De column van Richard Krajicek
Prettig weerzien met centre-court
LONDEN, donderdag - Ik was prettig verrast, dat de organisatie van Wimbledon mij op het centre court had gezet. Ik bewaar goede herinneringen aan die baan. Twee jaar geleden bereikte ik hier het hoogste, dat voor een tennisser mogelijk is. De jacht op een volgende titel heb ik met succes ingezet. Door de onderbreking wegens de invallende duisternis moest ik op twee verschillende dagen de baan op. Het waren twee totaal verschillende dagen.Dinsdag, bij mijn entree op het centre court, was ik heel geconcentreerd. Er hing een prima sfeer in het stadion, dat bijna helemaal vol zat. Ik won twee sets en voelde dat ik steeds de betere speler was.
Gisteren was ik meer gespannen en miste ik in het begin het ritme. Ik voelde me minder zeker op de baan en had veel vaker oogcontact met Rohan Goetzke, mijn coach. Brett Steven profiteerde daar in de derde set goed van, maar ik kon op mijn opslag blijven bouwen en ik voelde dat de juiste slagen er toch uit moesten komen. Uiteindelijk won ik het toch nog vrij gemakkelijk en in totaliteit ben ik tevreden over mijn eerste optreden.
Tennissen in Engeland is toch wel iets heel speciaals. Ik beschouwde het als een eer, dat ik op centre court mocht aantreden. Het publiek kent mij. Mensen zien mij en dan zeggen ze tegen elkaar: 'He, daar loopt R.K., de winnaar twee jaar geleden.' Dat ervaar ik toch als prettig.
In tegenstelling tot andere landen vragen ze hier beleefd om een handtekening. Wimbledon druipt van de traditie. Alleen vorig jaar tegen Henman, hun landgenoot, schrok ik van de support die hij kreeg. Normaal gesproken klappen de Britten ook voor de tegenstander. Dat was toen wel even anders. Maar ik moet ook toegeven, dat zij muisstil waren vlak voordat ik moest serveren.
Voor de meeste spelers geldt dat zij een speciale band hebben met Wimbledon. Voor de Spanjaarden ligt dat anders. Die hebben hun hart verpand aan Roland Garros en ook dat is niet zo onbegrijpelijk.
Duitse tennisfans hebben het meeste verstand van tennis, is mijn indruk. Daar weten ze precies hoe het ranking-systeem werkt. Zij weten van mij op welke positie ik sta en wat een bepaalde winst- of verliespartij voor mij op de ranglijst betekent. Onvoorstelbaar, ik verbaas me daar elke keer weer over.
Vandaag sta ik tegenover de Roemeen Dinu Pescariu. Ik weet weinig van hem, alleen dat hij bij de jeugd een groot talent was en dat hij over een goede backhand beschikt. Maar ik onderschat hem absoluut niet. Hij won van Godwin, die twee jaar geleden tot de vierde ronde doordrong, dus hij moet kunnen tennissen. Dat geldt voor iedereen, die de tweede ronde op een Grand-Slamevenement bereikt.
Ik ga van mezelf uit. Ga geconcentreerd de baan op. Fysiek heb ik geen problemen ondervonden. Ik had zelfs iets meer last van mijn rechter- dan in mijn linkerknie. Onbewust ga ik die linkerkant toch ontlasten.
Als ik de volgende ronde doorkom, staat Jan Naaktgeboren morgen weer tot mijn beschikking. Die behandelt mij weer intensief en dan kan ik weer een tijdje voort. Maar op termijn moet ik die knie toch laten opereren. Nog zes partijen op Wimbledon en dan kijk ik wel verder.
Richard Krajiceks eerste column
Richard Krajiceks derde column
Richard Krajiceks vierde column
Richard Krajiceks vijfde column