MÜNCHEN - Wat een drama!!! Wat een ongelooflijke rampspoed voltrok zich voor Duitsland. Maar liefst 70 jaar (!) geleden liep de 'Mannschaft' in de eigen 'Heimat' een zware (0-6) nederlaag tegen Oostenrijk op. Daar keek men in 1931 nauwelijks van op. Er was geen televisie en kranten deden er mondjesmaat verslag van. De datum 1 september 2001 zal in de annalen van de DFB (Deutscher Fussball Bund) echter met rampletters opgenomen worden. Voor de hele wereld beleefden de Duitsers een afgang die nu al legendarisch genoemd mag worden. In het stijf uitverkochte Münchener Olympia Stadion werd het namelijk niet een draaglijke nederlaag, maar een afstraffing die er niet om loog. Engeland hield huis op het continent. En hoe! Na afloop stond de ongelooflijke uitslag van 1-5 op het bord.

Michael Owen is de naam. (Foto: REUTERS)

Het werd een emotionele partij, een tranentrekker in dubbel opzicht. Tranen van vreugde bij Engeland; waterlanders van droefheid bij Duitsland. Deze gedenkwaardige zaterdagavond in München, die voor de chauvinistische Duitsers al niet meer kapot kon, eindigde in een macabere sfeer. De vader van teamchef Rudi Völler kreeg in de pauze een hartaanval en werd in aller ijl naar een ziekenhuis vervoerd. Völler junior, die zich tijdens het WK-kwalificatieduel groen en geel zat te ergeren, spoedde zich direct na het laatste fluitsignaal eveneens richting 'krankenhaus'. De toestand van de 75-jarige Kurt Völler is inmiddels stabiel.

En de avond in de Beierse hoofdstad leek zo 'schön' te beginnen, toen Carsten Jancker al na zes minuten voor 1-0 zorgde. De groepsleider dacht daarmee op fluweel te zitten; het WK-ticket was binnen. Maar in de heksenketel was het Michael Owen die snel voor de gelijkmaker zorgde. De kleine spits van Liverpool was ongrijpbaar voor de Duitse afweer, die wel uit een stel houten klazen leek te bestaan. Men had geen zicht op de lange ballen van David Beckham, de Engelse captain die op witte wondersloffen speelde en de ene gouden opening na de andere vond. De gezichten bij de Duitsers stonden helemaal op onweer toen Steven Gerrard van zo'n dertig meter Oliver Kahn kansloos liet. Dat was dik in de extra tijd die de uitstekend leidende Italiaan Collina had bijgeteld. Dergelijke momenten zijn dodelijk. En of het nog niet genoeg was, maakte Owen, terwijl de meeste 'vips' nog aan het weissbier zaten, er pal na rust 1-3 van.

Deze mokerslag kwam Duitsland niet meer te boven. Sterker, opnieuw Owen en Heskey, net als de andere doelpuntenmaker Gerrard spelend voor Liverpool, trakteerden Duitsland op een pak slaag dat de wereld deed verstommen. Duizenden Duitse fans hadden toen al de aftocht geblazen en gooien de gratis uitgereikte zwart-rood-gele handschoenen weg. Er klonk geen 'Handen zum himmel' meer; alle Duitsers wilden het liefst onder de grond kruipen van ellende.

De triomf van Engeland kende zijn gelijke niet in de als 'Spiel des Jahres' aangekondigde klassieker. Het werd een kraker, die echter een wrang slot kreeg met de onheilstijding die Rudi Völler trof. "Ik hoop", zei de Engelse manager Sven Göran Eriksson, "dat het goed gaat met de vader van Rudi. Dat is momenteel even belangrijker dan voetbal."

De Zweed hield zich keurig in, maar juichte van binnen. "Want", vervolgde hij, "dit was een grote avond voor Engeland. Na die 1-0 kwamen we briljant terug en leverden een uitstekende prestatie. Toen ik vanmorgen opstond, heb ik tegen de spelers gezegd dat ze iedereen konden verslaan. Dus ook Duitsland. Als het dan werkelijkheid wordt, door hier in Duitsland te winnen, is dat een droom."

Terwijl een paar Duitse spelers en assistent-coach Skibbe met lange gezichten op de persconferentie verschenen, vierden de Engelsen feest alsof ze zojuist wereldkampioen waren geworden. "Ik heb er geen woorden voor", juichte David Beckham. De Spice Boy was in het hol van de leeuw in zijn element en had nauwelijks hinder van zijn blessure. "Dit is waanzinnig, briljant en ongelooflijk! Met 1-0 achterstaan en dan met 1-5 Duitsland verlaten."

Naast hem stond Michael Owen van oor tot oor te glunderen. In 1966 tekende Geoff Hurst in de gewonnen WK finale tegen Duitsland voor een hattrick, 35 jaar later deed de jongeling uit Liverpool het dunnetjes over. Door deze nederlaag leidt Duitsland nog wel in groep 9, maar moet het vrezen voor directe plaatsing voor het WK in Azië. Een barrage tegen Wit-Rusland of de Oekraïne komt angstvallig dichtbij. Tja, daar had om half acht zaterdagavond niemand op gerekend. Duitsland speelde thuis, was zelfs in Olympia al meer dan een kwarteeuw ongeslagen en kreeg nu een oorvijg die de voetbalwereld versteld deed staan. En dan te bedenken dat hetzelfde Engeland een paar weken terug nog met 0-2 van Oranje verloor.

"Maar dit was een ander team", sprak manager Eriksson. Hij wilde er maar mee zeggen dat vriendschappelijke duels geen maatstaf zijn. Wedstrijden waar iets op het spel staat, daar gaat het allemaal om. Daarom was de afstraffing van Duitsland zo opmerkelijk. Als geslagen honden droop men af. Het maakte, zeker na de allesbeslissende goal van Owen (1-3), een ontgoochelde indruk. Niets voor Duitsers, die het van 'kampfgeist' moeten hebben.

De triestheid was in hun ogen te lezen. Pas op 6 oktober krijgt men de kans om zich thuis tegen Finland te revancheren. Engeland speelt overmorgen alweer, tegen Albanië in Newcastle. Een walkover moet dat worden. Maar daar durft niemand zijn geld op te zetten na de meest bizarre wedstrijd die er sinds mensenheugenis gespeeld is. Want het is wat als je na 70 jaar weer eens kansloos op je broek krijgt. En nog van je aartsrivaal ook in een knaller van een klassieker waar eeuwig over gepraat zal worden.

Duitsland-Engeland 1-5 (1-2).

6. Jancker 1-0; 12. Owen 1-1; 45. Gerrard 1-2; 48. Owen 1-3; 66. Owen 1-4; 74. Heskey 1-5. Scheidsrechter: Collina. Toeschouwers: 63.000. Gele kaart: Heskey (Engeland).

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 3 september 2001