Het productiekantoor was een café 'Hufters & Hofdames' kostte minder dan een halve ton door Dick van den Heuvel "En dit was ons productie-kantoor", zegt Eddy Terstall terwijl hij ons meeloodst in een café 'De Kat in de Wijngaerd' in de Amsterdamse Jordaan. Aan een ronde tafel zit de cast en crew van zijn speelfilm 'Hufters & Hofdames' alsof ze sinds de opnames van vorig jaar zomer er niet meer weggeweest zijn, behalve dan om te slapen en te werken. "De meeste acteurs heb ik hier ook opgeduikeld. Rifka Lodeizen, die het meisje Esther speelt, stond hier achter de bar. Daan Ekkel, die Maarten voor zijn rekening nam, is hier vaste klant." De complete cast van 'Hufters en Hofdames' met regisseur Eddy Terstall (derde van links). 'Hufters & Hofdames' is het verhaal van de jonge Dimitri (Marc van Uchelen) die hopeloos verliefd is op Esther (Rifka Lodeizen) maar haar maar niet weet te versieren. Een haast Woody-Allen-achtige vertelling over onmogelijke liefdes en de moeite, onzin en wanhoop rond hedendaagse relaties. De film werd opgenomen in de buurt waar Eddy Terstall woont: de Jordaan. "Je moet niet meer dan honderd meter hoeven lopen van je huis naar de filmset", grapt hij daarover. Terstall maakte zijn vierde speelfilm met nauwelijks budget. Zijn vorige films waren voor de regisseur grote teleurstellingen. Bij 'Transit' werd de uiteindelijke montage overgenomen door de producenten en ook 'Walhalla' had te leiden onder de druk van de geldschieters. "Ik wilde mijn artistieke vrijheid terugkopen. En dat kon alleen maar door met heel weinig geld een film te maken." 'Hufters & Hofdames' is dan ook precies geworden wat hij er van verwachtte. Maar meer dan dat is de film een groepseigendom geworden. Zo voelen de verzamelde acteurs en andere medewerkers het dan ook. "Het is onze film", zegt Rifka Lodeizen. "Dat gevoel hadden we al tijdens het draaien, ook al wisten we af en toe niet welke kant het verhaal op ging. Alleen Eddy had dat helemaal goed in zijn hoofd. Het was ook een complete verrassing toen we onszelf terug zagen in de bioscoop." "Het moeilijkste van zo'n goedkope film", zegt Terstall, "is om de druk van de ketel te houden. Je weet dat je in veertien dagen een avondvullende productie op celluloid moet knallen. Dus je draait bijna tien minuten screentijd per dag! In Amerika doen ze daar weken over. En toch mag je geen nervositeit op de set toelaten. Je moet ontspannen blijven werken, alsof alles onder controle was. Zo'n film staat of valt dan ook met de voorbereiding." Maar je acteurs opduikelen uit de kroeg... dat klinkt niet echt als iemand die zijn werk serieus neemt? "Jawel, juist wel", zegt Terstall. "Ik kan de casting niet over laten aan mensen die mijn scriptje lezen en daar wel de acteurs bij zoeken. Ik moet mensen zien en kennen, met ze praten. Ze moeten exact bij de rol passen, of ik moet mogelijkheden zien om de rol naar ze toe te brengen. Weet je, er komen nu al regisseurs bij me die vragen waar ik mijn spelers vandaan heb. Omdat ze ook met ze willen werken. Zo onzorgvuldig ben ik dus niet geweest." Dat de meeste mensen voor de camera nauwelijks professionele ervaring hadden, deerde Terstall niet. "Het gaat erom of je atmosfeer kan creëren waarbinnen dat MOETEN ACTEREN verdwijnt. Daar heb ik zo'n hekel aan, dat omzetten van een knop en iemand anders worden. Je moet met hele andere dingen bezig zijn en dan komt dat spelen als vanzelf. Dan wordt het ook heel natuurlijk." "Ik vond de cameraman wel een lekker ding", giechelt Nadja Hüpscher over het werken op de set. "Dat is ook belangrijk. Of er een paar mooie ogen naar je kijken als je daar jezelf staat te presenteren. Dat voel je toch." Terstall lacht erom: "Het is belangrijk dat er een zekere gezelligheid ontstaat binnen je ploeg, maar als regisseur blijf je natuurlijk verantwoordelijk voor de voortgang. Dat moet ook. Want elke scene die je vandaag niet op kan nemen, sneuvelt onherroepelijk. Hij kan er morgen niet even bij gedaan worden. Dus die bladzijden moet je gewoon uit je script scheuren alsof ze nooit hebben bestaan." "Het ging allemaal zo gemakkelijk", herinnert actrice Johanneke van Kooten zich over de scènes die zij moest spelen. "Hij vroeg mij voor de rol van de moeder van de jongen waar het allemaal omdraait. Dus ik zei: fax me die teksten even. Dat was goed, zei Eddy, en hij wilde er meteen wel even zijn regie-aanwijzingen bijfaxen... dat zou weer tijd schelen op de set. Dat hebben we toen maar laten zitten", lacht ze. "Van de set kennen we elkaar eigenlijk niet", zegt Daan Ekkel. "Doordat er allemaal losse verhaallijnen in deze film zitten, werkten we min of meer alleen maar als duo's. Dat groepsgevoel ontstond eigenlijk alleen maar na de opnamedag in dit... eh... productiekantoor, zullen we maar zeggen. Dat wij de tijd van ons leven hebben gehad tijdens het maken van de film... dat zie je gewoon aan 'Hufters & Hofdames' af. En dat zal het publiek ook weten te waarderen, wedden?" Marc van Uchelen en Rifka Lodeizen in een scène uit 'Hufters en Hofdames' Publicatie 3 april 1997