LEEDS - Februari was de maand van Jan Vennegoor of Hesselink. De winnende treffer in Sittard, twee doelpunten tegen NEC, drie tegen FC Utrecht, een cruciale bal van de lijn halen in het eerste duel met Leeds United en een week later matchwinner in de return. Dat hij gisteren met het bepaald niet liefdevolle uiterlijk van een dichtgetimmerde bokser ontwaakte, deed 'The diving Dutchman' bijzonder weinig. "Ik had het er graag voor over", keek hij moeizaam knipogend terug op de botsing met Dominic Matteo, die het gesprek van de dag zou worden.

Matteo had zijn schoen al in het gezicht van de Tukker gezet toen hij, kort voordat uitgelaten PSV-spelers zich bovenop de kermende doelpuntenmaker wierpen, ook nog eens zijn woede koelde door middel van een vuistslag. Dat althans dacht televisiekijkend Nederland waar te nemen. Een ander (Engels) camerastandpunt wierp echter een ander licht op de zaak. Matteo sloeg inderdaad, maar uit pure frustratie naast Vennegoor of Hesselink op de grond. Duidelijk voorbeeld van beeldmanipulatie.

Het maakte een eind aan de massale verontwaardiging die in de emotie van het moment opspeelde.

Mateja Kezman, die het als enige van dichtbij zag gebeuren, bevestigde de latere lezing. Zelf had Vennegoor of Hesselink na de wedstrijd geen duidelijkheid kunnen geven. Zijn gezicht was opgezwollen en hij kneep letterlijk een oogje toe. "Ik had veel pijn, maar ik heb niets gezien. Ik hoor van anderen dat ik ben geslagen", legde hij uit en daarmee was een rel geboren.

Gisteren begreep hij dat Matteo hem 'slechts' in zijn gezicht had geschopt en dat neemt hij de Engelse verdediger niet kwalijk. "Hij deed een ultieme poging een doelpunt te voorkomen terwijl ik naar de bal dook. Ik zou in zijn plaats hetzelfde hebben gedaan."

Een doelpunt dus met een bizar verhaal. Feit blijft dat de topscorer donderdag zijn 'finest hour' beleefde. "Ik denk wel dat dit mijn belangrijkste doelpunt in mijn carrière is." Pas na afloop besefte hij dat het in de laatste minuut gebeurde. "Ik zat zo diep in de wedstrijd dat ik helemaal niet op de tijd lette. Voor mijn gevoel moesten er nog zeker tien minuten worden gespeeld."

De tweede blikvanger heette Patrick Lodewijks. "Hij trok ons door de eerste helft", bracht vrijwel iedereen een ode aan de vervanger van Ronald Waterreus. "Juist daarom is het zuur dat hij weg moet", legde André Ooijer zijn vinger op een gevoelige plek. Het aflopende contract van Lodewijks, sinds vorige week 35, wordt niet verlengd. Zijn performance op 'St. Patrick's Day' verzacht de pijn. "Ik heb in deze wedstrijd een beslissende rol kunnen vervullen. Daarom beschouw ik de overwinning, tussen aanhalingstekens, als 'mijn overwinning'. Natuurlijk blijft m'n gedwongen vertrek zuur. Aan de andere kant wil ik toch nog wel even doorgaan en was het leuk om te laten zien dat ik het nog steeds kan."

zoek naar gerelateerde artikelen

za 2 maart 2002