SALT LAKE CITY - Bij zijn vertrek uit Zwitserland richting Salt Lake City keek niemand op het vliegveld op of om toen Simon Ammann zich bij de balie meldde. Goed, zijn bagage zag er, met twee van die brede, lange latten die maar nergens in wilden passen, niet al te dagelijks uit, maar de naam Ammann deed geen belletje rinkelen. Maar wanneer de schansspringer over een kleine twee weken terugkeert in zijn vaderland, zal hij zich op het vliegveld ongetwijfeld voor eventjes de beroemdste man van Zwitserland voelen.

Simon Ammann

Al is het alleen maar door het massale ontvangstcomité, dat alles wil weten over Simon Ammann en zijn onwaarschijnlijke olympische goudjacht in Salt Lake City.

De tot aan de negentiende Winterspelen volkomen anonieme atleet zweefde gisteren letterlijk naar wereldfaam, door na zijn onverwachte zege op de K90 schans afgelopen zondag nu ook de olympische titel op de K120 op te eisen. Een 'gouden dubbel' dus voor de pas 20-jarige Ammann, die lak had aan de reputaties van de Duitser Sven Hannawald en de Poolse Adam Malysz, vooraf door iedereen bestempeld als de zekere winnaars van goud en zilver. Maar op zowel de kleine als de grote schans moesten de twee topfavorieten het doen met minder duur eremetaal; het goud was tweemaal voor Ammann, die als tweede man in de olympische historie (na de Fin Matti Nykänen in 1988) de dubbel bij het schansspringen pakte.

Op de 'Spelen van de Verrassingen', is het olympische sprookje dat Simon Amman schreef (voorlopig) wel het meest opzienbarend. Na zijn gouden stunt op de K90 stortte de internationale media zich massaal op hun Zwitserse collega's met vragen over de voor velen volstrekt onbekende hoogvlieger. De meeste vragen bleven echter onbeantwoord omdat ook de Zwitserse pers volkomen verrast werd door de hemelbestorming van hun jonge landgenoot.

Sommige spraken zelfs van een eendagsvlieg, maar moesten die woorden gisteren heel diep inslikken. Ammann bewees in ieder geval een tweedagsvlieg te zijn en wie hem gisteren als een adelaar door het Amerikaanse luchtruim zag zweven, met de besneeuwde hellingen van de Rocky Mountains als schitterend decor, weet dat de kleine Zwitser in de nabije toekomst nog heel wat hoofdprijzen gaat veroveren.

In het luchtduel met de oudere en veel ervarener favorieten Hannawald (27) en Malysz (24) bewees de 'net-niet-meer-tiener' Ammann tegen alle druk bestand te zijn. De overwinning werd hem gisteren immers niet in de schoot geworpen. Sterker, na de eerste van twee sprongen stonden Hannawald en Ammann met exact hetzelfde puntenaantal (140,5) broederlijk aan kop van het klassement. Alles kwam aan op de tweede en laatste sprong en die spanningsclimax leek Ammann letterlijk vleugels te geven. Als enige springer uit de olympische toptien wist hij de in de eerste sprong gerealiseerde afstand te overbruggen (132,5 en 133 meter), waarna hij ook nog eens de perfecte Telemark-landing uitvoerde.

Hannawald had het laatste woord, wist dat hij zich geen foutje kon veroorloven, maar zou onder die druk bezwijken. Niet alleen bleef hij met 131 meter onder de 132,5 meter van zijn eerste sprong, maar direct na de landing schoof de Duitser ook nog eens lelijk op zijn billen. Coach Wolfgang Steiert sloeg de handen van ontzetting voor het gezicht, wetend dat de olympische droom van Hannawald zou eindigen in een akelige nachtmerrie. Het scorebord gaf hem enkele seconden later gelijk: door de glijpartij zag Hannawald een vrijwel zekere medaille uit handen glippen. Behalve Ammann bleven ook Malysz (zilver) en de Fin Matti Hautamaeki (brons) de gedoodverfde olympisch kampioen voor.

"Op dit moment weet ik niet of de gebeurtenissen van vandaag ooit ergens goed voor zullen zijn; ik kan er nu alleen maar heel erg depressief van worden", aldus een zwaar teleurgestelde Hannawald. "Mijn carrière heeft heel wat ups en downs gekend, maar dit is wel het absolute dieptepunt."

Het verdriet van Hannawald stond in schril contrast met de vreugde van Ammann, dè sensatie van het olympische schansspringevenement. "In Unterwasser (zijn woonplaats) zal het wel een gekkenhuis zijn", was een van de weinige dingen die hij direct na zijn overwinning wist uit te brengen.

De tranen bleven uit, maar verder viel de totale verbijstering met vrachtladingen vol van Ammanns gezicht te scheppen. "Dit kan toch helemaal niet, twee keer olympisch goud, ik sta echt te trillen op mijn benen. Hoe is het mogelijk, ik ben de olympisch kampioen." Wat dat betekent, merkt hij vanzelf wanneer hij straks op het vliegveld in Zwitserland aankomt.

zoek naar gerelateerde artikelen

do 14 februari 2002