AMSTERDAM - Vreugde en verdriet liggen soms heel dicht bij elkaar. In hun sfeervolle huis aan de Leidsekade, waar hij negen jaar zo gelukkig was met Sylvia Millecam, bereidt haar levenspartner, de 40-jarige NOL WILLEMSEN, nu haar begrafenis van komende zaterdag voor.

"Het moet een grote happening worden", zegt hij. "Dat verdient zij en het past bij Sylvia. Ze hield van mensen en de aandacht die zij van hen kreeg."

Sylvia Millecam en Nol Willemsen.

Het is wrang en intriest dat hij deze dinsdagochtend, als hij nog alleen met Sylvia's moeder Lenie in huis is, de begrafenis moet regelen van de grote liefde van zijn leven. Want eigenlijk zouden Sylvia en hij dat was het plan precies een maand geleden, in het huwelijk zijn getreden en had hij dus nog in de roes moeten leven van hun kersverse huwelijk en huwelijksreis.

Hij zegt zacht: "Op 21 juli zouden wij trouwen. Dat hadden we vorig jaar besloten. We zeiden toen tegen elkaar: 'Het moet nu maar eens gebeuren. We gaan een datum prikken voor ons huwelijk'. Voor het nieuwe tv-seizoen begon zou Sylvia m'n zomerbruid worden."

Nol zegt: "Ze wilde, zoals zij nu een grote begrafenis krijgt, ook een groots huwelijksfeest met veel gasten. Daar hield zij van, ze wilde zoveel mogelijk mensen laten delen in ons geluk en er een unieke dag van maken."

Nol en Sylvia hadden al aangetekend voor hun huwelijk. De papieren waren in orde en het huwelijk zou in hun eigen Amsterdam worden voltrokken. NOL zei: "Maar we hebben het af moeten zeggen. Sylvia's conditie ging ineens heel snel achteruit. Zo'n huwelijk met alle drukte kon zij niet meer aan." Maar zoals Sylvia het me wel eens zei, ze waren al man en vrouw. En zo voelt Nol dit vandaag, twee dagen nadat Sylvia stierf, ook.

Hij heeft er, zo kort na haar dood, geen moeite mee over haar te praten. Het lijkt hem zelfs goed te doen. "De echte klap moet voor mij nog komen", zegt hij. "Het is ook allemaal zo snel gegaan ineens." Het waren vooral de laatste twee maanden dat Sylvia meer en meer verzwakte en de pijnen toenamen. Zij verbleef deze periode in het huis van een arts-homeopaat in Millingen. "Ze had veel vertrouwen in deze man, die contact met haar had opgenomen. Ze kreeg er dagelijks behandelingen met elektromagnetische golven. Hij had daar een speciaal apparaat voor laten ontwerpen. Het was te vermoeiend voor haar om elke dag heen en weer te rijden tussen Amsterdam en Millingen. De arts bood haar toen onderdak in zijn huis."

"Sylvia was daar blij mee. Daar had zij immers alle faciliteiten en stond zij onder medisch toezicht. Naast de elektromagnetische golven kreeg zij homeopatische medicijnen. Ze kon moeilijk slikken en nuttigde astronautenvoedsel. Maar ze verzwakte zo erg, dat de arts haar adviseerde zich te laten opnemen in het nabij gelegen Radboudziekenhuis in Nijmegen, waar men haar de medische verzorging zou kunnen geven die zij nu nodig had."

Nol vertelt dat Sylvia niet alleen gekweld werd door pijn. "Het was ook vreselijk dat ze eigenlijk helemaal niet meer kon slapen. Als ze rechtop in bed lag, had ze pijn aan haar stuitje, als ze normaal ging liggen, voelde zij haar geïnfecteerde borst en kreeg zij het vreselijk benauwd, omdat ook haar longen, zoals dit weekend bleek, waren aangetast. Dat slaapgebrek putte haar uit. Daarbij kon zij ook heel moeilijk lopen, omdat zij te veel vocht vasthield in haar benen."

