PARIJS - Misschien is het feit dat Jennifer Capriati en Kim Clijsters beiden geheel op eigen kracht het court central van Roland Garros verlieten nog wel het meest wonderbaarlijke van de waanzinnige vrouwenfinale, die zaterdag in 141 onwaarschijnlijke minuten voorgoed deed vergeten hoe 'tam' het vrouwentoernooi tijdens de Franse Open tot aan die eindstrijd was geweest. Zwoegend en zwetend in de schemergebieden tussen tragiek, dramatiek en heroïek vochten de twee tennistoppers een duel uit, dat een voor grandslambegrippen recordaantal 'verlengingen' nodig had om een beslissing te forceren.

Met een tot grimas verwrongen gezicht retourneert Jennifer Capriati de bal in de bloedstollende finale tegen Kim Clijsters. Na 141 minuten kreeg de Amerikaanse, die aan het tweede deel van haar glansrijke carričre bezig is, de verrassende Belgische pas op de knieën. (Foto: EPA)

Capriati was na drie bizarre sets (1-6, 6-4, 12-10) uiteindelijk de meest fortuinlijke en hief voor de tweede keer dit jaar de bij een grandslamzege behorende beker boven haar hoofd. Ze is halfweg het ultieme Grand Slam (winst bij de Australian Open, Roland Garros, Wimbledon en de US Open in één kalenderjaar) en dus halfweg de spreekwoordelijke onsterfelijkheid, waarvan ze zaterdag op Court Philippe Chatrier al de eerste trekjes leek te bezitten.

De Amerikaanse die in haar 'vorige leven' de krantenkolommen vaker vulde met rebelse capriolen dan met tennisprestaties, hoeft in ieder geval niet meer bang te zijn voor vragen over winkeldiefstel, marihuanabezit en andere tienermisstappen. Als vierde vrouw in de geschiedenis (na Maureen Connolly, Margaret Court en Steffi Graf) kan zij immers 'Het Grand Slam' veroveren. En hoewel die weg nog lang is veertien grandslampartijen om precies te zijn zal zij in de voorbereiding op Wimbledon, dat al over twee weken van start gaat, constant met haar neus op dat feit worden gedrukt. Meteen na haar finalewinst op Clijsters kreeg ze daar al een voorproefje van, maar ze liet zich (nog) niet verleiden tot gewaagde uitspraken. "Ik ben met mijn hoofd nog helemaal niet bij Wimbledon, laat staan bij het winnen van alle grandslamtoernooien", aldus de nieuwe Roland Garros-koningin, die het vuurtje later toch weer een beetje oppookte. "Ik hou van grasbanen en sta te popelen om erop te gaan trainen. Ik voel me er veel beter op thuis dan op gravel. Eigenlijk is Roland Garros voor mij het moeilijkste 'major' om te winnen."

Dat ze het belangrijkste graveltoernooi ter wereld desondanks op haar naam wist te schrijven, dankte ze zaterdag vooral aan haar onverwoestbare doorzettingsvermogen. Ze begon als favoriete aan de finale en werd door die gedachte zo in slaap gesust dat ze bij het ontwaken ontdekte de eerste set al verloren te hebben aan de gedreven Clijsters. De Belgische speelde in tegenstelling tot Capriati wel haar beste tennis en werd in haar eerste grandslamfinale totaal niet geplaagd door zenuwen. "Als Kim dat niveau twee sets had weten vast te houden, was ik kansloos geweest", bekende Capriati na afloop. Clijsters moest in de tweede set inderdaad wat gas terugnemen, waardoor Capriati zich kon terugvechten in de partij en een derde set afdwong.

In die langste set uit de Roland Garros-historie kwam de vrijdag achttien jaar geworden Clijsters tot vier keer toe op twee punten van de overwinning. Maar even zovele keren bleef Capriati in een goede afloop geloven en, dat dient gezegd, ze wist op die cruciale momenten ook steeds het beste uit zichzelf en haar racket te halen. Op 11-10 in de bizarre slotset kreeg ze eindelijk twee matchpoints zo dicht kwam Clijsters nooit bij de zege en maakte bij de tweede poging een eind aan het zenuwslopende spektakelstuk.

Ze droeg de zege op aan Corina Morariu, haar aan leukemie lijdende collega, die ze voorafgaand aan haar kwartfinaleduel tegen Serena Williams al via een kartonnen bord beterschap had gewenst. "Het is het belangrijkste waaraan we nu moeten denken", zette ze haar zojuist veroverde titel in perspectief. "Daarom draag ik deze zege op aan Corina, dat is wel het minste dat ik kan doen."

Ze vertelde het zonder gespeelde emotie, rustig en oprecht, zoals ze meteen na het verzilverde matchpoint op de baan ook oprecht gelukkig in de armen van haar vader en coach Stefano was geklommen. Tranen waren, althans bij Capriati, achterwege gebleven. Clijsters bekende wel even 'geweend' te hebben, maar de troostende woorden van haar vriend en proftennisser Lleyton Hewitt ("hij zei dat hij heel fier op me was") verzachtten de pijn. "Nu ben ik natuurlijk enorm ontgoocheld, zeker omdat ik zo dicht bij de overwinning ben geweest", aldus Clijsters. "Maar over een paar dagen zal ik me realiseren wat ik hier allemaal heb gepresteerd en volop genieten van deze twee prachtige weken. Dat zal ik nooit meer vergeten." En zo hoort het ook, met een onvergetelijke finale.

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 11 juni 2001