AMSTERDAM - Of de fotograaf haar echte lach wil of een namaak. Het groepje Hollandse meiden aan het Turkse zwembad ligt in een deuk, vooral wanneer een van hen een plastic lach van een prototype miss produceert. Waar menig Zuid-Amerikaanse miss momenteel door een persoonlijke assistent wordt klaargestoomd voor de Miss Universe-verkiezing van volgende maand, hadden de tien Nederlandse finalisten het de afgelopen week vooral érg gezellig met elkaar. 19 april is bekend wie volgende maand in Puerto Rico het Nederlandse visitekaartje is. Zenuwachtig zijn ze niet. Aan de Turkse Rivièra, waar ze tot gisteren de tijd hadden zich als de nieuwe Miss Universe Nederland te profileren, namen ze de komende verkiezing af en toe met een vette knipoog.

Cameraploegen verdringen zich op het vliegveld van Antalya. Vanaf het moment dat de Nederlandse missen-karavaan een stap op Turkse bodem zet, worden de tien Nederlandse finalisten als heuse sterren behandeld. "Ongelooflijk," zegt Miss Universe-kandidate Miranda Slabber. "Ze doen alsof we Britney Spears zijn!"

Ze is enkele dagen later nog altijd niet van de alle media-aandacht bekomen. Want alle Hollandse nuchterheid ten spijt, de tien meiden moeten op audiëntie bij de burgemeester, worden herkend op straat, door de plaatselijke juwelier behangen met goud, bestormd door camera's en halen dagelijks vrijwel alle Turkse kranten. "Zo kan de potentiële winnares alvast een beetje wennen aan de gekte in Puerto Rico", glimlacht Hans Konings, de man achter de Miss Universe Nederland-verkiezing.

Want hectisch zal het daar volgende maand zijn. Een Miss-verkiezing van dergelijke importantie is in menig (Zuid-)Amerikaans en Aziatisch land immers iets waar hele volksstammen voor uitlopen. Niet voor niets kunnen mini-prinsessen in Amerika als kleuter al hun eerste miss-ervaring opdoen, worden lokale schoonheden in Venezuela vanaf hun achtste jaar met beauty-onderwijs op school voorbereid op een bestaan als miss en pompt een land als India zoveel geld in de Miss Universe-verkiezing dat je als afgevaardigde wordt geacht hoog te eindigen. Slaagt zo'n meisje daar niet in, dan is emigratie wellicht de beste optie.

En dan hebben we dus die Nederlandse missen. Ze winnen zelden tot nooit. En sinds de Miss Universe-verkiezing niet meer live op de Nederlandse tv wordt uitgezonden, vragen sommigen zich zelfs af of ons land sowieso nog meedingt. Miss Universe Nederland is echter springlevend. Neem dit jaar: er waren voorronden, er is een finale in Gemert en afgelopen week was er dus een miss-bijeenkomst in Turkije. Met tot doel de organisatie een goed beeld te geven welk meisje het meest geschikt is om als visitekaartje van ons kikkerlandje naar Puerto Rico af te laten reizen. Hans Konings: "Wie het mooiste figuur heeft zie je in drie minuten. Maar het vergt tijd er achter te komen wie sociaal is, zich aan de regels houdt, iets te vertellen heeft, zich voordoet zoals ze is."

Maar ook Neerlands mooiste vrouw van 2002 zal er in Puerto Rico een zware dobber aan krijgen een plaatsje in de top tien te bemachtigen. "Het is altijd hetzelfde verhaal", weet Hans Konings. "Miss India eindigt hoog, Venezuela scoort keer op keer, Puerto Rico doet het vooral goed wanneer ze de organisatie in handen hebben. Dit stramien zien we iets te vaak, een meisje uit IJsland zal er bijvoorbeeld niet snel bijzitten. Elk jaar schrijf ik, overigens net als menig Noord-Europese collega, een kritische brief. Met als belangrijkste vraag of ze kunnen vertellen wat we in hemelsnaam fout doen in Europa. Er is weliswaar een kentering gaande, maar nog altijd kun je het een beetje vergelijken met de Olympische Spelen of het songfestival dat Ierland altijd wint."

Nederland maakt ongetwijfeld meer kans wanneer er aan de meisjes wordt gesleuteld. Maar geen haar op zijn hoofd die daar ook maar aan denkt. "Hollandse meiden zijn nu eenmaal zoals ze zijn. Ze hebben geen siliconen borsten, worden niet aan alle kanten verbouwd. Als je hun voorkomen zou gaan veranderen, is het tijd ermee te stoppen. Voor ons staat een ding buiten kijf: Miss Universe Nederland moet vooral een leuk mens zijn." Het gros van de tien finalisten voldoet aan dit criterium. Reshma Roopram, tot volgende week vrijdag draagt zij nog de titel Miss Universe Nederland 2001, is in Turkije om de nieuwkomers van advies te dienen.

Gretig nemen de meisjes haar adviezen aan en laten sappige ervaringsverhalen tot zich komen over bijvoorbeeld Miss Brazilië die nog blauw zag van de plastische chirurgie. Maar liefst 18 operaties had ze achter de rug, die ze moest terugbetalen wanneer ze laag zou eindigen.

