GENT - Ze tellen tegenwoordig ook voor de wet mee als zelfstandig ondernemer. Toch is het werk van de prostituee vooral voor de vele studenten die in de branche bij schnabbelen, een groot taboe. De Belgische Eva bijvoorbeeld leidde als escortmeisje en studente orthopedagogie jarenlang een dubbelleven. Hoewel ze hierover nu een boek heeft geschreven, is haar angst nog altijd groot om door de mand te vallen. "Mijn moeder zou hier niet overheen komen."

Eva de Bakker: "Ik zal nooit op mijn rug gaan voor een paar nieuwe schoenen."

Ze had er niet over nagedacht dat ze met haar boek Te Koop (uitgeverij Houtekiet) een golf van publiciteit over zich heen zou krijgen. Zoals ze evenmin had nagedacht wat het zou inhouden om de prostitutie in te gaan.

Toch hebben we hier te maken met een slimme tante, eentje die de prostitutie zag als een makkelijke manier om aan geld te komen waarmee ze haar studie en levensonderhoud zou kunnen bekostigen. "Mijn ouders hadden er het geld niet voor, en hoewel ik niet uit een milieu kom waar studeren gebruikelijk was, had ik na mijn middelbare school mijn zinnen gezet op deze vervolgopleiding."

Inmiddels is de opleiding afgerond en werkt Eva de Bakker met drugsverslaafden. "Tijdens mijn studie combineerde ik mijn stage met escortwerk. Soms was ik vertraagd en kwam ik met mijn rugzak vol sexy lingerie, massage-olie en condooms op het werk. Doodsbang was ik dat ze erachter zouden komen, zoals ik ook voortdurende angst had dat ik mijn werkzaamheden zou verwarren. Ik hanteerde verschillende namen, zo nam ik tijdens mijn stage per ongeluk een keer met zwoele stem de telefoon op met 'hallo met Alice.' Ook gebeurde het dat ik op mijn werk de gsm opnam met de naam van de hulpverleningsinstantie waarvoor ik werkte."

Ze lacht, als een boer met kiespijn. "Het zijn van die clichés, verhalen van de hoer die haar cliënt ergens aantreft. Maar ook mij gebeurde het. Ik betrad met mijn toenmalige vriend een restaurant waar we een tafeltje aangeboden kregen pal naast een goede klant van me, die daar met zijn vrouw zat te dineren. Ik kwam toen met het verhaal dat ik toch meer trek had in Chinees."

Door haar lichaam te verkopen, had ze geld om haar studentenkamer en studieboeken te betalen. "Hoewel ik geen wroeging had, werd ik niet gelukkig van dit werk. Ik heb mijn vriend bedrogen en toen ik het uiteindelijk durfde te vertellen, hield onze relatie geen stand. Hoewel er voor mij een groot verschil is tussen het werk en liefde die je voor iemand hebt, begrijp ik dat niet iedereen er zo over kan denken. Met de vriendjes die ik na hem had, liep het eveneens spaak toen ik mijn grote geheim prijs gaf. Bij een toekomstig vriendje zal ik het niet in het hoofd halen dit te vertellen."

Ze is gestopt op het moment dat ze haar diploma op zak had. "In de zorgsector verdien ik een vijfde van wat ik op mijn werk als prostituee binnenhaalde. Maar dit is beter, dit werk geeft voldoening, bovendien is het een stuk minder gevaarlijk. Ik houd me de keren goed voor ogen dat ik bijvoorbeeld in een donker parkje bij een klant werd afgeleverd. En dan die mannen met wie ik het echt niet volhield. Ook werkte ik voor een pooier die vond dat hij zijn eigen meisjes moest uitproberen. Ik heb voor mezelf gewerkt, maar ook voor verschillende bureaus. Zo werkte ik een tijd in een appartement, waar ik met een aantal meisjes op een rij in de deuropening moest staan, zodat de klant een van ons kon uitkiezen. Hoewel ik in die baan contact had met collega's, vond ik weinig aansluiting. Ze lachten me uit, vonden het belachelijk dat ik tussen de bedrijven door in de studieboeken dook. Hun standaardvraag was waarom ik in hemelsnaam zou studeren terwijl ik toch nooit zoveel geld kan verdienen als met dit werk."

