BEIT JALA - De Palestijnse mortieraanvallen op Gilo, de nederzetting cq buitenwijk van Jeruzalem, moeten de Israëlische premier Ariel Sjaron diep hebben gekwetst. De aanslagen kwamen nadat Israëlische troepen het tegenover Gilo gelegen Beit Jala hadden bezet onder de valse hoop wekkende naam Operatie Veilig Huis.
Het heeft er alle schijn van dat de verkiezingsbelofte van een veilig Israël, waarmee Sjaron in februari een overweldigende meerderheid behaalde, ook vals is gebleken. Sjaron de 'havik', de 'bulldozer' de 'ijzeren generaal' om maar een paar bijnamen op te sommen, weet ook geen rust te brengen.
De harde hand die de Palestijnen tot de orde had moeten dwingen, heeft hen juist verenigd. Nergens blijkt dat duidelijker dan in het nu bezette Beit Jala. Een week geleden reden leden van de Fatah-beweging van Jasser Arafat nog door de straten om radicale schutters te verhinderen op Gilo te vuren. Nu geeft Fatah openlijk leiding aan wat ze het verzet van Beit Jala noemen.
De met kalasjnikov machinegeweren bewapende fracties krijgen koffie aangeboden door de plaatselijke bevolking, die hen nog niet zo lang geleden met de nek aankeek. In Beit Jala wonen voornamelijk christelijke Palestijnen die het zat waren dat de moslim-milities steeds vanuit hun pittoreske stad op Gilo schoten. De milities trokken zich namelijk terug, terwijl de inwoners uit hun huizen werden gebombardeerd.
De Israëlische liquidatie van Aboe Ali Mustafa, de politieke leider van het Populaire Front voor de Bevrijding van Palestina (PFLP), heeft echter als een rode doek gewerkt. De man die door Israël verantwoordelijk wordt gehouden voor ten minste acht, overigens grotendeels mislukte, bomaanslagen geniet hier groot respect. De oprichter van de PFLP, dr. George Habas, is een christelijke Palestijn en dat telt hier.
Waar Israël Beit Jala betitelt als een 'nest vol scherpschutters' was de benaming 'koekoeksnest' beter op zijn plaats geweest. De bewoners van Beit Jala willen niets liever dan met rust gelaten te worden. Maar als ze moeten kiezen tussen de gehate Israëlische tanks en de geminachte gewapende Tanzim, Force 17, of wat voor naam de Palestijnse militante fracties ook dragen dan kiest zelfs de meest gematigde Palestijn voor het eigen volk.
Sjaron lijkt alles te hebben geprobeerd om de Palestijnen er onder te krijgen, F16-straaljagers, Apache-gevechtshelikopters, tanks, het uit de weg ruimen van van terrorisme verdachte Palestijnen (tot nu toe zo'n 60), het afsluiten van hele gebieden, het vernietigen van landbouwgrond, het neerhalen van huizen en ga zo maar door, maar de Palestijnse wil is niet te breken. De hoop dat het volk zich zich van Arafat afkeert of dat Arafat zich tot de onderhandelingstafel laat terugdringen is tevergeefs gebleken.
Sjaron kan de Palestijnen niet tot vrede dwingen omdat hij hen niets te bieden heeft. In tegenstelling tot zijn voorganger Barak weigert hij meer dan wat kruimels van het door Israël bezette Palestijnse gebied terug te geven. Omdat Arafat in Camp David het in Israëlische ogen fantastische aanbod van Barak heeft geweigerd en de terroristen vrij spel heeft gegeven, heeft hij weer te maken met de man die hem in 1984 uit de Libanese hoofdstad Beiroet verjoeg.
Arafat staat opnieuw met de rug tegen de muur maar zal zijn overigens door en door corrupte rijk nu niet zo snel willen verlaten. Zijn strategie, die altijd al werd gekenmerkt door het mee waaien met de sterkste wind in Palestijns gebied, is meer dan ooit op overleven gericht.
Daarmee is het huidige conflict er vooral een van twee bejaarde vijanden die al dan niet gedwongen door extremisten binnen hun eigen club (de joodse kolonisten, de militante Palestijnen als Hamas en Islamitische Jihad) weigeren ook maar een duimbreed toe te geven. Als de buitenwereld (de VS, Egypte) onverschillig blijft dan krijgen de pessimisten gelijk die zeggen dat de vrede moet wachten op een nieuwe generatie leiders.
![[terug]](/krant/logos/terug.omlaag.gif){kind=small}