Jochem Uytdehaage lijkt na de succesvol verlopen Olympische Spelen in Salt Lake City ook in Thialf niet te stuiten. Na twee afstanden gaat de Utrechter souverein aan de leiding op het WK.

HEERENVEEN - Uit zijn tenen moest het komen, de motivatie om zich aan het einde van een lang, slopend, maar bovenal succesvol seizoen nog één maal op te laden voor de wereldkampioenschappen allround. Diep in zijn hart had Jochem Uytdehaage zich na terugkeer uit Salt Lake City liefst dagenlang in het feestgedruis gestort om het dubbele goud en enkelvoudige olympische zilver te vieren. De aanblik van de bomvolle tribunes van Thialf bracht echter bij de Utrechter evenwel een metamorfose teweeg waar iedere willekeurige commerciële televisiezender moeiteloos een uur lang de beeldbuis mee zou kunnen vullen.

Via een degelijke 500 meter en een zege op de daaropvolgende vijf kilometer verschafte Uytdehaage zich een prima uitgangspositie om in de voetsporen van de legendarische Ard Schenk te treden. De Apollo van het IJs was in 1972 de laatste Nederlander die er in slaagde in één jaar Europees, olympisch en wereldkampioen te worden.

Iets minder dan drie procent van de totaal af te leggen zeventien kilometer bedroegen Uytdehaage's eerste 500 meter van de driedaagse, maar desondanks liet hij monter weten dat het goede begin wat hem betreft reeds het halve werk was. Met zijn 36,59 bleef hij slechts 0,05 seconden verwijderd van zijn persoonlijk record en dat was voldoende reden voor een bescheiden vreugdedansje op de ijsvloer. Uytdehaage was zich na de 500 meter terdege bewust van de degelijkheid van het fundament onder zijn grote vierkamp. "Dit geeft me rust voor de rest van het toernooi." Op de 5000 meter reed hij vervolgens naar de snelste tijd en werd hij op het erepodium geflankeerd door Gianni Romme en Carl Verheijen. In het tussenklassement na twee afstanden weet hij Dimitri Sjepel en Derek Parra naast zich.

Het verschil tussen lichtgewicht Uytdehaage (6.30,27) en zijn naaste concurrent uit Nederland, Gianni Romme (6.30,40), liet zich door laatstgenoemde betrekkelijk eenvoudig verklaren. "Weet je wat het is? Dit is ijs voor kleine mannetjes, niet voor dikbillen. Voor de 500 meter waren de condities prima, maar voor een vijf kilometer was de ijsvloer veel te zacht." De nationaal kampioen moest zelfs zijn tactiek aanpassen om niet al op de eerste van de drie dagen te stranden. "Het was een kwestie van korte slagen maken en vanaf het begin het ritme vasthouden. Je maakt dan wel minder snelheid, maar het is de enige manier om een vlak schema te rijden. Eigenlijk druist dat tegen mijn natuur in, maar ik had vandaag gewoon geen andere keuze. Onder deze omstandigheden was dit het maximaal haalbare."

De - op papier - grootste concurrent van Uytdehaage, Derek Parra, plaatste zichzelf nog voor het toernooi was begonnen al voor een onmogelijke opgave. De olympisch kampioen op de 1500 meter, achter Uytdehaage nummer twee op de Adelskalenderen, keerde na de Wereldbeker van Inzell en een daaropvolgend bezoekje aan de Amerikaanse ambassadeur in Den Haag dinsdag terug naar de Verenigde Staten. Daar moet hij, als eerste Amerikaan van Mexicaanse origine, de komende jaren uitgroeien tot hèt gezicht van de Spaanstalige zender Telemundo, die onlangs werd opgekocht door mediagigant NBC. Slechts dertig minuten duurde de bijeenkomst op de burelen van het televisiestation, waar zich tevens enkele potentiële geldschieters hadden verzameld die Parra's sportieve toekomst moeten waarborgen. Pas na een vluchtig telefoongesprek vanaf het vliegveld met zijn manager kon hij met een gerust hart terugkeren naar Nederland, waar hij pas zes uur voor het eerste startschot voet op bodem zette.

Ondanks de drukke agenda kende Parra een voortvarende WK-start. Met zijn 36,47 hoefde hij slechts acht-honderdste seconde toe te geven op de Noor Petter Andersen en voormalig Europees kampioen Dimitri Sjepel uit Rusland, die ex aequo op de eerste plaats eindigden. Het was het 13.000-koppige publiek op de tribunes dat hem naar ongekende hoogte had gestuwd, zo verklaarde Parra. "Toen ik het ijs op stapte voelde ik me allesbehalve uitgerust, maar het bleek achteraf lang niet zo moeilijk als ik me had voorgesteld. Wanneer je in deze ambiance rijdt, vergeet je op slag alle vermoeidheid. Op de vraag of hij ook volgend jaar nog op de schaatsbanen te bewonderen valt, moest de kleine Amerikaan het antwoord schuldig blijven. "Maar áls dit inderdaad mijn laatste wedstrijd mocht blijken te zijn, kan ik me geen mooier afscheid wensen."

zoek naar gerelateerde artikelen

za 16 maart 2002