De column van Richard Krajicek
Geen angst voor knieblessure
LONDEN, maandag - De commotie rond mijn knieblessure is begrijpelijk, maar ik kan u verzekeren, dat het alleszins meevalt. Bij de Heineken Trophy in Rosmalen stapelden de problemen zich op door de regendagen en het inhaalprogramma, waarbij ik afgelopen vrijdag twee partijen op een dag moest spelen. Ik voelde, dat mijn knie dat niet aankon en daarom heb ik de (preventieve) beslissing genomen om niet verder te gaan.Wimbledon is nu eenmaal een belangrijker evenement voor mij, hoewel ik het jammer vond dat ik mijn titel op het Autotron niet kon verdedigen. Mijn fysiotherapeut Jan Naaktgeboren is twee dagen bezig geweest om de lichte schade te herstellen en ik zie dan ook niet in, waarom ik dit toernooi de komende dagen niet goed door zou komen.
Een operatie is op termijn noodzakelijk, net zoals dat aan mijn andere knie is gebeurd. De meniscus drukt tegen de pees en dat veroorzaakt pijn. Met een intensieve behandeling en door middel van pijnstillers kan ik die pijn onderdrukken.
Op Wimbledon moet ik morgen tegen Brett Steven weliswaar een best-of-five partij spelen, maar ik heb ruim een dag om te herstellen. Hopelijk kom ik de eerste twee ronden op dinsdag en donderdag door. Dan voegt Naaktgeboren zich vrijdag weer bij me als ik een dag later eventueel de derde ronde moet afwerken. Ik heb veel baat bij zijn behandelingen. Hij voelt mijn lichaam perfect aan.
Uiteindelijk zal ook deze knie moeten worden gerepareerd, maar ik weet uit ervaring, dat ik die operatie nog voor me kan uitschuiven. Het kan niet zo verergeren, dat ik wekenlang niet meer kan spelen. Het kost me hooguit een dag om weer de oude te worden.
Ik ben blij, dat ik ben afgereisd naar Londen. Het is toch allemaal te doen om de Grand-Slamtoernooien, en Wimbledon, zo zult u begrijpen, heeft een aparte positie ingenomen, nadat ik het twee jaar geleden won.
Vroeger huurde ik een huis vlakbij het park in Wimbledon Village. Maar dat beviel me helemaal niet. Het voordeel was dat je dichtbij de baan zat, maar ik kwam op straat allerlei collega's tegen.
Daar is op zich niets mis mee, maar ik vind het fijn om er af en toe ook eens op uit te trekken. Een lekker etentje in de stad met de mensen die mij dierbaar zijn, bijvoorbeeld.
Daarom heb ik gekozen voor een hotel in Chelsea, dat niet te ver van Wimbledon ligt en dat in de buurt goede mogelijkheden biedt om 's avonds eens een keer goed te gaan dineren.
Je komt niet zomaar tot die beslissing. Er zijn geen stelregels voor het leven van een tennisprof buiten het trainen en wedstrijden spelen. Daar moet je zelf achter zien te komen.
Ik ben blij dat ik vandaag nog niet hoef aan te treden. Gisteren heb ik op nagenoeg honderd procent kunnen trainen. Dat heeft me gesterkt in de gedachte, dat ik morgen tegen Steven vol aan de bak kan.
Dat zal ook moeten, want de Nieuw-Zeelander is een gedegen tegenstander. Maar ik heb geen angst voor hem. Ik weet wat ik kan verwachten. Hij zal me niet van de baan blazen.
Overigens bewaar ik goede herinneringen aan Steven. Twee jaar geleden betekende de moeizame zege op hem in de derde ronde de ommekeer voor mij. Daarna speelde ik als in een roes en won ik via Stich, Sampras, Stoltenberg en Washington uiteindelijk de Wimbledon-titel. Ook daar put ik moed uit.
Ondanks de fysieke problemen heb ik veel zin in deze editie van het toernooi der toernooien.
Richard Krajiceks tweede column
Richard Krajiceks derde column
Richard Krajiceks vierde column
Richard Krajiceks vijfde column