SALT LAKE CITY - Het mag dan misschien niet de bruidssuite in het Amstel hotel zijn, maar vader en moeder Uytdehaage zijn razend enthousiast over hun tijdelijke onderkomen in Salt Lake City. "En dan met name over de gastheer en de gastvrouw. Echt fantastische mensen. Ze zijn misschien nog wel trotser op die gouden plak van onze Jochem dan wij", vertelt Ton Uytdehaage lachend.

Vader en moeder Uytdehaage en 'hun' Amerikaanse gastgezin (links). "Jochem heeft ons een grote dienst bewezen, door onmiddellijk op de eerste de beste afstand het goud te pakken."

Bijna alle familieleden van de atleten zijn tijdens de Winterspelen ondergebracht bij een gastgezin. Hiervoor is bewust gekozen, omdat accommodaties tijdens de Spelen gillend duur zijn en ouders vaak ook nog eens langer dan een paar dagen de prestaties van hun kroost willen volgen. Zo ook Ton en Maria Uytdehaage.

Ruim een week logeren zij nu bij de Joey en Gloria Anderson in Taylorsville. Het was Joey, die twee jaar voor de Winterspelen gehoor gaf aan een oproep van de gemeente om zich te melden als gastgezin.

"Ik dacht bij mezelf, waarom ook niet. Ons huis is groot genoeg en als we iemand kunnen helpen dan is dat mooi meegenomen", zegt Joey Anderson in vloeiend Nederlands.

"Dat heb ik speciaal geleerd voor de komst van Ton en Maria", zegt hij met een stalen gezicht om even later schaterend van het lachen te vertellen dat hij heeft gestudeerd in Nederland en zodoende de taal redelijk onder de knie heeft. Een schilderij met molen aan de muur doet hem nog wel eens denken aan ons kikkerlandje. "Ik ben de enige Amerikaan die Scheveningen en Jochem Uytdehaage op een fatsoenlijke manier kan uitspreken."

De telefoon gaat. Joey neemt op. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, maakt hij een praatje met de kersverse Olympisch kampioen Jochem, die op zoek is naar zijn vader. Joey heeft Jochem inmiddels ook de hand mogen drukken, tijdens een training voor de nog te rijden 1500 en 10.000 meter. Veel tijd had Jochem niet. Joey begrijpt dat volkomen. Maria: "Ook wij spreken hem nauwelijks, hij zit helemaal in zijn eigen wereldje en wil nog wat meer laten zien de komende week."

Terwijl vader en zoon de laatste ontwikkelingen via de telefoon doornemen, vertelt moeder Uytdehaage dat hun verblijf in Salt Lake City nu al niet meer stuk kan. "Wij waren natuurlijk hartstikke gespannen, toen wij hier aankwamen. Jochem heeft ons een grote dienst bewezen, door onmiddellijk op de eerste de beste afstand het goud te pakken. Sindsdien is het één groot feest, ook hier thuis."

Want thuis voelt de familie Uytdehaage zich zeker bij hun gastgezin. "De gastvrijheid is echt fantastisch. Het ijs was al direct gebroken, toen de Andersons ons op het vliegveld stonden op te wachten met een speciaal daarvoor gefabriceerde Nederlandse vlag met onze naam erop. Wij worden echt verwend. We mogen net zo lang slapen als we willen, krijgen fantastisch te eten en we hebben zelfs onze eigen privé-taxichauffeur", vervolgt moeder Uytdehaage, terwijl ze Joey op de schouder slaat. "Het is allemaal goed en aardig", zegt de bescheiden man des huizes grijnzend, "maar een fooi heb ik nog steeds niet ontvangen."

"Typisch Joey", zegt Ton, die er weer is bij komen zitten. "Altijd in voor een geintje. Een grote mond, maar een klein hartje. Toen Jochem goud had gewonnen, heeft hij tot diep in de nacht zitten wachten om ons persoonlijk te feliciteren. Hij was helemaal door het dolle heen, ondanks het feit dat ze in de Verenigde Staten helemaal niets om schaatsen geven. Iedereen moet het weten, dat hij de ouders in huis heeft van een Olympisch kampioen. Alsof hij zelf goud heeft gewonnen."

zoek naar gerelateerde artikelen

vr 15 februari 2002