SALT LAKE CITY - Als meisje won Michelle Kwan zilver in Nagano; als jonge, zelfbewuste vrouw is zij in Salt Lake City op weg naar goud. Met een sprankelende korte kür veroverde de spraakmakende kunstrijdster in het Ice Center de eerste plaats, die zij vanavond verdedigt. Om met een gouden plak voor altijd afscheid te nemen van haar jeugd.

Michelle Kwan (Foto: REUTERS)

Op de muziek van Rachmaninov straalde en danste een zelfbewuste jonge dame over het ijs. Het ijs waarmee zij zo lang een haat-liefdeverhouding had. Daarom was niet Kwan de uitgesproken favoriete, maar de Russische Irina Slutskaya, die bij de laatste vier confrontaties steeds de sterkste was. Ook vanuit haar eigen kamp werd de kloof met Sasha Cohen en Sarah Hughes kleiner en kleiner. Tot dinsdagnacht toen Michelle Kwan haar reputatie in één klap waarmaakte en vol overtuiging de eerste plaats veroverde. "Door keihard te trainen en door vol in de aanval te gaan, ben ik weer terug op het allerhoogste niveau", verklaarde zij met gepaste trots. "Het is zinloos om op de Spelen voorzichtig te rijden. Die fout heb ik vier jaar geleden gemaakt."

In Nagano ging Tara Lipinski er destijds met het goud vandoor. In Salt Lake City is Kwan de onbetwiste kroonprinses. Vanavond, op de lange kür, moet de kroon op haar lange weg terug worden gezet.

Een medaille die door haar moeizame comeback goed is voor miljoenen dollars aan reclamecontracten. Het is zelfs niet uitgesloten dat ook Hollywood zich op het levensverhaal van de 21-jarige superster zal storten. In Nagano reed zij in het rond als één van de vele pubers, die aan de hand van hun coach het uiterste van lichaam en geest vergen. Bij de sprongen bijvoorbeeld moeten de enkels acht tot tien keer hun lichaamsgewicht opvangen. Platborstjes in de harde wereld van het grote geld, dat op het ijs voor het oprapen ligt.

Michelle Kwan was één van hen. "Vanaf mijn zevende droomde ik ervan om de Michael Jordan van mijn sport te worden. Een levende legende, daar moest alles voor wijken."

Om lid te worden van dit elitegezelschap zijn er vele kampioenschappen en is elke titel er één. Maar de enige titel die echt telt is die van olympisch kampioene.

Kwan is ook op allerlei andere fronten razendsnel volwassen geworden. Tot Nagano was zij het product van haar coach en tweede vader Frank Carroll. Daarna werd het verlangen sterker en sterker om op eigen benen te gaan staan. Carroll kreeg in oktober (!) de bons en Kwan werd in de media door het slijk gehaald. Ze was lid van een sekte geworden, wanhopig, gek gemaakt door haar omgeving en in ieder geval krankzinnig. "Daar was helemaal geen sprake van. Ik wilde gewoon mijn eigen gang kunnen gaan en in dat verhaal was geen plaats meer voor Frank. Wij zijn als vrienden uit elkaar gegaan. Ik houd nog steeds van hem, maar weet inmiddels dat er niets beter is dan naar je eigen stem te luisteren."

Die levenservaring deed zij na Nagano '98 op in Manhattan Beach, waar ze een appartement kocht en zich inschreef voor UCLA. Naast haar parttime-studie kreeg zij, als onderdeel van een sponsordeal met Walt Disney, acteerlessen. Maar wat het allerbelangrijkste was, dat waren de contacten met nieuwe vrienden met wie zij in haar zwarte Corvette cabrio langs de stranden van het zonovergoten Californië flaneerde. Van kunstrijden hadden ze geen verstand. Ze wisten wel precies hoeveel ijs er in een cocktail moest. Kwan: "Van trainen kwam bijna niets meer. Maar als ik ging trainen, waren mijn ouders er. Daar zagen ze aan me dat ik gelukkig was."

Het losbandige leven aan de kust was van korte duur. In november keerde zij terug naar het roerloze Lake Arrowhead, de woonplaats van haar familie. Met haar vader Danny, voormalig systeemanalist en kelner, langs de baan, trainde zij soms 45 minuten aan één stuk. Maandenlang hadden de Amerikaanse media geschreven dat Michelle Kwan zonder geestdrift op het ijs stond als zij weer eens was verslagen. In Lake Arrowhead keerde de spirit terug met als absoluut hoogtepunt haar nationale titel van vorige maand.

Dat succes kreeg in een stampvol Ice Center een waardig vervolg. Met haar vader in een leren jack langs het ijs en miljoenen fans voor de buis, nam Michelle Kwan een optie op het goud. Voor het grote publiek versloeg zij Slutskaya en Cohen. De eerste plaats had echter een veel diepere betekenis. Op de 19e Winterspelen overwon Michelle Kwan niet alleen haar concurrenten, maar ook zichzelf. Dat zijn de mooiste overwinningen.

zoek naar gerelateerde artikelen

do 21 februari 2002