De column van Richard Krajicek
Merkwaardig weekeinde
LONDEN, maandag - Ik heb een heel vreemd weekeinde achter de rug. Afgelopen zaterdag heb ik de hele dag moeten wachten, voordat ik 's avonds om half zes eindelijk de baan op mocht. De wedstrijden waren niet alleen vertraagd door de regen, er stond ook nog een naburig flatgebouw in brand, waardoor er op sommige banen rook en roet dwarrelde. Daardoor moesten de partijen ook worden onderbroken. Ik was tegen Kiefer nog geen drie games bezig, of de donkere wolken pakten zich alweer samen. De rest van de avond verregende, zodat ik vandaag de wedstrijd moet hervatten.Het liefst was ik natuurlijk meteen gisteren de baan op gegaan, want als ik eenmaal mentaal ben opgeladen voor een wedstrijd, wil ik 'm zo snel mogelijk afmaken. De 'middle Sunday' is echter de traditionele vrije dag in Wimbledon. Daar doe je weinig aan. Dit toernooi wordt door de spelers enorm gewaardeerd. Vooral omdat het bol staat van de traditie. Mede door alle rituelen wordt een overwinning hier het meest gekoesterd.
De enige traditie, die iedereen graag zou zien verdwijnen, is deze 'middle Sunday'. Ieder jaar opnieuw veroorzaakt de regen tijdnood. De verplichte vrije dag doet dan een beetje onzinnig aan, juist omdat hij wonderen zou kunnen doen voor de filevorming in het wedstrijdschema. Maar vandaag mag ik gelukkig weer de baan op.
Een Grand-Slamevenement vraagt meer van je zenuwen dan een gewoon toernooi. Dit soort hap-snap-tennis maakt het echter allemaal extra zwaar. Wat dat betreft hebben John van Lottum en Jan Siemerink geluk gehad: zij waren letterlijk en figuurlijk voor de bui binnen.
Tijdens de regenonderbrekingen zit ik in kleedkamer 1, waar net als op de camping wordt gekaart, backgammon wordt gespeeld of naar het WK voetbal wordt gekeken. In het restaurant van de playerslounge is het tijdens de regenpauzes namelijk een grote mierenhoop van vrouwen, vriendinnen, baby's, managers, hostessen en opa's en oma's. Het minst geliefd zijn de managers, terwijl de meeste spelers wel graag hun familie present hebben.
Vooral spelers uit Zuid-Europese en Zuid-Amerikaanse landen hebben vaak hun hele familie bij zich. Zelf vind ik het fijn om een aantal bekende gezichten in de playerslounge te zien. Ook al zie ik ze soms maar een halfuurtje tijdens een regenpauze, het geeft toch een welkome afwisseling van de sleur.
Soms heb ik wel een beetje medelijden met mijn trouwe fans. Afgelopen zaterdag kwamen twee vrienden van mij met het vliegtuig vanuit Nederland om welgeteld drie games te kunnen zien. Andere keren gebeurt het dat ze helemaal door de Kanaaltunnel komen rijden om vervolgens door alle regen op 'Swimbledon' helemaal geen bal te kunnen volgen. Maar de magie van Wimbledon blijft trekken. Veel van mijn vrienden willen dat een keer hebben meegemaakt.
Ze verkopen hier stickers met de tekst 'Ik stond in de rij voor Wimbledon'. De meeste mensen vinden zelfs zo'n typische regendag op SW19 mooi om mee te maken. Daphne maakt deze typische regendagen nu al enkele jaren mee. Zij kan er niet erg enthousiast meer van worden. Maar zij is er steeds voor me en ik moet eerlijk zeggen, dat ik het erg fijn vind om te weten dat ik altijd op haar aanwezigheid kan rekenen.
Richard Krajiceks eerste column
Richard Krajiceks tweede column
Richard Krajiceks derde column
Richard Krajiceks vierde column