NEW YORK - Hoe het ook uitpakt, de hoofdprijs van de US Open 2001 komt bij een lid van de Williams-familie terecht. Nadat Serena, de jongste telg, Martina Hingis in straight sets uit het Arthur Ashe Stadium had geblazen (6-3, 6-2), zorgde Venus via een ten minste even imponerende victorie op Jennifer Capriati (6-4, 6-2) voor een unicum in de tennisgeschiedenis: nog nooit in het proftijdperk stonden twee zusjes in de eindstrijd van een grandslam-toernooi.

Vroeger of later moest het er een keer van komen. Een familieonderonsje in de eindstrijd van een grandslam-toernooi. Het bleef zolang uit omdat vooral Serena lange tijd niet aan het verwachtingspatroon voldeed. Venus streefde haar jongere zusje op alle fronten voorbij. Ze is in feite al enige tijd de beste speelster van de wereld, maar omdat 'de gazelle' de kleinere toernooien nu en dan aan haar laars lapt en er een paar doodleuk overslaat, blijft zij op de wereldranglijst steken. Jennifer Capriati, die door de nederlaag Martina Hingis op die rankings ook na de US Open nog voor zich moet dulden, begon voor een uitzinnig publiek overigens voortvarend tegen Williams. De tweevoudige grandslam-winnares (Australian Open en Roland Garros) nam de leiding met 4-1, op het moment dat Williams pas echt loskwam. De titelverdedigster greep vijf games op rij en daarmee de eerste set (6-4). Waarna zij in de tweede haar missie met verbluffend tennis voltooide: 6-2.

Serena Williams, tegenwoordig geblondeerd door het leven gaand, heeft die missie hervonden. Ze handelt tegenwoordig veel meer in haar eentje dan dat zij de richtlijnen van zuslief volgt. In tegenstelling tot Venus heeft zij wél een vriendje, een stevige jongen uit het American Football-team Washington Redskins, hoewel pa Richard dat zolang mogelijk probeerde tegen te houden. "Niet goed voor je ontwikkeling tot de nieuwe nummer één", beet hij haar toe. Maar Serena wordt ook een dagje ouder en ontworstelt zich steeds meer aan de wurgende greep van de Williams-clan. Ze neemt niet alles meer klakkeloos aan. Niet zonder succes, want eindelijk bereikte zij, na het veroveren van de US Open-titel in 1999, weer een eindstrijd van een grandslam.

Martina Hingis blijft vooralsnog haar moeder/coach Melanie Molitor trouw. De vraag is alleen voor hoelang. Moet zij haar ma als moeder beschouwen of als coach? Wordt het niet tijd dat zij een eigen weg inslaat en zich geheel losweekt van de vrouw die haar niet alleen ter wereld bracht, maar ook aan de absolute wereldtop? Waar zij overigens nog steeds thuishoort, maar niet op de toppositie. Die heeft ze zolang kunnen behouden vanwege het ondoorzichtige ranglijst-systeem dat de WTA hanteert. De fluwelen techniek alleen is echter al lange tijd niet meer voldoende om het geweld van de overige topvrouwen te keren.

Martina Hingis was afgelopen dinsdag aandachtig toeschouwster bij het duel in de kwartfinales tussen diezelfde Serena Williams en Lindsay Davenport, een ander 'zwaargewicht' met verwoestende slagen. Het was alsof Hingis in de schoenen stond van Marie-Antoinette, wachtend op het bouwen van de guillotine door de woedende Parijse menigte. De Zwitserse lachte, zoals zij zo vaak doet, en hoopte dat het duo powertennissters elkaar volledig zou slopen. Maar diep in haar hart voelde zij de spanning tot Mont Blanc-hoogte opbouwen.

Serena Williams profiteerde daar op dag twaalf van de US Open optimaal van. De kleinste van de Williams-zussen, althans wanneer de leeftijd en de lengte in beschouwing worden genomen, nagelde Hingis vanaf de openingsgame vast aan de baseline. Het krachtsverschil diende zich in alle toonaarden aan. De gespierde armen, benen en romp, die in de boksring niet zouden misstaan, vormden de basis voor de vernietigende zwaaien met het racket en de daaruit voortvloeiende mokerslagen. In de tweede set behoefde zij niet eens een tweede service te slaan en dat is op zich een redelijk uniek statistisch gegeven. Hingis, gekleed in een bodytop die ook haar spieren blootlegde, werd van hot naar her gejaagd. Het was bijna zielig om de afstraffing te aanschouwen. De nummer één van de wereld werd vermalen tussen de spierballen van Williams, die juichend en dansend haar imponerende victorie vierde. "Oh boy", riep ze met een brede glimlach. "Bedankt voor de steun. Ik hou weer van tennis en de wil om te winnen is terug. Heerlijk."

zoek naar gerelateerde artikelen

za 8 september 2001