AMSTERDAM - Jarenlang werd Marieke Wijsman achtervolgd door tegenslag. Maar uitgerekend de laatste kans die haar door de KNSB werd geboden om zich te plaatsen voor de Olympische Spelen van Salt Lake City werd afgelopen weekeinde met beide handen aangegrepen. Tijdens de eerste 1000 meter van de WK sprint in Hamar voldeed de rijdster van de bescheiden formatie van Jorritsma Bouw met haar achtste plaats aan de kwalificatie-eis voor een startbewijs op de olympische kilometer. "Eindelijk", slaakte ze een zucht van verlichting. Twee klasseringen bij de eerste twaalf of een positie bij de eerste acht, luidde de voorwaarde om voor een nominatie in aanmerking te komen. Vorige week, tijdens de Wereldbeker van Heerenveen, finishte Wijsman al een keer bij de eerste twaalf, maar die uitslag werd tot woede van Wijsman door de Commissie Topsport van de KNSB, die de voordrachten bij NOC*NSF verzorgt, niet meegerekend omdat de Duitse Monique Garbrecht niet meedeed. "Ik heb me daar verschrikkelijk over opgewonden, zo onrechtvaardig vond ik het", herinnerde Wijsman zich. "Gelukkig heb ik het tijdig van me af kunnen zetten. Ik ben naar Hamar gekomen met slechts één intentie: zo goed mogelijk rijden. Met uitslagen heb ik me geen moment bezig gehouden. Die insteek werkte heel verfrissend. Ik vloog over het ijs."

Marieke Wijsman viert feest, nadat ze zich op de valreep voor de Spelen heeft geplaatst.

De man die op de achtergrond een belangrijke rol in de wederopstanding van de sprintster speelt, luistert naar de naam Tjalling van den Bosch. De Friese reus met het John de Wolf-uiterlijk, een niet onverdienstelijk dammer die in het begin van de jaren negentig drie maal werd uitgeroepen tot sterkste man van Nederland, heeft zich de afgelopen maanden naast haar krachttrainer ook opgeworpen tot mentaal begeleider annex vertrouwensman. "Een hele grote man met een heel klein hartje", omschreef Wijsmans trainer Wopke de Vegt de robuuste noorderling. "En dat is wat vrouwen nodig hebben."

De Vegt prees in het Vikingschip uitbundig de geestelijke veerkracht van zijn pupil. Een hernia, een schedelbasisfractuur als gevolg van een valpartij tijdens de training aan de vooravond van de Wereldbekerfinale van 2001 in Calgary, de daaropvolgende verbanning uit de kernploeg van Ingrid Paul ten faveure van Tonny de Jong en alle commotie rond het opheffen van Team Timmer BV, markeerden Wijsmans laatste twee seizoenen. "Achteraf gezien kun je constateren dat ze van dit hele verhaal mentaal alleen maar sterker is geworden. Ze heeft nooit haar hoofd laten hangen, ze is altijd heel bewust met haar sport om blijven gaan. Ik geef het je maar te doen. Er zijn veel sporters die voor heel wat minder de handdoek in de ring hebben gegooid."

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 21 januari 2002