SALT LAKE CITY - Brigham Young zal zich deze dagen nog regelmatig achter de oren krabben. Neerkijkend vanuit de hemel, waar de belangrijkste mormonenleider uit de geschiedenis sinds 1877 een - ongetwijfeld goed - plaatsje heeft gevonden, ziet hij hoe 'zijn' stad Salt Lake City zichzelf schaamteloos heeft verkocht aan het grootste wintersportevenement ter wereld. Alles draait om 'The Healing Games', waarvoor iedereen in en rondom de hoofdstad van de staat Utah zich al vele maanden inspant.

Nog drie nachtjes slapen, voordat in het Rice-Eccles Olympisch Stadium de olympische vlam wordt ontstoken en achter de door een omkopingschandaal ontsierde voorbereiding van vele jaren eindelijk een punt wordt gezet. Zeventien dagen lang sport van een even hoog als winters gehalte, met voor de Amerikanen veel meer dan alleen de gouden medailles als belangrijkste doel. Salt Lake City moet het bewijs worden dat het machtigste land ter wereld een van de zwartste data (11 september 2001) uit haar geschiedenis definitief te boven is. De olympische vlam zal zeventien dagen niet alleen internationale competitie en verbondenheid uitstralen, maar ook een symbolisch baken zijn voor de Amerikaanse wilskracht en vechtlust, die het de afgelopen maanden meer dan ooit tevoren aan de dag heeft moeten leggen.

"Kijk niet raar op als wij hier het recordaantal van twintig medailles veroveren, waarvan sommige in takken van sport waarin we nooit eerder excelleerden", voorspelde Sandy Baldwin in de aanloop naar de negentiende Winterspelen. En met de uitspraak "onze atleten dragen de fakkel van de vrijheid" voerde de voorzitter van het Amerikaans Olympisch Comité de druk op de schouders van de Amerikaanse sporters moeiteloos nog wat verder op.

In Salt Lake City zijn die nationale helden al wekenlang op reusachtige banieren, geplakt tegen de hoogste gebouwen van de stad, te bewonderen in formaten die hun ego's zelfs na het winnen van een gouden medaille nooit zullen evenaren. Als wapperende reuzen rijzen hun gestaltes uit boven de stad, wier buitenwijken zich in alle windrichtingen schurken tegen de bergruggen die Salt Lake City omringen. Lonkend als tippelaars naar passerende automobilisten weerspiegelen de besneeuwde hellingen het zonlicht richting de mormonenstad, in afwachting van de helden die de komende weken op de bergflanken hun olympische droom hopen te verwezenlijken.

Opvallend genoeg lijkt in het dal, zo vlak voor aanvang van de Spelen, nog niemand zich echt druk te maken om het komende spektakel. Waar olympische steden doorgaans iedere baksteen een olympisch tintje weten te geven, lijkt Salt Lake City zich welhaast verslapen te hebben. Natuurlijk, de reuzenvaandels zijn opvallende ijkpunten, maar daarmee is de olympische uitstraling in de door Young gestichte stad wel zo'n beetje op. Van olympische koorts was gisteren, welgeteld vier dagen voor de officiële opening, weinig tot niets te merken. Wie dacht in één van de 'olympic houses' alvast een opwarmende versnapering te kunnen nuttigen, droop na de mededeling 'closed' koud en dorstig af.

De nuchtere inwoners van Salt Lake, van wie 40 procent tot de Kerk van Jezus Christus de Heiligen van de Laatste Dagen - de officiële naam van de kerk van de mormonen - behoort, vormen de vleesgeworden stilte voor de storm, die komende vrijdag ongetwijfeld losbarst. Zo was het gisteren bijna schrijnend om te zien hoe slechts een handjevol Amerikanen de moeite had genomen de olympische vlag een warm welkom te heten. De brandende toorts kwam gisteren de staat Utah binnen via 'Delicate Arch', hét symbool van de 45e staat van de Verenigde Staten. In een bijna sprookjesachtig decor liep een van de ruim 11.500 fakkellopers door een van de mooiste natuurlijke rotsformaties die Moeder Aarde bezit. Met de opkomende zon in de Amerikaanse woestijn op de achtergrond was het olympische sprookje compleet, maar van deze 'historische gebeurtenis' (aldus het officiële bulletin) waren slechts weinigen getuige.

Brigham Young zal het, vanuit zijn hemelse zetel, niet zijn ontgaan. Toen hij op 24 juli 1847 - jaarlijks als 'Pioneer Day' herdacht - met zijn pioniers het dal bij het grote zoutmeer bereikte, zag hij de bijzonderheid van de huidige olympische locatie al in. Hij vestigde zich aan de City Creek-rivier, waar - mede dankzij de goudkoorts die enkele jaren later de kop opstak - in hoog tempo een stad ontstond die destijds nog Great Salt Lake City heette. Dat 'great' is tegenwoordig alleen nog terug te vinden in de geschiedenisboeken, maar zal de komende weken ongetwijfeld regelmatig uit de kast worden getrokken. Laat dat maar aan de Amerikanen over.

zoek naar gerelateerde artikelen

di 5 februari 2002