HEERENVEEN - Soms moet ze zich even in haar arm knijpen, om er zeker van te zijn dat ze niet droomt. "Het klinkt stom, maar ik heb niet altijd helemaal door wat er allemaal met me gebeurt. Dan denk ik, o ja, ik ben profschaatser." Nogal logisch voor een 20-jarige, vindt Wieteke Cramer. "Soms zie ik nog wel eens een klein meisje in mezelf. Ik kom nog maar pas kijken. Toch?"

Wieteke Cramer.

Nou, ja. "Op mijn zesde ben ik begonnen met schaatsen, tussen mijn achtste en twaalfde deed ik aardig mee in de top van het Friese kortebaanschaatsen. Als je dat allemaal meetelt, ben ik best wel ervaren." Maar temidden van gelouterde ploeggenoten als Tonny de Jong, Barbara de Loor en Jeroen Straathof valt ze nog wel eens uit de toon. "Ik kan op de meest onverwachte momenten heel erg druk zijn. Dat valt wel eens op, tussen al die volwassenen. Die gasten hebben al zoveel meegemaakt. Tonny staat al zeven jaar aan de top, Barbara zit al elf jaar in de kernploeg. Soms, aan tafel, hebben ze verhalen over schaatsers waar ik nog nooit van mijn leven van heb gehoord. Dan voel je je wel weer even het jonkie van de ploeg, hoor." Haar derde plaats op de Europese kampioenschappen van vorig jaar in Baselga di Piné doet daar niets aan af.

Ze kreeg een aanbieding van SpaarSelect, maar koos uiteindelijk toch voor de kernploeg van Ingrid Paul, waar ze de tweede helft van het vorig seizoen als gastrijdster deel van uitmaakte. "Het is de juiste keuze geweest. In mijn karakter zit opgesloten dat ik altijd aan alles wil meedoen, ik houd er niet van af te haken. Het moet van heel ver komen, wil ik aangeven dat ik beter een training kan overslaan. De afgelopen zomer, tijdens een trainingskamp in Hamar, ben ik bijvoorbeeld een keertje zo diep gegaan dat ik in de bocht mijn benen gewoon niet meer over elkaar kon krijgen. Dat was me nog nooit eerder overkomen. Maar over het algemeen heeft Ingrid me redelijk onder controle. Had ik de overstap naar Peter Mueller gemaakt, dan was het niet denkbeeldig geweest dat ik mezelf aan de hand van zijn loodzware trainingsschema's volledig over de kling had gejaagd."

Dat in het verleden behaalde rendementen inderdaad geen garanties bieden voor de toekomst, ondervond ze aan het begin van dit seizoen. Ondanks een mislukt NK afstanden in Groningen mocht ze, bij ontstentenis van Martine Oosting, dit seizoen tijdens de Wereldbeker van Innsbruck opdraven. Een onverdeeld genoegen werd het niet, getuige haar zeventiende plaats op de drie kilometer, een optreden dat een week later in Den Haag werd gevolgd door een derde plaats in de B-groep op de 5000 meter. "Toch was ik in Innsbruck niet extreem teleurgesteld. Het was in ieder geval een enigszins vlakke race, het ging een stuk beter dan in Groningen."

"De krachttraining is dit jaar anders in vergelijking met vorig seizoen, het is allemaal een beetje zwaarder. Mijn bovenbenen zijn een behoorlijk stuk in omvang toegenomen. Wanneer je sterker wordt, is het in het begin altijd moeilijk je techniek daarop af te stemmen. Ik ben lange tijd op zoek geweest naar de juiste Schwung. Nu we voor deze wedstrijd even gas terugnemen, raak je meer uitgerust en wordt de coördinatie beter. Ik heb bovendien nu meer kracht om langer diep te kunnen zitten."

Zwijmelen van de Olympische Spelen doet ze niet. "Ik droom meer over het feit dat ik me kwalificeer, niet dat ik al in Salt Lake City ben. Laten we wel zijn, ik rijd nog niet zo goed dat ik er helemaal bij hoor. Eigenlijk weet ik niet waar ik momenteel precies sta. Maar als ik de vorm van de EK van vorig jaar te pakken krijg, eindig ik normaal gesproken bij de eerste twee." Nieuwsgierig is ze vooral naar het optreden van marathonrijdster Gretha Smit. "Ik weet al precies wat wij met z'n allen te horen krijgen wanneer ze zich plaatst voor Salt Lake City. Jullie zijn zó bezig met het langebaanschaatsen, hoe kan het dan dat zo iemand zich daar tussenrijdt? Nou, jammer dan. Als ze de beste is, moet ze gewoon worden aangewezen."

Als Friezin plaatst ze haar eigen trials in nuchter perspectief. "Natuurlijk zou het een tegenvaller zijn wanneer ik de Winterspelen niet haal. Het is de ideale leerschool voor een aankomend schaatser. Je bent jong en je wilt wat. Kijk, voor iemand als Rintje Ritsma begint de tijd te dringen. Maar ik krijg vast nog wel eens vaker de gelegenheid me te plaatsen. De wereld vergaat heus niet. Of wel?"

zoek naar gerelateerde artikelen

do 20 december 2001