NICE - Achteloos weggemoffeld in een hoekje van de ziekenhuiskamer ligt de trui van de leider in de Wereldbeker. Rugnummer 191 van Milaan-Sanremo is er nog op vastgespeld, terwijl zwarte, stoffige vlekken op de achterzijde de enige souvenirs zijn van de zware valpartij. Op kamer 1726 van de afdeling traumatologie van hospitaal Saint Roch in Nice houdt Erik Dekker zich kranig overeind. Een fractuur in zijn linker dijbeen heeft op een wrede manier een einde gemaakt aan het voorjaar van Nederlands beste wielrenner die juist in de vorm van zijn leven verkeerde.

Erik Dekker eet een klein hapje in het ziekenhuis Saint Roch in Nice. De zeer onfortuinlijke leider in het UCI-klassement wacht op behandeling nadat hij zijn linker bovenbeen heeft gebroken bij een valpartij tijdens de klassieker Milaan-Sanremo.

Zaterdagavond rond tien uur probeert Dekker op de ziekenhuiskamer in het hartje van Nice, terwijl hij een pizza eet, zijn ware gevoelens nog te verbergen. Op de zwaar bewaakte afdeling van het ziekenhuis hangt aan zijn linkerbeen een gewicht. Ondanks de misère probeert de Drent zijn vrolijkste zijde te laten zien. De volgende ochtend is hij iets beweeglijker in bed, maar realiseert hij zich de gevolgen van de zware valpartij des te meer. "Het is geen ramp, maar mijn wereldje is toch eventjes helemaal ingestort. Maar dat mag ook wel hè?", vraagt hij naar bevestiging.

Terwijl hij zijn onderlip omhoog haalt, kijkt hij stuurs vooruit. "Ik ga een hele zware tijd tegemoet. Wat denk je wat voor een pijn het gaat doen, als ik straks voor de televisie naar de klassiekers moet kijken? Dit komt wel op een heel ongelegen moment. Na de overwinning in de Tirreno-Adriatico had ik er me heel veel van voorgesteld. Ik was benieuwd wat ik kon flikken in de Ronde van Vlaanderen en Luik-Bastenaken-Luik. Jeetje en dan de ploeg. Het zal voor die jongens ook tegenvallen nu ik als kopman wegval. Ik had zo graag voor Michael Boogerd en die anderen willen werken in sommige wedstrijden na hun hulp in de Tirreno. En nu mag ik zelfs blij zijn als ik straks nog op tijd voor de Tour de France hersteld ben."

Steeds zoekt Dekker de vergelijking met zijn revalidatie na zijn gebroken elleboog in Parijs-Nice in 2000. Destijds was hij op tijd hersteld om de Giro d'Italia te rijden, waar hij zijn conditiepeil op vorm bracht voor een schitterende Tour de France met drie ritzeges. "Ik weet niet of het realistisch is, maar de Giro half mei gaat weer mijn streefdoel worden. Alleen wordt het dit keer veel moeilijker en de revalidatie veel zwaarder. Ik moet een maand plat liggen. Tsjonge, daarna zal er niet veel meer van mijn spiermassa in de benen over zijn. Dan heb je van die iele beentjes. Vannacht moest ik denken aan de interviews die Johan Museeuw gaf na zijn motorongeluk. Welke pijn hij geleden heeft. Met alleen tien dagen training zal ik niet in conditie zijn om de Giro te overleven. Daarom is het jammer dat ik zaterdagnacht niet direct geopereerd kon worden. Iedere dag telt." Dan verschijnt ineens zijn bekende glimlach op zijn gelaat: "In gedachten zie ik me echter al weer kampioen van Nederland worden."

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 25 maart 2002