SALT LAKE CITY - Wie als dubbeltje wordt geboren, zal nooit een kwartje worden. Een wijsheid waarop Apolo Anton Ohno de regelbevestigende uitzondering vormt, want de Amerikaanse shorttracker, die nog niet als grijpstuiver ter wereld kwam, is inmiddels uitgegroeid tot een gouden tientje. Negentien jaar is hij pas, maar desondanks al een fenomeen dat heel Amerika tijdens de Olympische Spelen in Salt Lake City aan zijn voeten weet. Twee van zijn in totaal vier olympische races heeft hij inmiddels achter de rug, beide waren op z'n zachtst gezegd spraakmakend en leverden hem achtereenvolgens zilver (1000 meter) en goud (1500m) op. En Ohno's honger is nog niet gestild.
Wie het ondefinieerbare vlassikje aan de kin van Apolo Ohno ziet, kan zich nauwelijks voorstellen dat vader Yuki, een Japanse immigrant, in het dagelijks leven kapper is. Hij heeft zoonlief er wel van weten te weerhouden zichzelf 'dreadlocks' aan te meten ("mijn favoriete haarstijl"), maar op de afzichtelijke haarpluk heeft vaderlief blijkbaar geen invloed kunnen uitoefenen. "Mijn vader heeft tot nu toe de grootste invloed op mijn leven gehad en ik denk dat dat altijd zo zal blijven", klinkt het desondanks uit de mond van de jonge Ohno, wiens ouders scheidden toen hij net één jaar jong was. Zijn moeder heeft hij daarna nooit meer gezien en vragen over haar wijst hij zonder pardon van de hand. "Alles in mijn leven heb ik te danken aan mijn vader", aldus Apolo, die niet is vernoemd naar de Griekse god Apollo. "Mijn naam is een samenvoeging van de Griekse woorden 'apo' en 'lo' en betekent zoveel als 'pas op, daar komt-ie'. Mijn vader had een vooruitziende blik."
Meer nog dan een vooruitziende blik had vader Yuki de grootste moeite zijn zoon in het gareel te houden. "Bij de scheiding kwamen mijn ex-vrouw en ik overeen dat Apolo beter uit zou zijn met een vader die twaalf uur per dag werkte en geen familieleden in de buurt had om hem te helpen bij de opvoeding van zijn zoon", aldus Yuki, die in Salt Lake City geen centimeter van Apolo's zijde wijkt en zich tijdens de races meer als fan dan als vader gedraagt.
En dus groeide Apolo deels in de crèche, deels spelend in een hoek van zijn vaders kapperszaak, maar vooral voor galg en rad op. Vechtpartijen op school vormden zijn strijdlustige karakter, dat hem in zijn loopbaan als shorttracker overigens meer dan goed van pas komt. Hij maakte kennis met de sport toen hij de Winterspelen van 1994 in Lillehammer bekeek en ruilde zijn inline-skates in voor shorttrackschaatsen. Vader Yuki dacht het lek boven te hebben en bedelde met succes om een plekje voor zijn toen net 14-jarige zoon op het Olympisch Trainingscentrum in Lake Placid, waar de minimumleeftijd vijftien was. Dolgelukkig zette Yuki zijn zoon af op het vliegveld van Seattle, waar Apolo bij de eerste de beste telefooncel rechtsomkeer maakte. "Mijn vader dacht te weten wat goed voor me was, maar ik had helemaal geen zin om naar Lake Placid te gaan", aldus 'Chuncky', die bij zijn beste vriend onderdook.
Uiteindelijk wist Yuki zijn zoon te traceren en bracht hem eigenhandig naar het trainingsinstituut, waar de eerste hoofdstukken voor het succesverhaal genaamd 'Apolo Anton Ohno' werden geschreven. Als 14-jarig kereltje werd hij de jongste shorttrackkampioen in de Amerikaanse geschiedenis en een gouden olympische toekomst in Nagano ('98) leek hem toe te lachen. Maar het veroveren van de nationale titel maakte de oproerkraaier in Ohno junior opnieuw los en een jaar na zijn eerste echte medaille werd hij zestiende en laatste tijdens de olympische trials.
Vader Yuki besloot zijn laatste troef uit te spelen, haalde Apolo weg van het trainingscentrum in Lake Placid en bracht hem naar een afgelegen strandhut aan de kust van de noordelijke staat Washington. Met een welgemeend 'ik hoor wel hoe je je leven verder denkt in te vullen' of woorden van soortgelijke strekking liet Yuki zijn zoon acht dagen in zijn sop gaarkoken, met het beoogde resultaat als gevolg. "Daar heb ik me voor het eerst gerealiseerd, dat ik niet wilde eindigen zoals veel van mijn vrienden in Seattle", aldus Apolo, die een jaar na zijn achtdaagse isolatie opnieuw Amerikaans shorttrackkampioen werd en de overwinningen vervolgens aaneen reeg.
In Salt Lake City start hij vandaag op de 500 meter waarop hij zijn derde individuele medaille kan veroveren. De zilveren 1000-meterplak veroverde hij na een spraakmakende valpartij waarvan de kansloos in laatste positie rijdende Australiër Steven Bradbury optimaal profiteerde. En afgelopen woensdag finishte Ohno op de 1500 meter opnieuw als tweede, maar een wederom spraakmakende diskwalificatie van de Zuid-Koreaanse winnaar Dong-Sung Kim bezorgde Ohno alsnog het goud. Mocht hij vandaag opnieuw toeslaan, dan zal dat ongetwijfeld op spraakmakende wijze zijn. Een echte ster is immers altijd spraakmakend.
![[terug]](/krant/logos/terug.omlaag.gif){kind=small}