ROTTERDAM - 'Koninginnen van de Nacht' is de naam van de gala-avond die maandag in het oude Luxor-theater in Rotterdam wordt gehouden. Een modeshow met een onorthodoxe bezetting: de hoofdrollen zijn voor de meiden van de Keileweg. Tippelaarsters, heroïnehoertjes worden ze met minder vleiende benamingen genoemd. Carrie, de Rotterdamse columniste, besloot deze vrouwen iets positiefs mee te geven en organiseerde de glamouravond: "Om ze te laten zien dat er iets anders is dan alleen maar ellende."

(Foto: KIPPA)

Zeven uur 's avonds. Onder de abri's aan het asfalt staan de meiden te wachten terwijl een file aan auto's stapvoets voorbijrijdt. Bestuurders maken meerdere rondjes voor ze hun keus bepalen. Of kijken alleen maar. Tussen de afwerkschotten staat een wagen of vijf. Twee opgedirkte travestieten tonen uitdagend hun diepe decolletés. Maar onder de lantaarns overheerst het aantal graatmagere, koukleumende meiden, de haren sliertend rond het gezicht. Doodzieke junks die met het oudste beroep ter wereld hun verslaving betalen.

Een meisje zwaait haar been over het achterzitje van de motor van haar vriendje. Strompelt op hoge blokhakken naar het trapje voor De Keet. Twee wachtenden voor de kamer van de dokter. Een vrouw met een inwit, ingevallen gezichtje maakt amok: "Ik ben nu!" Ze mist een paar tanden, op haar wang zit een zwerende plek. Onverstoorbare hulpverleners stellen haar gerust: "Straks. Na haar."

Buiten het hek staan in het donker grimmige groepjes. Dealers, vriendjes. Aan de parallelweg onderhandelt een meisje met de bestuurder van een auto met dichtbeslagen ruiten. De rand van de keiharde samenleving, op een naargeestig industrieterrein in de buik van Rotterdam.

De Keileweg, boulevard van gebroken dromen. Van meiden die in een neerwaartse spiraal zitten van gebruiken en nog meer gebruiken.

Publiciste Carrie, Rotterdams eigen 'Robin Hood', besloot ze op te tillen en ze op een voetstuk te zetten. Zeventien meiden die leven in de anonimiteit staan straks in de schijnwerpers tijdens het Koninginnen van de Nachtgala. De afgelopen weken is er keihard gewerkt voor de modeshow: danspasjes repeteren voor de catwalk, bezoeken aan de schoonheidsspecialiste, de kapper, en de zonnebank. Kleren passen.

Het kookproject in Het Dok, een vestiging van het Leger des Heils waar de meiden een warme maaltijd kunnen krijgen, is het dagelijkse verzamelpunt voor de modeshow. Elke keer als de meiden op komen dagen krijgen ze vijfentwintig gulden. Een geeltje, ze vragen het ook voor een interview.

Carrie houdt er een strak schema op na: "Jij moet nog naar de kapper." Kitty, een 28-jarige Brabantse, valt al pratend binnen: "Ik heb stress joh, hoop gelazer. Moet van alles regelen. Net werd een dealer helemaal gek, gooide zo een wolk wit (cocaïne, red.) over ons heen. Zal wel te maken hebben met de Ramadan."

Ze moet nog naar de kapper. Enthousiast: "Ik krijg vlechtjes, zijn ze uren mee bezig. Staat mooi, joh. En die kleren uit Carrie's winkel zijn zo tof. Ik draag een leren rok met een jasje en lange laarzen. En daarna een rok met stukjes tule en een hes met een vleermuismouw. Als je er goed uitziet, voel je je ook goed."

Plankenkoorts heeft ze niet: "Dat zal wel komen als ik op de catwalk sta. Het is wel raar om zó in de schijnwerpers te staan. Eerder schaamde ik me voor mezelf. Maar nu weet ik dat dat niet hoeft. Ik ben wie ik ben. En ik moet verder met mijn leven." Ze is bezig met afkicken, net begonnen met methadon. "Ik was er al eerder vanaf. Maar dan voelde ik me depressief en begon ik er toch weer mee."

Kitty gebruikt sinds haar achttiende. "Ik heb vier maanden gezeten vanwege medeplichtigheid aan een autodiefstal. Toen was ik clean. Ik ben thuis gaan wonen en had een baan bij Philips. Dat werk was klote, saai." Kitty ging toch weer voor de bijl. "Dope vind je overal. Je ziet het aan een ander, herkent de blik van iemand die je gewoon in de supermarkt in een klein dorp tegenkomt."

