HAMAR - Om het wachten iets dragelijker te maken, kijkt Gerard van Velde in de rij bij de bakker of de supermarkt niet voor zich, maar achterom. Het was dezelfde instelling waarmee de sprinter van TVM na afloop van de wereldkampioenschappen in het Vikingschip van Hamar naar het klassement over vier afstanden keek. "Het is jammer dat ik drie man voor me moet dulden. Maar je moet maar zo denken, ik heb er wel achtendertig achter me gelaten."

Jeremy Wotherspoon toont zich in Hamar met verve de beste sprinter ter wereld.

Het speet Van Velde oprecht dat hij in de hiërarchie binnen het sprintcollectief van TVM (de plaatsen één tot en met drie werden respectievelijk vergeven aan Van Velde's ploeggenoten Jeremy Wotherspoon, Casey Fitzrandolph en Michael Ireland) genoegen moest nemen met de laagste rang. Troost was er slechts bij de wetenschap dat hij bijvoorbeeld Erben Wennemars, die vooral indruk maakte met zijn tweede plaats op de tweede 1000 meter en voor de vierde achtereenvolgende maal als vijfde finishte, achter zich had weten te houden. De sprinter van SpaarSelect op zijn beurt was laaiend enthousiast over zijn slotafstand, de laatste race die hij voor de Winterspelen reed. "Die was fenomenaal." Zijn tweede plaats zette hij voor het gemak maar meteen in een historisch olympisch perspectief. "Dit stemt me zeer optimistisch. Natuurlijk is Wotherspoon in Salt Lake City de favoriet op de 1000 meter. Maar op die afstand heeft de grootste kanshebber nog nooit gewonnen."

Even verderop vochten teleurstelling en tevredenheid bij Van Velde om voorrang. "Een gemiste kans", noemde hij het missen van het podium in eerste instantie. "Dit is te dicht bij de derde plek om blij te zijn." Maar gaandeweg zijn analyse drong het besef tot hem door dat hij het eigenlijk zo slecht nog niet gedaan had. "Want voor hetzelfde geld word je hier zesde of zevende." En dus berustte hij maar in zijn lot. "Ik heb mijn best gedaan, meer kan ik ook niet doen. Trouwens, dit is mijn beste prestatie ooit. In 1992, na de Winterspelen van Albertville, ben ik in Oslo een keer zesde geworden en werd ik één keer derde op de 1000 meter. Maar dat toernooi valt hier met geen mogelijkheid mee te vergelijken. Toen hadden een hoop jongens zich afgemeld en was de prestatiedichtheid lang niet zo groot als bij dit WK. En het regende bovendien ook nog eens een keertje. Dat was echt mosterd na de maaltijd. Hier ga ik gewoon met een goed gevoel de deur uit. Als je vierde wordt, moet je niet zeuren. Dan doe je gewoon met de besten van de wereld mee."

Zaterdagmiddag, toen het ereschavot nog lonkte voor de nummer twee in het tussenklassement, waarschuwde de Hierdenaar nog voor al te optimistische geluiden. "Ik moet nog wat standvastiger rijden", wist hij. "Er gaat af en toe nog iets te veel fout. Bij iemand als Adne Söndraal zit een bepaalde structuur in zijn seizoen, daar is echt een lijn zichtbaar. Bij mij is het allemaal nog te wisselvallig." Wat Van Velde daarmee bedoelde, maakte hij een etmaal later duidelijk. Drie slippertjes op de eerste 150 meter van zijn afsluitende kilometer betekenenden een einde van de illusies. "Wanneer je fouten maakt, is het meteen bekeken. Je raakt volledig uit je ritme, verliest je acceleratie en dat kun je in het verloop van je race niet meer goedmaken. Deze 1000 meter was gewoon niet foutloos genoeg."

Evenmin vrij van smetten was het optreden van Jan Bos. Het boegbeeld van DSB deed op de tweede dag zo'n beetje alles fout dat een schaatser fout kan doen. Op de 500 meter ging hij bij het uitkomen van de laatste binnenbocht onderuit, waarna hij op de afsluitende kilometer op de eerste kruising vergat van de binnen- naar de buitenbaan te rijden, nadat hij bij het uitkomen van de bocht naar de andere baan zeilde. Jan Bols, Hilbert van der Duim, Rintje Ritsma en Gunda Niemann-Stirnemann waren de namen van grootheden uit de schaatssport die Bos ooit het slechte voorbeeld gaven. Maar zelfs die wetenschap bleek geen schrale troost. "Laten we het er op houden dat ik alle pech van een heel seizoen in één weekeinde heb gestopt."

Naar de oorzaak van zijn curieuze wissel was het slechts gissen. "Het is niet zo dat ik de moed na die 500 meter had opgegeven", bezwoer hij. "Ik voelde me echt goed toen ik die bocht in ging. Volgens mij heb ik nog nooit van mijn leven zoveel snelheid gemaakt. Ik reed beter dan ooit, alles ging op het kantje. Maar als er ergens een fout zat, dan was het daar. Ik zal volgende week in Salt Lake City alle aandacht bij de bochten moeten leggen. Dit is heel jammer. Ik had hier namelijk zo'n goed gevoel dat ik zó wereldkampioen had kunnen worden."

Al te lang wenste Bos echter niet stil te staan bij de opeenstapeling van teleurstellingen. "Ik heb me weleens beroerder gevoeld. Eigenlijk heb ik alleen maar last van de pesterijen van alle andere schaatsers." En dus kreeg ook dat ene kleine schaatssupportertje lachend en zwanger van zelfspot de krabbel waar hij zo beleefd om vroeg. "Alsjeblieft jongen. De handtekening van de grootste loser van dit toernooi."

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 21 januari 2002