Michael Boogerd houdt een kater over aan de Waalse Pijl. "Nog nooit heb ik in deze klassieker zulke goede benen gehad. Maar zonder steun kan ik het ook niet redden. Na die beklimmingen kan ik op het vlakke niet op iedere demarrage reageren. Dat kun je twee keer doen, maar daarna heb je ook je beste krachten verspeeld."

HUY - In een klein comité werden de grievende woorden op tafel gelegd. Een uur na de teleurstellend verlopen Waalse Pijl dook ploegleider Adri van Houwelingen met zijn hoofdrolspelers Michael Boogerd en de broers Beat en Markus Zberg op een kamer in hotel Sirius aan de boorden van de Maas. Daar werd de door Mario Aerts gewonnen Ardennenklassieker nog eens doorlopen en met name de kritiek die Boogerd gespuid had richting zijn ploegmaten nogmaals geanalyseerd. De Hagenaar voelde zich gisteren de sterkste van het peloton, maar had in de finale bovenal het gevoel dat hij alleen op de wereld was.

Als collectief faalde de Rabobank ditmaal ook op de door hun geliefkoosde Waalse wegen. Illustratief hief Boogerd na zijn derde demarrage van de dag boven op de voorlaatste klim, de Côte de Ahin, zijn arm omhoog. Machteloos keek de kopman achterom of hij in de verte nergens ploegmaten zag. Voorbij de finish schemerde de frustratie door in zijn woorden. "Ik heb me vandaag Remi gevoeld", maakte hij een vergelijk met de bestseller van Hector Malot. "Nog nooit heb ik zulke goede benen gehad in de Waalse Pijl. Maar zonder steun kan ik het ook niet redden. Na die beklimmingen kan ik op het vlakke niet op iedere demarrage reageren. Dat kun je twee keer doen, maar daarna heb je ook je beste krachten verspeeld."

Dat de Oranjeformatie breekbaar was, werd al snel in de wedstrijd duidelijk. Tijdens de tweede beklimming van de Muur van Huy, op negentig kilometer van de streep, was Boogerd de enige die zich van voren handhaafde. De andere renners bengelden slechts mee in de staart van het peloton. De kopman moest zich zelfs laten afzakken om zijn manschappen te attenderen om van voren te rijden. Levi Leipheimer hield zich aan zijn taak en probeerde op vijftig kilometer voor de streep de wedstrijd hard te maken. Tot aan de Côte de Bohissau (27,8 kilometer) handhaafden ook de broers Zberg zich voorin, maar uitgerekend de eerste demarrage van Boogerd bracht hen direct in moeilijkheden.

De finale ontaardde in een pijl zonder kruit. Het echte vuurwerk ontbrak. De verwachte slijtageslag bleef uit en in de afdaling van de Ahin bestond de 'kopgroep' uit zeker nog veertig renners. Natuurlijk speelde het de aanvallers niet in de kaart dat het de hele dag windstil was. Normaal gesproken rijden er op de venijnige beklimmingen groepjes weg, waarna je op de hoge Waalse plateaus een fascinerend waaierspel tussen de diverse pelotonnetjes krijgt. Daarnaast kon ook niemand bergop een echte kloof slaan.

Uitgerekend in de afdaling van de voorlaatste klim werd de wedstrijd beslist. Zes renners kregen onder aanvoering van Axel Merckx de vrijheid. In zijn kielzog sloten Mario Aerts, Andrea Noe, Michele Bartoli, Jose Azevedo en Unai Etxebarria aan. Op dat moment was er wederom naast Boogerd geen Raborenner in de voorste linies te ontdekken. Waar het teleurstellend optreden binnen de ploeg nog grotendeels met de mantel der liefde werd bedekt, durfden enkele concurrenten wel het harde woord uit te spreken. Niet alleen winnaar Mario Aerts had in de gaten dat Boogerd de sterkste van de wedstrijd was. Ook onder meer Peter Farazijn zag dat: "Michael steekt momenteel boven alles en iedereen uit. Alleen snap ik niet hoe de ploeg rijdt. Als de broers Zberg zich helemaal in dienst van hem hadden gesteld, had Michael hier zeker gewonnen."

Ploegleider Adri van Houwelingen weigerde over een Zwitserse paleisrevolutie te spreken. Hij kon zich niet in die kritiek vinden, omdat Boogerd juist een dag eerder aan zijn manschappen had aangegeven dat iedereen de wedstrijd al redelijk vroeg hard moest maken. "Leipheimer en de Zberg-broers hebben dat zeker gedaan", concludeerde hij. "Zij hebben zich aan de afspraken gehouden door aan te vallen. Wat mij meer stoort, is dat de andere vier renners helemaal niet in beeld zijn geweest. Marc Lotz en Grischa Niermann hebben het excuus dat ze op 40 kilometer lek reden, maar van Bram de Groot en zeker van Geert Verheyen had ik absoluut meer verwacht. Toen Verheyen nog bij Lotto reed, zat hij op hetzelfde niveau als Aerts. Misschien doen wij wel iets fout? Het is in ieder geval duidelijk dat zondag enkele jongens met een andere instelling aan Luik-Bastenaken-Luik moeten beginnen. Michael moet veel beter omringd worden. Sommige jongens kunnen beter 200 kilometer goed rijden, dan 220 kilometer enkel aanhaken. Die boodschap heeft iedereen zich vandaag wel in de oren geknoopt."

De Zwitser Laurent Dufaux heeft de eerste etappe van de Wielerweek van Lombardije op zijn naam gebracht. De renner van Alessio versloeg na een rit over 168 kilometer van Novate naar Carimate de Italiaan Cristian Moreni en de Pool Kazimierz Stafiej in de sprint.

Waalse Pijl: 1. Aerts (Bel) 198 km in 4.24.04 (42,117 km/u), 2. Unai Etxebarria (Spa) 0.03, 3. Bartoli (Ita) 0.06, 4. Noë (Ita), 5. Azevedo (Por), 9. Boogerd (Ned), 10. Casagrande (Ita), 91. Tankink 5.58.

Vrouwen:1. Luperini (Ita) 93 km in 2.33.15 (36,411 km/u), 2. Bessette (Can) 0.12, 3. Doppmann (Zwi), 4. Melchers (Ned), 16. Bosman 0.48, 33. Zijlaard-Van Moorsel 1.52, 38. Grimberg 2.11, 53. Chantal Beltman 2.43, 59. Bras 2.57, 79. Van Dongen 5.51, 80. Koedooder. Stand WB: 1. Melchers 158 punten, 2. Rossner (Dui) 150, 3. Gilmore (Aus) 100, 10. Chantal Beltman 35, 12. Bosman 32, 21. Mansveld 24, 30. Grimberg 15.

zoek naar gerelateerde artikelen

do 18 april 2002