CALGARY - Tollend op zijn benen moest Erben Wennemars twintig minuten na zijn 1500 meter door bondsarts Hans Smid op de hometrainer worden gezet. Met wegdraaiende ogen deed hij langs het ijs van de Olympic Oval een vergeefse poging het vele melkzuur uit zijn lijf te fietsen. Nog lang niet bekomen van zijn al even vergeefse poging de Noor Adne Söndraal van de eerste plaats op de 1500 meter af te houden, blikte hij desondanks al met horten en stoten vooruit naar die ene mijl waarop het, over anderhalve maand in Salt Lake City, moet gebeuren. "Ik kán Söndraal verslaan", hijgde hij. "Ik weet het zeker! Of hij nerveus wordt van deze race? Daar heeft-ie alle reden voor."

Erben Wennemars stapt op een blokje tijdens zijn 1000 meter van zaterdag en komt ten val.

Voor de open haard in het appartement in het Amerikaanse Park City had Wennemars er in de week voor de Wereldbeker schaatsen in Calgary driftig op los gefilosofeerd. Het rijden van een wereldrecord op de 1500 meter, de afstand waar hij zich in het olympisch jaar volledig op richt, ja, dat leek hem wel wat. Het schema aanhouden van zijn toptijd op de kilometer van vorig weekeinde (1.07,88) de resterende 500 meter afraffelen in een krappe 37 seconden moest voldoende zijn, zo berekende hij.

Gisteren lag hij op het middenterrein van de Olympic Oval wederom met de benen op de bank, maar ditmaal was dat omdat hij er na het passeren van de finish eenvoudigweg niet meer op kon staan. "Een moedige race van een moedige man", omschreef Söndraal de kamikazemijl van Wennemars. Een schema van 1.43-hoog of 1.44-laag, dat was de opdracht waarmee coach Peter Mueller hem het ijs op had gestuurd. Tot 1100 meter bleef zijn pupil daadwerkelijk onder het schema van het wereldrecord bleef. De rijder van SpaarSelect opende naar eigen zeggen te langzaam in 23,14 (0,08 seconde sneller dan de mondiale toptijd), kwam na 700 meter door in 48,94 (49,08) en lag een ronde voor tijd nog maar eenhonderdste onder het wereldrecordschema. Wat zich vervolgens in Wennemars' lichaam afspeelde, liet zich volgens de schaatser zelf met geen pen beschrijven. "Ik ben nog nooit van mijn leven zó verschrikkelijk kapot geweest." Zijn 1.46,19 afgezet tegen de 1.45,81 van eeuwige plaaggeest Söndraal werkte als een rode lap op een stier. "Ongenaakbaar is hij niet. Hoeveel mensen hem kunnen verslaan? In ieder geval één!"

Hoe groot de kansen op een goede tijd op de 1500 meter waren, had Ids Postma de avond ervoor laten zien. "Een beetje een lullig wedstrijdje", omschreef hij de ontmoeting met enkele onbekende grootheden. De ambiance om acht uur 's avonds, bij gedimd licht, stond echter in schril contrast met de tijd die Postma op de klokken zette: 1.46,92, een verbetering van zijn uit 1998 daterende persoonlijk record met 0,17 seconden. Een tijd die tijdens de Wereldbeker goed was geweest voor de vijfde plaats. Aanmerkelijk indrukwekkender evenwel was de wijze waarop die tijd tot stand kwam. De boerenzoon uit Deersum opende in 24,27 en kwam daarna achtereenvolgens door in 26,9, 27,6 en 28,0. "De opening was slecht, de rest heel erg goed. Normaal gesproken heb je per ronde een verval van één seconde, nu heb ik dat over een gehele race. Dit was een extreem vlakke race, die me twee dingen duidelijk maakt: het zit goed met de vorm, maar er moet ook nog een keertje twee seconden van af wil je in Salt Lake City meedoen voor de prijzen."

Wennemars kende zaterdag een iets mindere dag. Op de 1000 meter deed hij de gedachten van menigeen terug gaan naar de vermaledijde 10e februari van het jaar 1998, toen hij in de M-Wave van Nagano op de tweede olympische 500 meter zijn nu al historische val maakte. Ook nu stapte hij op een blokje, belandde hij na een schuiver met zijn arm onder de baanbeveiliging en bleef hij even roerloos liggen. Ditmaal echter was dat een bewuste keuze, verklaarde hij achteraf. "Ik dacht bij mezelf: rustig blijven, want direct komen er allemaal mensen in paniek kijken hoe het met me gaat. Ik voelde meteen ook dat alles heel was gebleven, dat stelde me enorm gerust. Een paar schaafwonden en een bloedende hand, da's alles." In onvervalst Wennemars-staccato deed hij zijn buiteling af. "Blokje. Klaar. Kan gebeuren. Jammer!" Trouwens, wat zou hij treuren? "Het is maar een Wereldbeker."

Minstens even opmerkelijk als Wennemars' valpartijen was het antwoord van Adne Söndraal op de vraag wie zijn grootste concurrent wordt op de olympische mijl. "Ids Postma!"

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 10 december 2001