"Het was zo triest haar met de dag meer achteruit te zien gaan. Drie tot vier keer in de week reed Nol, die als vliegtuigtanker op Schiphol werkt, naar Millingen om bij Sylvia te zijn. Hij was er ook afgelopen vrijdag toen de behandelend arts-homeopaat Sylvia doorverwees naar het Radboudziekenhuis in Nijmegen. Samen reden zij er naartoe. Vrijdagochtend werd Sylvia er onderzocht. Die middag hoorde zij de uitslag van het onderzoek. De professor kwam haar kamer binnen en zei: 'Ik heb het slechtste nieuws dat er voor u kan zijn'. Sylvia wist meteen wat dit betekende. Voor hij nog iets kon zeggen, vroeg ze hem: 'Hoe lang heb ik nog?' 'Een paar weken', antwoordde de professor. Op dat moment brak ik", zegt Nol.

Hij schiet vol. "Sylvia had het heel gelaten aangehoord. Ze heeft een geestelijke kracht, waar ik me al eerder over verbaasd heb en dat uitte zich nu ook. Ze wist nu dat het einde nabij was. Maar ze bleef daarbij zo dapper overeind!"

"Het is jammer dat ik niet echt meer de gelegenheid heb gehad echt met haar te praten, afscheid van haar te nemen. Die vrijdag waren wij daar niet aan toegekomen en we hielden ons vast aan de gedachte dat 'ze nog een paar weken' had. Je wilt niet denken aan 'afscheid'."

"Zondagavond kon ik al niet meer met haar praten. Men heeft haar toen tegen de pijn een morfine-injectie gegeven en 's nachts om twee uur is zij in alle rust ingeslapen. Ik was bij haar. Haar moeder, die met andere familieleden in het gastenverblijf van het ziekenhuis verbleef, was een kwartier nadat ze was ingeslapen, bij haar. Gelukkig heeft Sylvia", zegt Nol, "nog een zachte dood gehad, is het geen lange lijdensweg geworden in het ziekenhuis."

Nol wil als ik hem dat vraag, vandaag graag zelf opheldering geven over het beeld dat is ontstaan rond Sylvia's ziekteproces. Een beeld, waarbij zij reguliere medische behandeling totaal afwees.

Nol zegt: "Dat klopt niet helemaal. Sylvia heeft zich ook in het VU-ziekenhuis laten onderzoeken. Daar stelde men vorig jaar mei de diagnose dat zij borstkanker had. Men stelde haar toen chemotherapie voor. De tumor in een van haar borsten was namelijk te groot geworden om te opereren en de borst weg te halen. Men zei haar dat als de tumor door chemotherapie kleiner zou worden, een borstamputatie de volgende stap zou kunnen zijn. Sylvia had op zichzelf niets tegen borstamputatie. 'Al moeten mijn twee borsten eraf, dat moet dan maar, als ik maar genees', zei ze. Maar de chemotherapie, daar wilde zij niets van weten. Die wees zij definitief af."

Heb je niet geprobeerd haar over te halen naar de artsen in het VU te luisteren en zich toch te laten bestralen?

Nol zegt: "Natuurlijk heb ik haar gezegd: zou je toch geen chemokuur doen? Maar ze bleef op haar standpunt staan. Ze geloofde al heel lang in alternatieve geneeswijzen. Daar had ze in het verleden enige malen goede ervaringen mee gehad. Die prefereerde ze boven een chemokuur."

Wat waren haar bezwaren?

Nol zegt: "Ze wilde geen gif in haar lichaam, zei ze. Bovendien was ze ervan overtuigd dat een chemokuur je zieker kon maken dan je al bent. Hij zou bovendien een negatieve invloed hebben betreffende de menopauze, ze zou opvliegers krijgen, kortom ze wilde zich van binnen niet laten beschadigen. Het was een principezaak voor haar geworden, waarbij zij toch de natuurlijke weg wilde volgen met alternatieve geneeswijzen. 'Ik sterf liever aan de ziekte zelf dan aan de behandeling', zei ze mij."