En dan die verhalen van Jochem Pollema, de wandelende Miss Universe-encyclopedie die eveneens bij de organisatie is betrokken. Zijn anekdotes zijn hilarisch en gaan over de vraag hoe sommige jurken opeens waren gescheurd, over Miss France van wie werd gedacht dat ze een man was omdat Frankrijk ook een Miss Trans kent, Miss India die onze Hollandse deelneemster van het podium duwde, de missen die elkaars lippenstiften met sambal besmeerden of de potten nachtcrème vulden met ontharingscrème.

In Turkije wordt niet met sambal geknoeid, integendeel. Het is alsof de finalisten al jaren zijn bevriend; ze delen kamers en spullen en roemen elkaar als potentiële winnaar. De enige die het aandurft te voorspellen dat ze zelf wint is Yvonne Beekelaar uit Hoogeveen. "Ik deed mijn eerste verkiezing toen ik elf was en werd mini miss, inmiddels heb ik er 38 afgelopen. Tot voor kort had ik mijn eigen visagist, ik heb zoveel galajurken in de kast dat ik ze inmiddels ben gaan verhuren. Mijn vader is mijn manager, samen rijden we het hele land door.

En ja, ik win regelmatig. Werd onder meer Miss Cabrio, Miss TMF. Op een goed moment kreeg ik zoveel opdrachten dat mijn ouders overwogen om voor mijn carrière naar het westen te verhuizen. Op een of andere manier geniet ik er intens van steeds maar weer dat podium te bestijgen en te laten zien dat ik er ben."

Yvonne, die vooralsnog administratieve werkzaamheden bij Laurus verricht, droomt van het Miss Universe-kroontje. Anderen moeten er bij nader inzien toch niet aan denken. "Ik ben te veel gewend mijn eigen gang te gaan", zegt Riekje Kerstens. Of neem Pabo-studente Annemarie Rutgers: "Ik moet nu al enorm wennen aan al die aandacht. Maar eerlijk is eerlijk, tot nu toe is deelname al een prachtige ervaring. Wie maakt dit nu mee?"

Yaïsa Vogel, al voor de tweede keer. Onlangs werd ze door de organisatie gevraagd wederom mee te dingen en dan zeg je geen nee. Ze heeft dit keer het gevoel minder vaak een mooi popje te hoeven zijn, maar weet ook dat het niet genoeg is om enkel als leuk mens door Turkije te flaneren.

"Ik zie veel meisjes op hakjes lopen, ze checken met regelmaat of hun haar wel goed zit. Een aantal jaren terug, toen ik begon met modellenwerk, was ook ik vaak met mijn uiterlijk bezig. Maar inmiddels maak ik me er niet meer druk om. Ik heb ontdekt dat ik in dit vak niet de beste kan zijn, maar ook dat er andere dingen zijn waar ik goed in ben. Ik heb gelukkig meer boven mijn ogen dan mooie wenkbrauwen."

Desondanks staat Yaïsa open voor een andere wending in het leven, en weet dat ex-missen als Pauline Huizinga, Tooske, Irene van der Laar, Sonja Silva hetzelfde overkwam toen ze hun titel op zak hadden. Hans Konings vertelt dat Yaïsa beslist de enige niet is met dergelijke ambities. Menigeen ambieert een tv-carrière. "Er is echt geen meisje dat meedoet omdat oma haar heeft opgegeven."

Aan het einde van een week met een bomvol programma zijn de meisjes er meer dan ooit van doordrongen dat miss-zijn meer betekent dan een leuk lachje op commando, een lintje doorknippen of een belspel op tv presenteren. En dus staan ze in de rij door surfmerk O'Neill te worden uitgekozen om als surf- en snowboardbabe op de collectiefoto's te figureren. En zijn blij met het voornemen van Hans Konings om als vader aller missen de status van Miss Universe Nederland meer inhoud te geven. "Ik wil haar koppelen aan een goed doel. Als ambassadrice kan je nuttig werk te doen hebben."

Kim Kötter heeft er al over nagedacht. "Ik heb al veel van de wereld kunnen zien, en vooral de armoede en ellende in sommige landen heeft me aangegrepen. Ik zag meisjes die toen net als ik dertien waren en voor wie er niets anders opzat dan geld in de prostitutie te verdienen. Als Kimmetje uit Twente kan ik niets voor ze doen, maar als Miss Universe Nederland kan ik me iets meer invloed voorstellen. Voor hen zou ik me graag willen inzetten, dat past bij me.

En mocht ik op dat internationale Miss Universe-podium belanden om onder meer de geijkte vraag te beantwoorden wat ik wil veranderen in de wereld, dan zal ik over die meisjes beginnen." Lacht, vraagt zich af of het niet raar is om het lot van die kinderprostituees zo aan te trekken. Maar, zegt dan: "Ik zie al dat ik over wereldvrede zou beginnen. Ik lig altijd in een deuk wanneer die doorsnee missen dat met een stalen gezicht roepen!"

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 10 april 2002