NEW YORK - De beelden rond het World Trade Center, de aanval op Washington hebben in één klap duidelijk gemaakt dat de Verenigde Staten, deze trotse, zelfbewuste natie, het machtigste land ter wereld, door een paar vastberaden fanatiekelingen net zo hard kan worden getroffen als Tokio, Berlijn, Hirosjima, Beiroet, Hanoi, Tel Aviv.

Brandweermannen hijsen een vlag halfstok op wat eens het World Trade Center in New York is geweest. (Foto: AP)

De verrassingsaanval op Pearl Harbor, op 7 december 1941, trof de Amerikanen in het diepst van hun ziel en het was toen niet eens het Amerikaanse vasteland dat werd getroffen.

"Wat is er verkeerd met ons land?", klaagde dinsdag Tommy O'Grady, terwijl hij vanuit Battery Park de hel van WTC aanschouwde. "Het doet mij pijn dat ons land hier niets tegen kan doen. Wie er ook bij betrokken mogen zijn, bombardeer hun land, opdat ze niets meer kunnen doen!"

"Oorlog in VS", kopte deze krant gisteren. Ook minister van Buitenlandse Zaken, Colin Powell, de held van de oorlog tegen Irak, wees er op dat er een oorlog heerst, die niet alleen op het militaire vlak uitgevochten moet worden.

Maar wat kan deze super-mogendheid uitrichten tegen een onzichtbare tegenstander? Tegen Japan en nazi-Duitsland was de strijd in zoverre gemakkelijk, dat de vijand herkenbaar was, het doel helder, de middelen voldoende.

Niemand hoeft er aan te twijfelen dat de militaire middelen klaar liggen en dat veel politici en militairen staan te popelen om tot de tegenaanval over te gaan. Het is een kleine moeite om een straatarm land als Afghanistan met bombardementen nog verder in de middeleeuwen te storten. Mogelijk levert dat niet eens de dood op van Osama Bin Laden, die verantwoordelijk wordt gehouden voor de verschrikkelijke slag, een geweldige klap in het aangezicht van Amerika's prestige.

De kans is groot dat al eerder waargenomen tendensen van een eigen weg versterkt worden door president Bush en de zijnen. Dat zou te betreuren zijn, want juist in de uren van brand, dood en verderf stroomden uit de hele wereld sympathiebetuigingen binnen die vaak veel meer dan plichtmatig waren.

Chinese analisten spraken al, ongehinderd door censuur, van een mogelijke samenwerking tussen Washington en Peking over terreurbestrijding. De NAVO liet er geen twijfel over bestaan dat zij geen bezwaar zou maken, zelfs zou meewerken, aan initiatieven om de terreur uit te roeien. De bondgenoten staan pal achter Amerika.

Juist een dergelijke houding van landen en organisaties die het goed menen met de VS en min of meer dezelfde idealen hebben, moet een handvat bieden om de wereld een betere plaats te maken dan voor de 11e september 2001.

In zo'n wereld zal, meer dan nu, gewerkt moeten worden aan verheffing van de miljoenen en miljoenen kanslozen en wanhopigen, die het rijken Westen, Amerika voorop, de schuld geven van hun misère.

Tegelijkertijd moet worden beseft dat de vliegtuigkapingen en zelfmoordacties alleen mogelijk waren in een maatschappij die zich open heeft gesteld voor minderheden. Het zijn diezelfde minderheden die nu het risico lopen om zonder enig bewijs aangezien te worden voor heulers met de vijand.

zoek naar gerelateerde artikelen

do 13 september 2001