door Pieter Nijdam PARIJS - Na meer dan een kwarteeuw campagne voeren voor de Franse presidentsverkiezingen lijkt ze dan eindelijk door te breken. Ruim zesduizend trouwe aanhangers zetten afgelopen zondag het Zénith volledig op zijn kop toen Arlette Laguiller haar opwachting maakte. In dit beroemde Parijse theater liet de 62-jarige trotskiste alle commotie gelaten over zich heen komen. "Hou op, anders ga ik huilen", zei ze op bescheiden toon.

Arlette Laguiller (Foto: AP)

De onverwachte opkomst van Laguiller verbaast iedereen. Niet de links-nationalistische Jean-Pierre Chevènement of de rechts-extremist Jean-Marie Le Pen, maar Frankrijks eerste vrouwelijke presidentskandidate staat in de opiniepeilingen op de derde plaats. Alleen president Chirac en premier Jospin moet zij nog voor laten gaan.

Inmiddels zegt 11 procent van de Franse kiezers bij de eerste verkiezingsronde aanstaande zondag op Laguiller te zullen stemmen. Dat is slechts 5,5 procent minder dan Jospin in de laatste peilingen krijgt toebedeeld.

De socialistische voorman, ooit zelf een fervent aanhanger van het trotskisme, wordt dan ook steeds nerveuzer van het onverwachte succes van de voorzitster van de onbeduidende beweging 'Arbeidersstrijd'. Zonder haar zou hij ongetwijfeld een riante voorsprong hebben op zijn rechtse aartsrivaal Chirac, die thans 3,5 procent op hém voorligt.

Nadat Jospin het de afgelopen maanden niet de moeite waard achtte om aandacht te schenken aan zijn concurrente ter linkerzijde, heeft hij nu vol de aanval op haar ingezet. Daarbij wordt geen middel geschuwd. 'Arbeidersstrijd' wordt door de socialisten afgeschilderd als een gevaarlijke sekte zonder inhoud. "Een simpele protestpartij, zoals zoveel andere", aldus voorzitter François Hollande van de Socialistische Partij (PS).

Laguiller lacht erom. "Ach, ik begrijp het wel, maar het deert mij niet. Integendeel, hoe harder de socialisten tegen mij schoppen, hoe beter dat is voor mijn positie. Het Franse volk houdt al lang niet meer van deze agressieve vorm van campagne voeren".

"Zij is de enige politica die haar gedachtegoed al die jaren is trouw gebleven. Zo predikt ze nog steeds de revolutie van het proletariaat", zegt het 58-jarige vakbondslid Maurice Bloch. "In navolging van de presidentsverkiezingen van 1974, 1981, 1988 en 1995 keert ze zich ook dit jaar weer tegen privatisering en eist ze een algeheel ontslagverbod. En als er dan toch ontslagen vallen door faillissementen, dan moet de staat deze werklozen een nieuwe baan geven als ambtenaar. Socialer kan toch haast niet?"

Haar eerlijkheid en eenvoud spreken aan. De gladde praatjes van de gevestigde politieke orde wekken steeds meer ergernis. Dat verklaart mede dat Chirac en Jospin in de laatste peiling voor de eerste ronde niet verder komen dan respectievelijk 20 en 16,5 procent.

"Een dergelijk mager percentage voor de toekomstige president van ons land is bijna pathetisch", zegt de populaire socialistische minister van Onderwijs Jack Lang. "In 1988 kreeg Mitterrand in de eerste ronde de steun van 33 procent van de kiezers".

Waarschijnlijk overleeft Laguiller de eerste verkiezingsronde niet. Haar droom om eens haar sociale-woningbouwflatje te verruilen voor de pracht en praal van het Élysée zal ook dit keer niet uitkomen. Tot grote ergernis van Jospin onthoudt zij zich echter van een positief stemadvies voor de socialistische kandidaat in de beslissende tweede ronde op 5 mei. Daarmee drukt zij indirect toch haar stempel op de aanstaande presidentsverkiezingen.

zoek naar gerelateerde artikelen

do 18 april 2002