

Gisteravond laat kwamen de eerste gewonden per vliegtuig in Nederland aan. (Foto: ANP)

In het militaire hospitaal van Metz liggen moeder Paula en dochter Ellen Vesters uit Uden. Vader, een andere dochter en twee vrienden liggen ergens anders. "Vandaag zijn we 25 jaar getrouwd", vertelt Paula. "Het is toch wat: met skien niks gebroken en nu liggen we hier met botbreuken."

De Brabantse familie zat bovenin de dubbeldekker, in het achterste gedeelte. Dochter Ellen kroop door een raam naar buiten, moeder Paula weet niets meer van het dramatische ongeluk.

"Ze hebben haar, mijn vriend en de vriend van m'n zus met een slijptol moeten bevrijden. Al roepend in het gras hebben we contact met elkaar gehouden." Twee Dordtse medici, die in de tweede Hollandse bus zaten, aarzelden geen moment om te helpen. "Het eerste dat op de rampplek opviel was de stilte. Vermoedelijk had iedereen liggen slapen. Maar vrij gauw daarna begon het geroep van de slachtoffers", zeggen specialisten Carl Tseng en Leen Pijpers.

De andere Nederlandse bus reed toevallig ruim 100 meter achter het rampvoertuig. Het voertuig zat vol slapende medewerkers van het Albert Schweitzerziekenhuis uit Dordrecht die een skiweekend in La Plagne hadden gehad.

zoek naar gerelateerde artikelen

di 19 maart 2002