KUALA LUMPUR - Het leek alsof ze aan het kunstgras zaten vast gesmolten en zich pas op het laatste moment konden losrukken. Het Nederlands hockeyelftal vocht in het snikhete Kuala Lumpur in de strijd om de bronzen medaille van dit tiende wereldkampioenschap vooral in mentaal opzicht met zichzelf, nadat de Zuid-Koreanen al in de 9e minuut van de wedstrijd een 1-0 voorsprong hadden genomen. De klap die Australië twee dagen eerder had uitgedeeld (4-1) dreunde na in de hoofden van Oranje en deed bovendien nog vreselijk veel pijn.

Toch nog een (troost)prijs voor de Nederlandse hockeymannen. Jaap Derk Buma (r) scoort in de verlenging de 'golden goal' en helpt Oranje daarmee aan de bronzen plak op het WK. Teun de Nooijer (14) en Marten Eikelboom (zittend) vieren het feestje met Buma mee. (Foto: ANP)

Het sloopte de krachten van dit team in een wedstrijd, die eigenlijk het aankijken nauwelijks waard was. En toen, met nog één minuut op de klok, zette Teun de Nooijer aan voor een laatste krachtsinspanning. Hij speelde zich behendig vrij en schoot op doel, waar de Zuid-Koreaanse keeper zijn voet nog maar net tegen de bal kon krijgen. Die stuiterde prompt voor de stick van Sander van der Weide, die op de valreep de 1-1 op het scorebord bracht. Het was pas het derde doelpunt van de Amsterdam-speler in 133 interlands... Oranje ontsnapte dus en daaruit werd moed geput.

Het betekende twee keer zeven en halve minuut verlengen. Een zogenoemde golden goal zou de beslissing kunnen brengen. Oranje stak de koppen bij elkaar en Bellaart, die bij de andere dug-out de Aziaten teleurgesteld en vertwijfeld op de grond zag liggen, gelastte zijn spelers om vooral op de been te blijven.

"Alles geven nu en d'r op en d'r over", schreeuwde de bondscoach zijn mannen toe. De verlenging duurde maar heel kort. Oranje geloofde er weer in en na twee minuten was het Jaap Derk Buma, die na een combinatie tussen De Nooijer, Geeris en Eikelboom het bronzen doelpunt binnensloeg. Het betekende het directe einde van een wedstrijd, die gewonnen moest worden om alsnog in de prijzen te vallen.

Nederland, dat nog nooit eerder in de geschiedenis derde op een WK was geworden, mocht het podium betreden achter uiteindelijke wereldkampioen Duitsland (voor het eerst in de geschiedenis na een 2-1 zege) en de verliezend finalist Australië en Oranje was daar uiteindelijk terecht best blij mee. Want de ploeg komt van ver na een moeilijk jaar met nieuwe spelers en een nieuwe coach en heeft onder absurde klimatologische omstandigheden een ongelooflijk zwaar toernooi achter de kiezen.

Een dolgelukkige Bellaart vertelde dan ook: "Voor mij betekende de overwinning een enorme ontlading. We hebben het met z'n allen gedaan en het is heel lastig om voor de derde en de vierde plaats te moeten spelen. Voor mij is dit een geslaagd toernooi. Je kan wel zeggen dat we wereldkampioen hadden moeten worden, maar op die titel hadden we absoluut geen recht na het verlies tegen Australië."

Nederland won zes wedstrijden van Argentinië, België, Nieuw-Zeeland, Pakistan, Zuid-Afrika en dus Zuid-Korea. Het speelde gelijk tegen Spanje en verloor alleen van de beide finalisten Duitsland en Australië, waarbij de laatste nederlaag voorkwam dat Oranje de finale zou binnenstappen.

Jaap Derk Buma, die evenals de andere vleugelaanvaller Remco van Wijk in alle voorgaande acht wedstrijden niet één keer had gescoord, maar nu de beslissende treffer in de verlenging maakte, vertelde: "We hebben met z'n allen van Australië verloren en nu niet alleen door mij de bronzen plak gewonnen. Ook dat hebben we met z'n allen gedaan. Voor het team en de nabije toekomst ben ik er dan ook erg blij mee."

Op de vraag of er ooit in die toekomst nog zo'n toernooi in Maleisië moet worden gehouden, had Bellaart een duidelijk antwoord: nee, dus. "Niet met negen wedstrijden in twee weken tijd en niet 's middags om vier uur hockeyen in een temperatuur van 40 graden. En ook niet met deze voeding, want daarmee kan je geen topprestatie leveren. Als je het bij elkaar optelt, maakt het een te grote inbreuk op de fysieke gesteldheid." Op het volgende wereldkampioenschap zal het aantal ploegen in ieder geval van zestien naar twaalf terug worden gebracht, zodat er twee wedstrijden minder worden gespeeld.

Intussen leerde dit WK dat Nederland allesbehalve in een leunstoel achterover kan gaan zitten. De ontwikkelingen internationaal gaan hard en de tijden zijn voorbij, dat spelers uit de nationale hoofdklasse moeiteloos het niveau van het internationale hockey kunnen oppakken. Een intensieve voorbereiding op een groot toernooi blijft harde noodzaak.

Oranje werkte in twee maanden veertig trainingen af en speelde twintig wedstrijden. Dat is geen kattenpis.

De strafcorner haperde echter met erkende specialisten als Lomans en Taekema. "Daar zullen we hard aan moeten gaan werken", zei Bellaart. Hij heeft nog een contract tot en met Athene in 2004. Dit WK was een meetpunt. De hockeybond zal hem ongetwijfeld een dikke voldoende geven, al scheelde het maar een haar of zijn team was hier buiten de prijzen gevallen.

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 11 maart 2002