Ze verdween naar Rotterdam. "Ik heb mijn moeder niets laten weten. Acht maanden lang wist ze niet waar ik was. Ik schaamde me zo, mijn familie heeft zoveel ellende van me gehad. Mijn moeder heeft me twee weken geleden gevonden." Een traan drupt op de tafel. "Ze komt naar de gala-avond. Mijn broer is vader geworden en ik ben niet naar het doopfeest gegaan. Ik heb de baby nog niet eens gezien. Schandalig."

Sinds twee weken is ze gestopt met haar werk aan de Keileweg. "Dat is wel moeilijk, ik heb nu minder geld." Maar af van het rotwerk? Kitty haalt haar schouders onverschillig op. "Het is geld. Mannen proberen altijd te onderhandelen. Maar ik doe niks onder de vijftig gulden. Dan zeggen ze 'heb je een gouden doos of zo?' De doodzieke junks verpesten het voor ons. Een nummertje voor een tientje, vijftien gulden, zonder condoom. Onderling hebben we geen vriendschappen, hoewel de modeshow ons wel dichter bij elkaar heeft gebracht. Maar het blijft ieder voor zich."

Op de banken in de hoge ruimte van Het Dok slapen vrouwen en mannen. Doodmoe, doodziek. Een vrouw legt haar hoofd op tafel, gooit daarmee een bekertje koffie om. Over een jas. De eigenaresse ontsteekt in razernij, schreeuwt opgefokt: "Stelletje asocialen!" En legt vervolgens zelf haar hoofd op haar armen. De aangesprokene, wreed gewekt uit haar hazenslaapje, laat het er echter niet bij zitten en giet hete koffie over haar heen. Gekrijs, paniek. Net voordat het tot vechten komt worden ze uit elkaar gehaald.

Danny staat op, zegt het met stemverheffing: "Het is hier toch geen kleuterklas, wat moeten die mensen wel niet denken!" Carrie is verbouwereerd: "Dit heb ik nooit eerder meegemaakt..."

De 42-jarige Danny gebruikte tot september vorig jaar elke dag. "Allebei: heroïne en cocaïne. Ik heb gespoten en verkocht. Ik gebruik nu methadon, anders ben ik niks waard." Voor haar kwam de ommekeer nadat ze vijf maanden vastzat. "Wegens tippelen en dealen. Vlak daarvoor had ik mijn vriend ontmoet. Hij is zodra ik vastzat ook begonnen met methadon. Zo'n goeie vent. Hij is me al die tijd blijven opzoeken." Ze straalt. "We gebruiken nu twee keer per week, samen voor vijfentwintig piek. Dat is niks."

Ze is blij dat ze niet meer naar de Keileweg hoeft: "Ik kon uitpezen, ik was een goeie hoer. Deed zo min mogelijk. Ik stapte in de auto en redde het met ouwehoeren een heel eind. Binnen vijf minuten stond ik weer buiten. Andere meiden blijven wel een half uur, een uur weg. Vaste klanten had ik niet, maar daar maalde ik niet om." Danny zou het liefst iets in het maatschappelijk werk gaan doen: "Een huis voor de meiden openen. Zodat ze niet op straat hoeven te slapen."

In Het Dok heeft Rita de leiding over het kookproject. "Meiden, morgen junkfood!" lacht ze als ze de net aangeschafte frituurpan uit de doos haalt. Rita doet de boodschappen, kookt voor een man of twintig, is vraagbaak voor iedereen, creëert een huiskamer. Leert en passant een van de meiden uien snijden.

"Ze hebben het zo zwaar, ze zijn doodziek. Vooral december is een moeilijke maand voor ze. Dan missen ze hun familie, hun ouders, hun kinderen voor wie ze niet zelf kunnen zorgen. Ze staan er alleen voor." Voor haar is de oplossing duidelijk: "Drugs op recept." Rita werkte voorheen in de keet: "Daar is de sfeer totaal anders, daar zijn ze aan het werk. Daar is het druk. Aan belangrijke zaken als condooms uitdelen komen we daar niet eens toe." Nu zorgt ze uit haar eigen kast voor kleren voor de meiden die te gast zijn op de modeshow. "Die moeten er toch ook een beetje leuk uitzien."

