WASSENAAR - "Heel erg jammer, dat de sport er zo slecht voor staat", meldt jockey in ruste, Henk van der Kraats. Maar aan het eigen, vaste tafeltje in de Clingendaelzaal, op zíjn Duindigt, is de bijna 72-jarige al bij leven legendarische rensportman ondanks de malaise een niet negatief te krijgen supporter. De drafsport mag dan van een bescheiden revival genieten, voor de rensport moet in de breedte de redding nog komen. De noodklok, ook voor notoire stokdoven, valt op dit moment niet te negeren. Henk van der Kraats, als jockey in Nederland de man achter het onvoorstelbare aantal van 764 overwinningen, blijft relatief optimistisch. "Wel hebben al die telkens wisselende directeuren met allerlei rapporten en plannen, die telkens niet doorgingen, in ieder geval de sport 25 jaar lang geen goed gedaan. Maar ja, ik hoop toch dat er oplossingen komen. Zodat rensport op Duindigt op de een of andere manier blijft bestaan."

De al bij leven legendarische paardensportman Henk van der Kraats. (Foto: Telegraaf sport)

Van der Kraats beleeft als trainer van nog slechts één renpaard, Kenzo, op zijn domein Groenendaal, op een steenworp van Duindigt, de sport nog dagelijks. De oude Island Victory is de tweede viervoeter op het ooit van rensport gonzende Groenendaal. Genoemde ruin geniet van een verdiend pensioen en galoppeert voor zijn plezier met zoon Ronald in het zadel op gezette tijden zijn fitnessrondjes. Kenzo verdient modaal de kost en won afgelopen zondag nog, met de goed rijdende amatrice Milou Korving.

Aan de inzet van Van der Kraats zelf, als jockey, kwam in '92 een nogal abrupt einde. "Ik viel in de bocht van Zolly's Treasure af. Het zadel was verschoven. Aan de val hield ik een lelijk gebroken been over." Toen een paar jaar daarna in een training, weer bij een val, er volgens Henk "iets kraakte", was het wel mooi geweest. De volbloed sportman in hart en nieren had, zo bleek naderhand, zeven ribben gebroken. Het was toen volgens echtgenote Truus echt over en uit. Henk hield zich vervolgens aan enige plechtige beloftes.

De rensport bleef echter wel z'n volle aandacht als trainer eisen. Maar waar eens zo'n dertig volbloeds op 'Groenendaal' stonden, is het nu, met nog maar twee paardjes over de vloer, rustig. Het was op 4 april deze maand exact 54 jaar geleden dat Henk met geweldenaar Etoile du Nord de eerste zege boekte. "Maar mijn beste paard was, denk ik, toch wel Sans Valeur, waarmee ik de Derby won", kijkt Van der Kraats op een unieke carrière terug. Na die klassieke overwinning won hij de Koningsrace nog zevenmaal, de laatste in 1975 met Rhodos. In 1989 werd de meester in stijl gehuldigd. Hij had dan ook het record van 750 zeges bij elkaar gereden.

Wat blijft, zijn de mooie verhalen. Zoals de keer dat dé Daan Modderman als starter zag dat Henk op Le Bascoy de start volledig miste. "Er bestonden nog geen startboxen in die tijd", vertelt Truus. "De paarden stonden achter een soort elastiek. Het was Moddermans eigen paard en hij gaf, nergens op slaand, een valse start. Bij de herstart was Le Bascoy perfect weg en won met Henk dan ook. Dat kon toen nog", meldt Truus olijk.

Of de oude tijden weer terugkomen, valt inmiddels te bezien. Er zal namelijk een gedegen soort 'masterplan' aan te pas moeten komen om de sport op langere termijn te behouden. Het zou kunnen dat hobbyisme en zakelijk vernuft elkaar in de discipline eindelijk eens gaan vinden. Dat zou in het ruim 100-jarige bestaan van rensport op Duindigt overigens een noviteit betekenen. De huidige status is in ieder geval dat de prijzengelden, gerelateerd aan de toto-omzet, te laag zijn. "Ach", meldt Van der Kraats, met meer hoop dan geloof in de toekomst, "die prijzen zijn in mijn hele carrière nooit echt hoog geweest."

Hoe het ook zij, de tijden dat Henk, naast het trainen van volbloeds, op zijn racefiets dagelijks de buurt onveilig maakte om op gewicht - 54 kilo - te blijven, zijn definitief over. Hij weegt nu 24 pond meer en dat mag.

zoek naar gerelateerde artikelen

di 30 april 2002