SALT LAKE CITY - Als covergirl van het februarinummer van Playboy heeft Tonny de Jong laten zien wat de naakte waarheid is. Op de Utah Olympic Oval in Salt Lake City deed de rijdster uit de kernploeg van Ingrid Paul - ditmaal gehuld in het aërodynamische 'Swift Skin' - dat gisteren nog eens dunnetjes over. Zevende en beste Nederlandse werd de Friezin op de 1500 meter, daarmee onderstrepend dat de Nederlandse vrouwen op de mijl wereldwijd weinig meer dan een bijrol vervullen.

Marianne Timmer baalt als haar olympische missie is gestrand. Op de 1500 meter speelde ze alles of niets. Timmer opende sterk, maar de man met de hamer kwam veel te snel.

Het goud werd een prooi voor Anni Friesinger, vóór haar landgenote Sabine Völker en de Amerikaanse Jennifer Rodriguez. Laatstgenoemde bracht de teller voor het thuisland op acht schaatsmedailles, waarmee de recordoogst van Lake Placid 1980 werd geëvenaard.

Van het kwartet Nederlandse deelneemsters was De Jong de enige die níet volledig uit de toon viel. Liefst 1,62 seconden dook de dit seizoen vaak bekritiseerde inwoonster van Calgary onder haar persoonlijk record, maar ondanks haar 1.56,02 (mede dankzij een knappe slotronde van 30,81) ging ze kopje onder temidden van het internationale geweld.

"Het was een verre van perfecte race. Er had hier duidelijk meer ingezeten, maar het begin van mijn race was gewoon te langzaam", analyseerde De Jong haar optreden kritisch. Moed peurde ze slechts uit het tweede gedeelte van de race. "Wanneer je iets meer dan zes-tiende seconde vervalt kent tussen je voorlaatste en laatste ronde, zegt dat iets over je inhoud. Met de wetenschap dat het daarmee blijkbaar heel goed zit, werk ik vanaf vandaag naar de vijf kilometer toe. Ik dicht me op die afstand meer kansen toe dan op de 1500 meter. Dit is een goede opwarmer. Lichamelijk heb ik me nog nooit van mijn leven beter gevoeld dan nu."

Terwijl Friesinger en vooral de verrassende runner-up Völker hun ererondjes draaiden, likte het Nederlandse kamp in de veilige beschutting van de catacomben de wonden. Thomas (elfde) en Timmer (21e) zagen hun namen terug in de achterhoede, terwijl Renate Groenewold er zelfs niet eens in slaagde de finish te bereiken. Koortsig had ze daags voor de race nog overgegeven, maar dat wilde Groenewold niet als verzachtende omstandigheid aanvoeren. "Ik heb geen flauw idee hoe het komt dat ik ben gevallen."

Hoezeer de weg naar de internationale schaatstop gepaard gaat met vallen en opstaan, maakte de rijdster uit Musselkanaal symbolisch duidelijk. Groenewold dankte haar eerste sterke optreden in de Utah Olympic Oval, de drie kilometer waarop ze verrassend het zilver in de wacht sleepte, naar eigen zeggen voor een niet onbelangrijk deel aan de zes consulten die ze dit seizoen bracht aan sportpsycholoog Hardy Menkenhorst. "Een onderschat beroep", noemde de nummer drie van de Europese kampioenschappen in Erfurt de werkzaamheden op het gebied van de mentale begeleiding. "Ik denk dat schaatsers veel baat bij zulke sessies kunnen hebben."

Bij terugkeer in Nederland, volgende week, zal de robuuste schaatsster ongetwijfeld weer een consult met Menkenhorst aanvragen. Het afscheid van de Olympus viel de Groningse zichtbaar zwaar, gezien het misbaar waarmee ze op het middenterrein haar trainingspak tegen de grond smeet. Conform de keiharde wetten van de topsport krijgt Groenewold in de hoofdstad van Utah namelijk geen kans meer zich te revancheren voor haar buiteling. Ondanks haar zilveren medaille van vorige week zondag op de drie kilometer, op 1,24 seconden van de Duitse Claudia Pechstein, zit Groenewolds olympisch schaatstoernooi er nu op. Als gevolg van een rugblessure moest ze zich medio december, tijdens de 'trials' in Thialf, afmelden voor de langste stayersafstand, waardoor ze niet kon meestrijden voor een startbewijs voor de vijf kilometer.

Tot 2006 zal ze moeten wachten tot ze de gelegenheid krijgt zich te revancheren. 'It is a beautiful day', schalmde het stemgeluid van U2-zanger Bono gistermiddag door de luidsprekers van de Utah Olympic Oval. Het waren woorden die aan Groenewold voorbij gingen. Ze overdacht haar gemiste kans in stilte. "Natuurlijk ben ik blij dat ik tenminste met een medaille naar huis ga", klonk het. "Maar zo'n mogelijkheid als deze krijg ik pas weer over vier jaar. En dat is slikken."

zoek naar gerelateerde artikelen

do 21 februari 2002