SALT LAKE CITY - Met een grimas op het gezicht, schokschouderend en harkend, streed Gianni Romme gisteren op de Utah Olympic Oval voor de zoveelste maal dit seizoen een verbeten strijd uit met het duiveltje in zijn hoofd. Nee, sprak hij onmiddellijk na afloop van zijn olympische tien kilometer in de stellige overtuiging, op Medal Plaza zouden ze hem later op de avond niet zien - hoe leuk het hem na het zien van de televisiebeelden ook leek daar zelf ooit te mogen staan. Een kleine twee uur verkeerde hij in het ongewisse over de status van zijn 13.10,03. Toen bleek, tot zijn niet geringe verbazing, de slechte Gianni Romme weliswaar het goud te hebben verloren aan de weergaloze Jochem Uytdehaage, maar was het optreden van de goede Gianni Romme in de eerste helft van de race alsnog ruimschoots voldoende voor het zilver, vóór de Noor Lasse Saetre.

In de catacomben van de olympische piste, waar zijn voormalige ploeggenoot Bob de Jong zijn wonden likte na zijn vijftiende en voorlaatste plaats, werd de onttroonde olympisch kampioen heen en weer geslingerd tussen emoties. Ontevredenheid: "Dit was gewoon niet goed." Vertwijfeling: "Geen idee hoe het komt." Woede: "Dit was gewoon een klotenrace." Schaamte: "Ik ben toch geen lulletje rozenwater die hier alleen naar toe is gekomen om me te mogen doen?" Berusting: "Er zijn ergere dingen die een mens in zijn leven kunnen overkomen." En, pas uren later, opluchting: "Ik heb nog steeds iets van: shit, dit was niet goed. Maar aan de andere kant ben ik opgelucht dat ik tenminste een medaille heb. Hoeveel schaatsers gaan er niet met lege handen naar huis?"

Eigenlijk, zei Gianni Romme, was zijn tien kilometer symbolisch voor het verloop van het gehele seizoen. Goed begin, matige tweede helft. Veel twijfels, weinig bevrediging. Voortvarend, 'dansend' als in zijn beste dagen, ving hij de enige afstand waarop hij in Salt Lake City aan de start mocht verschijnen aan. Negen ronden lang varieerden zijn doorkomsttijden, na een opening van 33,71, tussen 29,78 en 30,97. Daarmee tekende hij op de eerste vier kilometer voor de snelste doorkomst van het gehele veld. Maar wat er vervolgens na zijn doorkomst op 4400 meter gebeurde, kon de Brabander zelf ook niet verklaren. Twee 31'ers, gevolgd door een serie van twaalf omlopen tussen 32,05 en 32,72 met tussendoor één ronde van 31,92, markeerden zijn lijdensweg op wat de Amerikanen zo graag 'the greatest ice on earth' noemen.

Zelfs het feit dat hij onderweg zijn Canadese tegenstander Dustin Molicki in de rug keek en zelfs passeerde, deed het leed niet verzachten. "Ik had er geen voordeel van. Ik was zo vreselijk verrot dat ik geen oog voor hem had. Het enige dat ik zag, was het rondebord."

Kleine meevaller: "Het viel me nog reuze mee dat ik die 32'ers vast kon houden. Het voelde aan alsof het nog veel langzamer ging." Maar tegelijkertijd maakte dat hem duidelijk dat hij wellicht een unieke kans had laten liggen. "Kun je nagaan op welke tijd je uit komt wanneer je wèl goed bent. Kijk naar Jochem Uytdehaage. Die kan wel 30'ers rijden tot het einde van zijn race. We hebben allemaal gezien waar je dan op uit komt. Het hád gekund, daar ben ik van overtuigd."

Hoe het zover had kunnen komen, was Romme een raadsel. "Het begin van mijn race ging heel gemakkelijk, maar halverwege ging ineens, poink, de knop in mijn hoofd om. Het leek wel of iemand er ineens de handrem op zette, mijn benen wilden echt niet meer. Als je dat voelt, ga je tegen jezelf vechten, met alle gevolgen van dien. Dan sta je niet meer goed op je standbeen, is de afzet niet goed, kortom, je hangt overal een beetje tussen. Tegelijkertijd begint het dan te ratelen in mijn hoofd en ga je jezelf, terwijl je aan het rijden bent, allerlei vragen stellen. Is het wellicht dit, of misschien toch dat? Eigenlijk zit die knop in mijn hoofd me het gehele seizoen al dwars, sinds het olympisch kwalificatietoernooi is het allemaal heel wisselvallig wat ik laat zien."

In de aanloop naar de 19e Winterspelen reed Romme persoonlijke records op de 500, 1500 en 3000 meter. Zijn 3.40,02 op die laatste afstand betekende zelfs een officieus wereldrecord.

"Maar dat is natuurlijk wel zeventienenhalve ronde minder dan een tien kilometer. De ene keer ging het in de training heel goed, de andere keer leek het nergens op. Er zit geen enkele vaste lijn in. Hoe dat komt is een vraag waar ik na het seizoen eens het antwoord op ga proberen te zoeken. Dat kan ik nu nog niet overzien."

En zo kon het dan toch gebeuren dat hij in de avonduren eindelijk zijn opwachting mocht maken op Medal Plaza, het plein dat hij tot gisteren alleen kende van de televisie. "Benieuwd hoe het er daar in het echt uit ziet."

zoek naar gerelateerde artikelen

za 23 februari 2002