CALGARY - Het leven herleiden tot de eenvoud, Jeremy Wotherspoon heeft het bijkans tot kunst verheven. Bijna dagelijks wordt de Canadese sprinter van TVM die ene, prangende vraag geteld. Welk ijs is beter, dat van de Olympic Oval in Calgary of dat van Salt Lake City? Ach, haalt hij dan onverschillig zijn schouders op, veel maakt het 'm persoonlijk eigenlijk niet uit. "Een baan is een baan."

IJlings door de bocht op topsnelheid. Sprinter Jeremy Wotherspoon laat zijn klasse dit weekeinde op zijn thuisbaan in Calgary ongetwijfeld zien. (Foto: AFP)

De stand is inmiddels 5-4 in de strijd tussen beide hooglandbanen om het aantal wereldrecords achter de naam. En het krenkt dat zijn Calgary het vooralsnog moet afleggen tegen de nieuwe olympische piste. Sinds 1994, toen zijn ouders hem nog elk weekeinde met de auto vanuit het 150 kilometer verderop gelegen Red Deer naar de ijsbaan in Calgary brachten, traint Wotherspoon (25) op de Olympic Oval.

"Het klinkt misschien onbescheiden, maar niemand kan beter overweg met dit ijs dan ik. In die zeven jaar is het nog nooit voorgekomen dat ik met een slecht gevoel van het ijs ben gestapt. Dat gevoel is zelfs zó sterk ontwikkeld, dat ik op de dag van de wedstrijd gewoon weet hoe hard er geschaatst gaat worden. Dit is geweldig ijs, maar vergeet niet dat de omstandigheden hier sterk wisselend kunnen zijn. Als er een lagedrukgebied is of wanneer we te maken hebben met de 'chinook' (de warme windstroom vanuit de Rocky Mountains, red.), dan is het ijs veel sneller dan anders. Hebben we dan ook nog eens een wedstrijd, dan gaat het licht in de hal volledig aan en komt er door de warmte van de lampen een laagje water op het ijs waardoor het nog meer glijdt. Als die baan me dan tegemoet schittert, gebeurt er echt iets met me."

"Ik kan op allebei goed overweg. In Salt Lake is het ijs gladder en harder, waardoor je je slagen echt voelt. Je hoort bij het afzetten ook een geluid alsof iets wordt opengereten. In Calgary schaats je bijna geluidloos. Je glijdt als vanzelf over het ijs, omdat je hier niet de grip hebt waar je in Salt Lake City wel mee moet kunnen omgaan. De enige voordelen die ik kan bedenken zijn de hoogte, de droogte en de warmte in de hal."

"Om me heen hoor ik mensen zeggen dat Salt Lake City zo'n moeilijke baan is hard op te kunnen rijden, omdat de snelheden in de bochten zo hoog zijn. Dat is nou precies de verkeerde instelling om mee aan de start te staan. Wanneer je het ijs opstapt, moet je alleen met jezelf bezig zijn en de wereld om je heen vergeten. Er is maar één ding waar ik me op richt en dat is mijn techniek. Als die goed is, ga ik vanzelf hard. Ongeacht de baan waar ik op rijd." "Bovendien moet je weten waar je het dit seizoen allemaal voor doet. Ik kan niet begrijpen waarom sommige sprinters ook 1500 meters rijden. Ten eerste omdat de 1000 meter in Salt Lake City vanwege het snelle ijs feitelijk een verlengde 500 meter is, je hebt niets aan duurvermogen. Bovendien is het niet verstandig zó vroeg in het seizoen al zoveel wedstrijden te rijden. Je moet je niet te vaak focussen op een wedstrijd, maar gedoseerd gretig blijven. Er is namelijk maar één wedstrijd waar het om gaat, de Grote Dag, daar moet je nu al mee bezig zijn. Straks, in Salt Lake City, moet je volledige controle over lichaam en geest hebben. Degene die dat het best kan, wint olympisch goud."

Wotherspoon wordt daarbij geholpen door Claire Wilson, een psychologe van de Universiteit van Calgary die het gehele jaar ter beschikking staat voor de Canadese schaatsploeg. Het zijn nuttige sessies, zeker na zijn teleurstellende WK sprint van vorig jaar in Inzell. De huizenhoge favoriet bleef daar steken op de derde plaats en dat was, achteraf gezien, een goede les. "Ik weet nog steeds niet hoe het komt, maar ik was dat weekeinde mentaal niet klaar om te racen. Het lukte me niet om scherp aan de start te staan, ik kon mijn gedachten niet focussen op de wedstrijd. Bovendien zat ik op de eerste 500 meter ook nog eens met een enorme braam op mijn schaats. Dat ding was zo groot dat ik drie kwartier heb moeten slijpen om hem weg te krijgen. In Inzell heb ik geleerd dat winnen niet vanzelfsprekend is. Ook ik moet er keihard voor werken."

zoek naar gerelateerde artikelen

vr 7 december 2001