door Mascha de Jong AMSTERDAM - Het vuur brandt weer. Na een onderbreking van een jaar op topniveau zet Margriet Matthijsse opnieuw alles in het teken van de Olympische Spelen. In haar derde race om het goud - de blonde zeilster behaalde op 's werelds grootste sportspektakel tweemaal zilver in de Europe (Atlanta 1996 en Sydney 2000) - stapt zij samen met Lisa Westerhof in de 470-klasse. "De hang naar het allerhoogste is er nog steeds. Maar na acht jaar alleen in een bootje ben ik toe aan een nieuwe uitdaging. Met Lisa doet die mogelijkheid zich voor. Een topzeilster in de 470-klasse. Met onze gezamenlijke kennis en ervaring moeten wij in 2004 in de Griekse wateren rond Athene voor een stunt kunnen zorgen."

Eén van de beste zeilsters van deze aardkloot oogt ontspannen, onderuitgezakt in een Amsterdamse tuinstoel. Kop thee in de handen, hond Champ aan haar voeten. Lacht veel. De Margriet Matthijsse van nu maakt een totaal andere indruk dan de Margriet Matthijsse van anderhalf jaar geleden. In de havens van Sydney oogde de Rotterdamse bovenmatig gestresst, bijna opgejaagd, als een ongelukkig vogeltje. Haar hele leven draaide alleen maar om het zeilen, een gouden plak en de Spelen. Maar of ze daar nou ook zoveel plezier in had?

Zelf blikt ze terug: "Na het behalen van het zilver in Sydney constateerden de doktoren een burn-out bij me. Ik was in acht jaar tijd nooit op vakantie geweest; mocht soms maar één avond uit per half jaar. Ik had me altijd laten vertellen dat een dergelijke benadering voor mijn sport het beste was. M'n gevoel zei iets anders, maar de bovenmatige discipline was er simpelweg in gedrild. Liep het zes maanden voor de Spelen alsnog spaak. Breuk met m'n trainer. Vanaf dat moment was ik eigenlijk veel te veel op mezelf aangewezen. Kan het wel zo zijn dat ik pas 23 jaar was, maar zelfs voor iemand van die leeftijd is een dergelijk leven niet vol te houden."

Anderhalf jaar later en twee amandelen lichter - "nadat ik die er in december vorig jaar uit liet halen, voelde ik me pas echt top" - is het hoofd weer compleet schoon. Matthijsse: "Ik stond de laatste twaalf maanden voor de keuze: of een maatschappelijke loopbaan starten, incluis studeren en zo, of nog éénmaal in een boot stappen en een olympische cyclus aangaan. In tegenstelling tot voorgaande jaren was de beslissing ditmaal moeilijker. Veel meer alles of niets. De keuze voor het zeilen houdt namelijk in dat een studie en een carrière in de toekomst niet meer vanzelfsprekend zijn. Ik ben namelijk al 28 jaar als ik na de Spelen van Athene uit de boot stap. Toch hield die gedachte me niet tegen. Ik kreeg, naarmate de tijd vorderde, namelijk steeds meer gevoel voor het zeilen terug. Ik hou van de sport. Doe het al vanaf het moment dat ik net kon lopen. Ik ben echter wel vastbesloten om het deze cyclus compleet op mijn eigen manier aan te pakken."

Het verschil met de laatste acht jaar in de Europe? Matthijsse vervolgt: "Ik had eigenlijk niets in te brengen. Leefde als een soort robot, die alleen maar kon en mocht zeilen. Nu weet ik beter. Begrijp me niet verkeerd, trainen, je lichamelijk optimaal voorbereiden, zoveel mogelijk tijd en energie aan het zeilen geven, dat deert me niks. Daar zie ik ook helemaal niet tegenop. Maar ik wil in de toekomst wel gewoon m'n mening uiten. Als mijn lichaam aangeeft dat het uitgeput raakt, moet ik daar gewoon gehoor aan kunnen geven. Ook ontspanning moet een onderdeel in het komende traject zijn."

Haar gloednieuwe partner, de 20-jarige zeilster Lisa Westerhof, van oorsprong overigens al 470-zeilster, en de beste in haar soort in Nederland en omstreken, denkt er net zo over. Matthijsse, die vanaf 20 maart samen met Westerhof vertrekt richting Frankrijk voor de eerste officiële wedstrijden in de 470: "Lisa en ik liggen op één lijn. Zes jaar geleden hebben we al eens samen gevaren in de 470. Het klikte, maar ik werd toentertijd nog helemaal in beslag genomen door de Europe. Nu niet meer. Ik wil iets totaal anders. Daarom ga ik ook niet meer aan het roer zitten. Ik neem in de tweemansboot het bemannen voor mijn rekening. Of ik die rol beheers? Ja en nee. Er is nog enorm veel te leren. Leuk juist. Hoe ik in m'n eentje een Europe moet varen, weet ik nu wel. In de 470 liggen veel meer uitdagingen. Die houden je scherp op weg naar Athene. Daar doen we het allemaal weer voor. Oh ja, en - eerlijk is eerlijk - natuurlijk ook omdat ik dat goud nou wel eens wil winnen."

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 13 maart 2002