Het is opmerkelijk dat zij een borstamputatie niet had geweigerd als dat toen mogelijk was geweest. Uiterlijk is toch altijd heel belangrijk voor haar geweest, gezien haar borstvergroting, haar talrijke verschillende kapsels en outfits, zeg ik.

Nol zegt: "Ja, ze hield van uiterlijk vertoon. Ze genoot ervan op premières op te vallen met haar kleding en haar hele verschijning. Maar ze kon de oppervlakkigheid daarvan wel heel goed scheiden van dingen waar het echt om gaat in het leven. En ze begreep heel goed dat een borstamputatie mogelijk een goede oplossing zou zijn geweest voor haar. Daar had ze ook mee kunnen leven. Dat was de buitenkant. Maar chemo zou haar innerlijk kapot maken, vreesde ze. En dat wilde ze niet, dat kon ze niet accepteren."

Die weigering heeft haar wel het leven gekost.

Nol zegt: "Dat kan men nu wel zeggen, maar het is haar keuze geweest die ik respecteer. Ze geloofde echt dat het misschien toch geen kanker was, maar een bacterie die haar velde. Alternatieve genezers overtuigden haar ervan dat er misschien hoop was, dat zij de moed niet moest opgeven. Bovendien", aldus Nol, "had Sylvia een goede reden te kiezen voor de natuurgeneeswijze."

"Tien jaar geleden stelden artsen bij Sylvia's vader de diagnose dat hij longkanker had. Hij was toen al hart- en suikerpatiënt. Men opereerde hem. Dat was heel ingrijpend. Maar erger was dat de operatie totaal onnodig was geweest. Sylvia's vader had zo bleek na de ingreep geen longkanker. Het was een bacteriële infectie. Woedend was Sylvia dat men haar vader, die toch al een slechte gezondheid had, zomaar voor niets had opengesneden."

"Dat zou haar nooit gebeuren! En eigenlijk herhaalde dezelfde geschiedenis zich in haar visie nu bij haar. Men had borstkanker geconstateerd, maar had men het wel bij het rechte eind? Was het ook geen bacterie waar genezing voor te vinden was? Dat had zij in haar hoofd en niemand kon haar op andere gedachten brengen. Nee, ook ik niet."

"Ik stond ook achter haar. Samen hebben wij die strijd gevoerd, waarbij zij inderdaad vaak terugdacht aan het ziekbed van haar vader, die tenslotte vier jaar geleden aan een herseninfarct stierf."

Achttien uur hebben Sylvia en Nol toen samen in het ziekenhuis aan zijn sterfbed gezeten. "Sylvia geloofde dat zijn dood nog altijd het gevolg was van die onnodige ingreep, zes jaar daarvoor. En nu zij zelf ziek was, wilde zij haar eigen weg gaan. Ze koos voor de homeopathie."

Heb je niet het idee dat men in haar in die kringen valse hoop heeft gegeven door te zeggen dat zij geen kanker had.

Nol: "Met nadruk wil ik erop wijzen, dat was ook Sylvia's mening, dat de alternatieve artsen waar wij naartoe zijn gegaan en die haar behandelden, dit echt met de beste bedoelingen hebben gedaan. Het waren integere mensen die op hun wijze hun uiterste best hebben gedaan Sylvia te helpen. Sylvia had er ook geen spijt van dat zij deze weg gekozen heeft. Ze wilde op natuurlijke wijze haar kracht terugkrijgen."