Het was Eva's wereldje niet. Zoals bij vele meisjes uit het vak is ook zij er een waarvan je het absoluut niet zou verwachten. Haar gezicht zonder een greintje make-up, haar donkere haren die sluik langs het hoofd hangen, haar spijkerbroek en platte schoenen, doen haar ogen als een doorsnee-student. Ze glimlacht: "Ik heb het een aantal vriendinnen durven vertellen. Zelfs zij konden hun oren niet geloven. Pas toen ik twee mobiele telefoons uit mijn tas haalde, ging hen iets dagen."

Inmiddels is ze 28 en door de wol geverfd. Maar, zo vertelt ze: "Toen ik op mijn eenentwintigste die advertentie zag staan, was ik een behoorlijk naïef meisje. Het leek me wel wat en dus belde ik voordat ik dat niet meer zou durven. Nog geen kwartier later kwam er een pooier voorrijden die aan alle vooroordelen voldeed. Hij droeg een gouden ketting, reed in een Mercedes en er puilden borstharen uit zijn overhemd. Ik had geluk, hij leverde me af bij een verzorgde meneer, die er geen bezwaar tegen had dat ik nooit eerder had gewerkt. Ik deed maar wat, masseerde zijn rug, beet in zijn oorlel. Toen ik de deur uitging, zei hij dat hij me knap vond en niet zoals al die andere meisjes. Welopgevoed zei ik 'dank u wel' en verdween die Mercedes weer in."

Enkele klanten later, nam Eva een douche en schaarde zich bij haar vrienden in het café. "Ik vond het raar wat ik had meegemaakt, maar kende geen angst. Bovendien was ik zo'n 1000 gulden rijker en vond het eigenlijk wel spannend. Ondanks het feit dat ik die dag ook met een vreselijke meneer had moeten vrijen. Hij had nota bene op zijn nachtkastje een foto van zijn vrouw staan."

En dus zei ze ja op de vraag of ze morgen weer kwam. "Ik bleek goed in staat de knop om te draaien, om een dubbelleven te leiden. Meer moeite had ik er mee dat ik bij niemand terecht kon voor al mijn vragen over mijn nieuwe baan. Zo wist ik niet hoe ik moest handelen wanneer er iets tegen mijn zin in gebeurde. En natuurlijk was het verstandig geweest wanneer ik iets als traangas bij me zou dragen, zodat ik mezelf kon beschermen. Maar ik wist dat niet, durfde ook nergens te rade gaan. Ik zat in de moeilijke positie dat ik door mijn stage mensen kende in de hulpverlening. Zo kon ik bijvoorbeeld niet naar het locale infocentrum, waar collega's van me werkten."

Het boek dat ze nu heeft geschreven, zal lotgenoten wellicht meer duidelijkheid verschaffen. Toch is dat niet de reden dat ze in de pen is geklommen. "Dit boek is al haast net zo ondoordacht tot stand gekomen. Van het begin af aan hield ik een dagboek bij. Toen ik dat een ingewijde vriend liet lezen, stond hij erop dat ik mijn dagboek naar een uitgever zou sturen. Nooit gedacht dat dit hierin resulteerde."

Met Te Koop haalde Eva menig Belgische praatshow, krant en tijdschrift. "Ik ben desondanks heel selectief geweest, zo heb ik de bladen waarvan ik weet dat mijn vrienden ze lezen, links laten liggen. Tevens probeer ik niet te veel in herkenbare details te treden en gebruik ik een valse naam. Want echt, hoewel ik geen hechte band met mijn familie heb, vermoed ik dat mijn moeder de schrik niet zou overleven wanneer ze achter mijn bijbaan zou komen."

Eva heeft nooit te koop gelopen met het geld dat ze verdiende. "Ik hield er geen luxueus leven op na, werkte enkel voor mijn studie. Ook nu taan ik niet naar luxe, op mijn bankrekening heb ik geen rooie cent.

Maar echte geldzorgen zullen mij ook in de toekomst bespaard blijven. Ik heb er namelijk geen moeite mee terug te vallen op mijn oude beroep. Als dat echt nodig is, tenminste. Want ik zal nooit op mijn rug gaan voor een paar nieuwe schoenen."

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 12 december 2001