AMSTERDAM - Nog eenmaal had GILBERT BÉCAUD zijn vele fans in Nederland willen laten zien waarom hij, ondanks de ziekte waar hij al enige jaren aan leed, nog altijd 'Monsieur 100.000 Volt' is. Op 13 mei zou hij een groot concert geven in het Koninklijk Theater CARRÉ, gevolgd door een optreden in het Haagse Congrescentrum. Het zou zijn echte afscheid worden.

GILBERT BÉCAUD (Foto: EPA)

Maar onverwacht is de grote finale voor hem nu eerder gekomen. Hij stierf aan longkanker op een Rijnaak in Parijs, in het bijzijn van zijn hele familie. De ziekte had hem al enige jaren zo in zijn greep dat hij in 1999 in Frankrijk zijn afscheid al aankondigde. Hij zou geen tournees meer maken, geen series meer spelen in het Olympia. Wel wilde hij nog op gala's optreden of op bijzondere evenementen.

De zanger bleef als hij optrad tot het laatst zijn image trouw. Hij gebruikte, net als wijlen Dean Martin, de whisky en de sigaret als rekwisiet in zijn show. Dat hoorde bij zijn stijl en altijd stond er tussen de coulissen wel een mooi meisje klaar met de whisky.

Zijn show was een waterval van energie die het publiek opzweepte en zelfs de grootste piekeraars en pessimisten veranderden bij zijn optreden in gelukkige, blijde mensen, die zijn chansons als 'Nathalie' en 'Et maintenant' meezongen.

Met Gilbert Bécaud is een van de laatste grote Franse chansonniers heengegaan. Charles Aznavour, nu 77, is er nog, net als Guy Béart en dan is het doek gevallen over een generatie die als oermoeder de bijzondere Edith Piaf had, die voor hen allemaal een voorbeeld was.

Piaf, Charles Trenet, Bécaud, Yves Montand waren meer dan zangers. Zij beleefden hun verhaal zo intens dat het leek - hoe vaak zij een bepaalde song ook hadden gezongen - dat ze er nog altijd in geloofden en de vreugde of het verdriet op dat moment echt beleefden. Bécaud was daarbij een begenadigd componist, wiens chansons wereldhits werden. Hij schreef ook songs voor Sinatra en Barbra Streisand.

De laatste jaren ging zijn gezondheid achteruit. Op het toneel was hij met alle inspanningen van dien nog altijd de 'Mr. 100.000 Volt', maar achter de coulissen was hij na zo'n uitputtend optreden doodmoe.

Nu pas is ook onthuld dat hij voor zijn ziekte al enkele malen in ziekenhuizen was opgenomen, waar hij werd bestraald. Zijn krachten namen dan ook af, maar hij hield dit geheim. Dat paste niet in het beeld van 'Mr. 100.000 Volt', de levensblije zanger, de man voor wie het leven altijd een groot feest leek te zijn.

Bécaud behoorde nog, net als Iglesias nu, tot de grote 'verleiders' van de showbusiness. Altijd als hij optrad - en dat heb ik met eigen ogen kunnen aanschouwen - werd hij omringd door jonge vrouwen die zwijgend, maar met een bijna smachtende blik in de ogen, letterlijk naar die man in de schijnwerpers op het toneel opkeken. En als in een processie volgden zij hem daarna naar de kleedkamer en heel vaak naar zijn hotel.

Een idool met zijn gevolg. In elke stad waar Bécaud optrad, was hij omgeven door zo'n vrouwelijke hofhouding. Bécaud genoot van deze adoratie. Daar kwam hij altijd eerlijk voor uit. Hij was een man die het leven en de liefde beminde en niet zonder liefde kon leven. Vrouwen bewonderden hem om zijn talent, zijn uitstraling en zijn levenservaring, maar ook om zijn vitaliteit en zijn bruisende energie.

Het deed hem pijn dat die energie de laatste jaren zo werd bedreigd door zijn ziekte. Juist hij leek het symbool te zijn van de eeuwige jeugd van een man voor wie de ouderdom zonder gebreken zou komen.

Hij wilde ook niet toegeven aan deze ziekte. Hij wilde - om bij de vergelijking met 'Mr. 100.000 Volt' te blijven - blijven branden tot de stoppen echt doorsloegen. En het opmerkelijke was dat, aldus vrienden, hoe naar hij zich ook voelde voor een van de concerten die hij nog gaf, hoeveel pijn hij ook had, dit allemaal verdween als hij op het toneel stond.

Dat ziet men vaak bij heel grote sterren als zij oud, ziek of verzwakt zijn. Alleen op dat toneel komen zij nog echt tot leven, verdoven de schijnwerpers, het applaus en de energie die men van het publiek krijgt, de pijn.

Dat was ook zo met Gilbert Bécaud en het is dan ook niet zo vreemd dat hij, hoewel hij, zoals nu bekend is, kanker had, volgend jaar toch nog een Europese tournee wilde maken. Het was voor hem in zijn situatie letterlijk iets om naartoe te leven. Hij wilde niet denken aan een toekomst in ziekenhuizen, aan een eventuele naderende dood. Nee, hij wilde zingen, hij wilde de warmte voelen van het publiek en in plaats van nog meer bestralingen wilde hij zélf stralen. Nog eenmaal optreden als een overwinning op zichzelf. Als een zonnig, vrolijk afscheid. Men moest zich hem niet herinneren als een zieke man, maar als die blijde man. Dat beeld wilde hij tot op het laatst in stand houden.

Helaas is hem dat niet meer gegund. Maar niettemin zullen wij toch zó aan hem terugdenken, aan die vitale performer, die je alleen door zijn manier van het toneel opkomen al in zijn ban kreeg en je de hele avond niet meer losliet.

Waar zijn zij gebleven, die heel groten, met wie velen zijn opgegroeid? Zangers die vanaf de grond af aan in kleine cafés en vaak, zoals Piaf, op straat begonnen en stap voor stap carrière maakten en daarmee echte sterren werden, vaak voortkomend uit armoede, tegenslagen en een lange weg die zij gingen voor zij echt doorbraken en hun kans kregen.

Bécaud begon in 1946 als pianist in Parijse nachtclubs, cafés en bistro's.

Maar daarbij schreef hij in die tijd ook al zijn eigen chansons. Dat viel op. En daardoor kwam hij in contact met EDITH PIAF, die meteen inzag dat zij met een groot talent te maken had. Zij zong zijn chanson JE T'AI DANS LA PEAU en stimuleerde Bécaud in zijn carrière en steunde hem daarbij, zoals zij dat ook bij Aznavour en andere groten had gedaan.

Piaf introduceerde Bécaud bij dichters zoals Louis Amade en zorgde ervoor dat hij mocht optreden in de theatertempel l'Olympia. Daar begon in 1953, nu bijna 50 jaar geleden, zijn echte carrière.

Bécaud werd met zijn chansons de stem van Frankrijk. En hoe ziek hij was, hij wilde die stem laten horen. Maar nu is de stekker er voorgoed uit bij 'Mr. 100.000 Volt'. Maar niettemin zal zijn licht blijven branden als een echte ster, die wij nooit vergeten. En als je nu aan hem denkt, neurie je onwillekeurig al 'Nathalie' en 'Et maintenant'. En daarmee blijft hij altijd voortleven.

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 19 december 2001