SALT LAKE CITY - 's Ochtends voor de race had hij nog een kop cappucino zitten drinken in Salt Lake City. Voordat hij in alle vroegte afreisde naar Soldier Hollow, het olympische domein van de langlaufers en de biathleten. Een ritueel, waaraan Ole Einar Björndalen zich reeds jaren zorgvuldig aan vasthoudt. De Noorse biathleet had de avond ervoor nog even met alcohol gegorgeld. Om infecties en virussen tegen te gaan. Een topatleet heeft nu eenmaal zo een koutje of een griep te pakken.

Ole Einar Björndalen (Foto: EPA)

Tijdens interviews gaat zijn strakke leefpatroon gewoon door. Hij beantwoordt vragen terwijl hij aan het stretchen is of net aan de maaltijd is begonnen. Die punctuele voorbereiding is voor de aangeboren organisator een pure noodzaak. Door niets of niemand laat hij zich daarvan afbrengen.

Het hoort bij het vaste patroon, dat hij al jaren volgt en dat hem op biathlongebied afgelopen weekeinde onsterfelijk maakte. Björndalen pakte zijn derde olympisch goud bij de negentiende Winterspelen in Salt Lake City en daarmee was hij de eerste in de geschiedenis van deze uiterst moeilijke tak van sport, die dat presteerde. Op de 12,5 kilometer achtervolging, waar het man tegen man is, was hij een klasse apart. De combinatie van crosscountryskiën en schieten met een geweer ligt net zo voor de hand als bijvoorbeeld een roeiboot zonder peddels. Het is er één van extreme tegenstellingen, waarbij van de atleten het uiterste wordt gevergd. Het samenvoegen van pure kracht en techniek met bewegingloze concentratie in één race is welhaast een vorm van pure zelfkastijding. Dat maakt Björndalen tot een fenomeen. In Noorwegen is hij na zijn goudjacht in Salt Lake uitgegroeid tot de held van de natie. Daarbij streeft hij de niet kinderachtige adoratie voor alpineskiër Kjetil Andre Aamodt aan alle kanten voorbij. Noorwegen is de bakermat van langlauf en biathlon; vandaar de ongekende heldenverering, want ook als cross-country- skiër (langlauf) behoort Ole Einar Björndalen tot de wereldtop.

Hij groeide op in een klein dorp vlakbij Drammen, Simostranda genaamd. De enige sport, die daar naast het biathlon wordt beoefend is voetbal op amateurniveau. 'Klompl Ole', zoals één van zijn vele koosnamen luidt, begon als langlaufer. Zijn broer was biathleet en omdat Björndalen zelf ook nog wel eens met plezier een paar kogels uit het geweer liet fluiten, stapte hij over op de biathlon. Al snel werd duidelijk, dat hij over een berg talent beschikte. In Nagano, vier jaar geleden, greep hij al een keer goud. Hij leidde de race, toen mist en dus slecht zicht, de organisatie noopte in te grijpen. Vijf minuten lang was hij van zijn apropos geweest, daarna pakte hij zijn straffe regime weer op. De volgende dag greep hij alsof er niets was gebeurd, toch zijn eerste olympische goud.

Vier jaar na de Winterspelen in de Japanse stad groeide hij in de Rocky Mountains rond Salt Lake een dikke week na het onsteken van de olympische vlam al uit tot één van de legendes van de negentiende Oympische Spelen. Bovendien is hij nog niet uitgesport op Soldier Hollow; Björndalen kan er nog een vierde plak aan toevoegen. De meeste tijd van het jaar woont hij overigens in Zuid-Tirol met zijn verloofde Nathalie Santer en ver weg van de opdringerige fans. Daar kan hij de rust vinden om zijn afgewogen trainingsprogramma's zo goed mogelijk uit te voeren. In Noorwegen laat hij een droomkasteel bouwen, in de buurt van zijn geboorteplaats. Door de enorme populariteit van het biathlon in landen als Duitsland kunnen de atleten namelijk een uitstekende boterham verdienen. Björndalen mag zich inmiddels multimiljonair noemen.

De 'alcoholgorgelaar uit Simostranda' bleef ook na zijn derde goud echter de nuchterheid zelve. "Tijdens de hele race maakte ik me geen zorgen, dat de concurrentie dichterbij zou komen. Maar ik heb van tevoren nooit kunnen bevroeden, dat ik in Salt Lake drie gouden medailles zou veroveren. Alles klopt, de topvorm is er, dus waarom zou ik niet nog een keer kunnen toeslaan?"

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 18 februari 2002