MANCHESTER - Na een dik kwartier kon de aanval op het werelduurrecord de ijskast in. Op de baan van Manchester ging Leontien Zijlaard-van Moorsel te enthousiast van start en moest zij al snel de tol betalen. Het werelduurrecord kent zijn eigen ongeschreven wetten en daarin staan de begrippen ritme en regelmaat met hoofdletters geschreven. Kort na de overmoedige ouverture bleek de drievoudig olympisch kampioene niet over die superbenen te beschikken die nodig zijn om Jeannie Longo uit de recordboeken te verdrijven. Na een uur knokken, stond er een afstand van 43.475 op het scorebord en was het record van Keetie Oosten-Hage uit 1978 verbroken. Dat was een schrale troost voor Zijlaard-Van Moorsel, die nu in Mexico-City op hoogte een nieuwe poging wil gaan wagen.

Leontien Zijlaard-van Moorsel (Foto: dagblad de telegraaf)

Haar première op het gebied van recordjachten leverde naast de teleurstelling veel bewondering op. De manier waarop de zesvoudig wereldkampioene toch het uur volmaakte in plaats van omhoog te sturen, was indrukwekkend. Bovendien ervaarde de geboren Brabantse wat het is om in je eentje een uur lang tegen de chronometers te duelleren. Een ervaring, die in Mexico heel goed van pas kan komen.

Door de verschrikkelijke ramp in de Verenigde Staten was er bovendien geen sprake van een uitgebalanceerde voorbereiding, waarin haar lichaam en geest die rust kregen die nodig is om zestig minuten lang op de maximumgrens van je eigen vermogen te presteren. Een zware verkoudheid, de onzekerheid over het wel of niet doorgaan van haar aanval en de commotie rond de luchtbrug vanuit Nederland deden de rest.

"Mijn start leek wel op die van een drie kilometer", blikte 'Tinus' terug. "Maar ik moest al snel gaan harken om rondjes van twintig seconden te kunnen blijven klokken. Ik kreeg mijn pootjes gewoon niet sneller rond en dat lag echt niet aan mijn versnelling van 54x15. In ieder geval weet ik nu dat dit onmenselijk zwaar is. Voor het eerst kreeg ik na afloop kramp. Hoe dan ook, ik ga het gevecht met mijzelf nog een keer aan. Jeannie Longo moet uit de recordboeken."

Waarna haar voorbereiding aan de orde kwam. "Zelfs al rij ik het criterium van Lutjebroek zijn mijn ouders van de partij. Door de ramp in de VS werd hun vlucht geannuleerd. Voor mijn recordpoging heb ik drie kwartier met mijn huilende moeder aan de telefoon gezeten. Dat doet je wel wat. Ook voor hun ga ik nog een aanval wagen, want ik ben ervan overtuigd dat ik het kan. Longo werd olympisch kampioen tijdrijden en ik werd dat ook. Zij werd wereldkampioen tijdrijden en dat werd ik ook. Beiden wonnen wij de Tour Féminin. Ik heb in mijn carrière altijd hetzelfde gepresteerd, dus waarom zou dat met het werelduurrecord niet lukken?"

Na de te snelle opening liep de achterstand al snel op tot een onoverbrugbaar niveau en kwam het record van Keetie Oosten-Hage (43.083) in het vizier. Bovendien wilde Zijlaard-Van Moorsel de paar honderd meegereisde supporters en sponsors niet teleurstellen door af te stappen. Opgeven ligt niet in haar aard. "Daarom ga ik nu naar Mexico. Ik denk aan augustus, na de Ronde van Frankrijk voor vrouwen. Voor de Wereldbeker heb ik in 2000 één keer op hoogte gereden. Toen waren wij maar een paar dagen in Mexico-City en beviel de hoogte mij totaal niet."

Gezien het grote verschil met het record van Longo (45.094 kilometer) was de echte Leontien Zijlaard-van Moorsel gistermiddag niet in Manchester aanwezig. Op haar majestueuze erelijst mag het werelduurrecord niet ontbreken, al is het verstandig om met een tweede, ultieme poging, niet al te lang te wachten.

zoek naar gerelateerde artikelen

do 13 september 2001