Nol zegt: "Natuurlijk zijn er ook periodes geweest het afgelopen half jaar waarin zij onzeker was en bang. Zij hield zo van het leven. We hadden nog zoveel plannen samen, zoals ons huwelijk. Ze wilde nog heel lang gelukkig met mij zijn in dit huis op de Leidsekade. Maar ze was gehecht aan het leven zelf, aan mensen. Daarom wilde zij ook niet zoals collega's in een grote villa wonen in het Gooi of elders. Ze wilde midden in dit leven staan, op de hoek van het Leidseplein bij het American, waar ze vaak zakelijke afspraken had. Dit was haar wereld. En ze hield ervan en ze genoot."

Nol zegt hoe belangrijk zij ook vrijheid vond in het leven. De vrijheid, zegt hij, te doen wat zij zelf wilde, of dat nu om haar carrière of, zoals nu, om haar gezondheid ging. Wat dat betreft is er een levensvisie die typerend is voor Sylvia en die als kop stond boven haar horoscoop in deze krant (ze is een vis): 'Ik wil mij door niets en niemand laten beïnvloeden'. Dat uitte zich nu in haar opstelling jegens haar behandeling, maar ook wist zij precies wat zij wilde in haar werk.

Nol: "Men heeft haar eens een contract voor vijf jaar bij Endemol aangeboden, dat haar meteen miljonair zou maken. Maar dat wilde ze niet. Ze wilde zich niet voor lange tijd vastleggen. 'Ik zal zo'n contract nooit tekenen', ze ze. 'Ik wil gewoon in mijn werk en leven kunnen doen en laten wat ik wil'."

Ondanks die opstelling bereikte Sylvia niettemin de top, waarbij zij tot tweemaal tot populairste vrouw van Nederland werd gekozen (in 1991 en 1992).

Nol glimlacht: "Ze vond dat prachtig, maar was aan de andere kant heel nuchter daarover. Ze zei na twee jaar: 'Nu mag een ander het wel worden. Het is mooi genoeg zo'."

Financieel ging het Sylvia, die dus voor alles niet contractueel lang gebonden wilde zijn, voor de wind. "Ze heeft heel goed verdiend", aldus Nol, die daarmee een einde wil maken aan berichten dat zij financieel in de problemen zou zijn gekomen door haar ziekte. "Onzin", zegt hij. "Ze kon doen wat zij wilde."

Nol leerde Sylvia negen jaar geleden kennen op sportschool SPLASH in Amsterdam, waar de actrice trouw haar fitnessoefeningen deed. Nol zegt: "Mijn oog viel meteen op haar. Ik was natuurlijk geraakt door haar uiterlijk, haar prachtige haar, maar ook door haar spontaniteit, haar uitstraling. Ik was toen 31, vijf jaar jonger dan Sylvia. Het klikte tussen ons. Een maand later wisten we dat wij voor elkaar bestemd waren."

Nol maakte door zijn relatie met Sylvia kennis met de wereld die hij daarvoor helemaal niet kende. Maar de knappe macho en de beeldschone tv-ster werden een mooi paar. "Ik genoot natuurlijk, net als Sylvia, van die aandacht die zij kreeg als we naar een première gingen. Nee, ik heb er nooit een probleem mee gehad dat zij bekend was. Ik was trots op haar en vond het geweldig dat zij er zo van genoot."

Nol leerde al gauw dat er naast die Sylvia die graag schitterde in mooie jurken op premières, ook een andere vrouw achter haar schuil ging. "Als we samen thuis waren, was zij een vrouw die innerlijk veel voor mij betekend heeft, die mij op een hoger niveau heeft gebracht qua denkwijzen. Een voorbeeld? Vroeger had ik al heel snel mijn oordeel klaar over mensen en gebeurtenissen. Sylvia had een genuanceerdere mening en wat dat betreft heb ik veel van haar geleerd. Ze heeft mij geestelijk enorm verrijkt."

NOL mag dan vorige maand niet met haar getrouwd zijn, omdat zij te ziek was, ze is toch zijn bruid die hij zaterdag zal begraven. En dat gevoel kan zelfs de dood hem niet afnemen!

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 22 augustus 2001