LUIK - Arrogant? Nee, dat is Danilo Di Luca beslist niet. De nieuwe ster van het Italiaanse wielrennen is daarentegen wel enorm zelfbewust. Hij weet precies wat hij wil én wat hij kan. En die ambities steekt hij niet weg. Het is geen bluf of opgesmukte grootspraak, maar een weloverwogen analyse die hij van zijn eigen kwaliteiten maakt. De 26-jarige allrounder uit de Apennijnen legt zichzelf graag die druk op. De 1.69 meter kleine Di Luca voelt zich juist sterker wanneer hij weet dat alle ogen op hem zijn gericht. Zo ook voor Luik-Bastenaken-Luik. In zijn ogen de klassieker met een ideaal profiel.

Toch klinkt er in de dagen voor de belangrijke Ardennenklassieker enige twijfel in zijn woorden door. Gisteren tijdens de trainingstocht van de finale van 'La Doyenne' verklaarde hij zijn liefde aan de beklimmingen van de Redoute en de Saint-Nicolas, maar baalde hij van zijn fysieke staat. "Vlak voor de Ronde van het Baskenland ben ik door een lichte griep getroffen. In Spanje had ik op goed weer gerekend, zodat ik met dat virus kon afrekenen. Het was er echter de hele week koud en nat. Halverwege die etappewedstrijd ben ik afgestapt. Nee, dit was zeker geen goede voorbereiding. Je zag het in de Waalse Pijl. Toen Michael Boogerd op de Côte de Bohisseau aanzette, kwam ik in de problemen. Het gaat iedere dag ietwat beter, maar het zou een wonder zijn wanneer ik in Luik voor de overwinning kan meestrijden."

Klaagliederen die zijn landgenoot Michele Bartoli steevast voor een belangrijke klassieker zingt, terwijl hij zich op het moment suprême steeds van een dood vogeltje tot een ongrijpbare adelaar ontpopt. Opvallend is echter dat Di Luca zijn grote dagen altijd van tevoren heeft aangekondigd. In 2000 zijn imponerende vluchtpoging van meer dan 200 kilometer op het WK in Plouay, vorig jaar zijn zege in de Ronde van Lombardije en dit jaar zijn twee ritzeges in de Tirreno-Adriatico. "Wanneer ik op tijd hersteld ben, zien jullie dat wel op de Côte de Redoute", zegt Di Luca strijdvaardig. "Ik ben het met Michael Boogerd eens dat daar de wedstrijd moet exploderen. Daar ligt de sleutel naar de zege. Het is veel te gevaarlijk om te wachten tot de Côte de Saint-Nicolas. Daar moet je de demarrage naar de overwinning plaatsen."

De Italiaanse kenners noemen Di Luca de kleine Moreno Argentin. Hun landgenoot die liefst vier keer in de naaldwouden naar Luik regeerde. Ook wordt de Saeco-kopman in deze dagen vergeleken met Boogerd. Hun passie, aanvallende manier van rijden en explosieve demarrages zijn kenmerkend. "Ik vind het een compliment om vergeleken te worden met een kampioen als Boogerd. Al denk ik dat de toekomst moet uitwijzen dat ik meer een renner voor het grote rondewerk ben dan voor de eendagswedstrijden. Momenteel ben ik geestelijk nog niet rijp genoeg om drie weken het allerhoogste niveau aan te kunnen. Daarom richt ik me dit jaar vooral op de klassiekers en etappes in de rittenkoersen."

Bij Saeco heeft hij de charismatische mantel probleemloos van Mario Cipollini overgenomen. Zijn modieuze coupe (met gel in stijl gebracht en met blonde lokken gekleurd) bracht hem het imago van de nieuwe playboy, maar bovenal is de sympathieke Danilo de eenvoud zelve. In het pittoreske plaatsje Spoltore heeft hij nog steeds zijn kamertje in de ouderlijke woning bij vader Alfredo en moeder Maria. Desondanks draagt Di Luca eigenwijs en zelfverzekerd de leiding in de miljoenenformatie. "Ik heb een goede keuze gemaakt met Saeco. Bewust heb ik bij mijn overstap naar de profs voor kleinere ploegen gekozen. Daar wist ik dat ik genoeg kansen kreeg en werd ik omringd door mensen die ik goed kende. Vorig jaar voelde ik dat ik een nieuwe stap kon maken. Dat ik mijn ambities kon bijstellen. Voor het eerst rijd ik nu in België en heb het leiderschap in een grote ploeg."

Luik-Bastenaken-Luik is de klassieker die hij deze winter met rood omcirkelde. "Het is een wedstrijd die op de Ronde van Lombardije lijkt. Met explosieve beklimmingen waar je een verschil kunt maken. Je moet makkelijk verschillende versnellingen kunnen draaien. Omdat ik nog niet helemaal hersteld ben, kijk ik ook al uit naar de Amstel Gold Race. Ik hoop daar de strijd aan te gaan met Lance Armstrong. Vorig jaar keek ik thuis op tv naar de Tour de France. Ik zag met welke imponerend kleine versnelling Lance klom. In mijn trainingen heb ik daarna doelgericht aan mijn cadans gewerkt. Ik was al iemand met een hoge trapfrequentie, maar daar haal ik nu nog meer voordeel uit. Armstrong is wat dat betreft een voorbeeld."

zoek naar gerelateerde artikelen

za 20 april 2002