De doorgaans zo goedgehumeurde Rita is danig uit haar hum. Ze spreekt met stemverheffing het gezelschap toe: "Ik had gisteren drie flesjes doucheschuim gekocht. Die heb ik in mijn tas gedaan, in de keuken. Kwam ik gisteravond thuis, zaten er nog maar twee in. Het gaat me niet om die Hlf. 2,98! Maar je pikt toch niet in je eigen huis." Bedremmelde stilte. "Dat flesje komt terug! En anders krijgen jullie vandaag niet betaald!" Danny, die het niet heeft gedaan, baalt van de diefstal en dokt. "Ik vind het rót voor je." Rita wil het eerst niet aannemen, Danny staat erop.

Rita maakt zich geen illusies over haar pappenheimers: "Veel mannen worden geript op de Keileweg. Zit zo'n meid er bovenop, hup, portemonnee gejat uit de achterzak, of horloge gerold. Of het vriendje haalt even de kofferbak leeg als ze bezig zijn. Tegenwoordig, met die camerabewaking komt dat wat minder voor. Bij de keet vonden we vaak lege portemonnees, creditcards. Die stuurde ik dan altijd na. Discreet hoor. Ik kan je verzekeren dat de klanten uit alle lagen van de bevolking komen."

De 43-jarige Emmy meldt Carrie dat ze al bij de schoonheidsspecialist is geweest. "Kan je wel zien, toch!" Ze droomt van een eigen woning. "Ik zit nu in een pension, een opvanghuis. Ik moet wel een eigen huis, want mijn zoon wil bij mij komen wonen. Hij is 22 jaar, leeft in Suriname, bij familie. Ik heb hem een foto van mezelf gestuurd, zodat-ie trots op me kan zijn. In mijn laatste brief heb ik hem verteld wat ik doe, en daarop heb ik nog geen antwoord gehad." Ze gebruikt cocaïne en heroïne. "Ik ga vanavond nog even werken." Ze heeft zin in de gala-avond: "Eerst dat grijs nog even wegwerken" tikt ze op haar uitgroei.

Ook de 32-jarige Nicole verheugt zich erop in het middelpunt te staan. "Ik krijg kleurrijke jurkjes tot op de knie aan. Weer eens iets anders dan altijd zwart. Ik ben wel zenuwachtig, heb er al nachten niet van geslapen." Ze staat sinds haar zestiende op eigen benen, heeft twee kinderen die ze nauwelijks ziet. Net als de anderen wil ze áf van de drugsverslaving, een nieuw leven beginnen: "Hier lukt dat niet. Ik moet een plan trekken, ik wil emigreren. Naar een warm land. Rotterdam, bah. Er zijn mensen die gaan overgeven als ze lang weg zijn geweest en de Euromast weer zien."

Ze staat er alleen voor: "Iedereen heeft zijn eigen drugsprobleem. Ze ontploffen snel, er is een hoop agressie." Haar ogen vallen even dicht, met een schokje komt ze bij haar positieven. Ze wil vocalist worden. "Vroeger zong ik al in een bandje. Of ik ga achter een bar werken." Ze is laconiek over het werk aan de Keileweg. "Twee klantjes op een avond is genoeg. Ik doe het altijd veilig. Rita, mag ik even wat gaan kopen."

Die vindt het best: "Maar níet hier in de straat en niet op het pleintje, denk om de overlast." Buiten belt Nicole een mobiel nummer. Die dealer heeft op het moment niks. "Jammer, want hij heeft goed spul." Bij de telefooncel weet een jongen waar wat te krijgen is. Voor een geeltje 'wit'. Ze krijgt het los mee, in haar handpalm.

Op straat roept een jongetje dat de kleuterklas amper is ontgroeid haar na: "Hoer! Hoer!" Met gebogen hoofd loopt ze verder: "Dat doet pijn, als kinderen je uitschelden." In Het Dok gaat ze de wenteltrap op, naar de gebruikersruimte.

Carrie geeft de laatste instructies: repeteren, zo-en-zo laat met de bus naar Hilversum voor een tv-programma. Rita zal in de zaal zitten maandag: "Dit is zo'n oppepper voor de meiden. Dat positieve zal nog wel even nasudderen. En daarna, tja, dan zien we wel weer."

zoek naar gerelateerde artikelen

za 15 december 2001