HAMBURG - De leiderstrui van de Wereldbeker vindt Erik Dekker totaal geen zware last, eerder een extra krachtbron. Totaal uitgeput, maar tevens uiterst voldaan lag hij enkele minuten op het asfalt voorbij de streep. Als man van de wedstrijd in de HEW Classic had hij lef getoond, indruk gemaakt en uiteindelijk het voor hem maximaal aantal punten voor de Wereldbeker in de massasprint gepakt. Achter Erik Zabel en Romans Vainsteins deed de als een groots kampioen rijdende Drent uitermate goede zaken voor het prestigieuze klassement van 's werelds belangrijkste klassiekers.

Uiterst relaxed oogde Dekker al bij de start. Zenuwen lijken hem totaal niet in bedwang te hebben. Juist wanneer hij de witte trui 's ochtends aantrekt, krijgt hij een gevoel van onoverwinnelijkheid over zich. "Het voelt zo lekker om die trui aan te trekken", verklaarde hij glunderend in het ochtendgloren.

In het Noord-Duitse land droegen zijn benen probleemloos de weelde. Op de drie beklimmingen van de scherprechter de Waseberg, door de Duitsers de 'heuvel des lijdens' genoemd, was er niemand opgewassen tegen de Rabo-kopman. De eerste keer reed Dekker zo makkelijk omhoog, terwijl Jan Ullrich in zijn wiel stierf, dat hij zichzelf afvroeg of dat normaal was. "Gelukkig voelde ik bij de tweede klim wel pijn in mijn benen", grapte hij later. De laatste maal, met nog vijftien kilometer tot aan de finish, gaf hij vol gas. Alleen Paolo Bettini en Davide Rebellin konden de Nederlandse vedette volgen.

"Het plan om daar aan te vallen spookte de hele dag al door mijn hoofd, maar toen mijn oud-ploegmaat Rolf Sörensen me hetzelfde adviseerde, was de keuze definitief gemaakt. Natuurlijk had ik mijn twijfels of deze ontsnapping met het oog op de Wereldbeker wel verstandig was. Toen ik zag dat we niet meer dan twintig seconden kregen, heb ik op slechts 98% van mijn krachten op kop gereden."

Op zeven kilometer van de streep werd het trio achterhaald. In de straten van Hamburg was het daarna showtime en wielersport van het hoogste niveau, waarin de Nederlanders een hoofdrol opeisten. Op drie kilometer van de streep demarreerde Karsten Kroon, terwijl een kilometer verder Leon van Bon hem in een turbo-versnelling passeerde. Het leek eventjes dat de oud-Nederlands kampioen stand zou houden, totdat Ullrich zich op kop nestelde om de Telekom-trein op sleeptouw te nemen. Op vijfhonderd meter van de streep strandde zijn dappere poging.

"Jammer", concludeerde de kopman van de geplaagde Mercury-formatie. "In de bochtige finale kon ik mijn voorsprong nauwelijks inschatten. Op het laatste stuk viel ik nog aardig stil. Het eerdere tempo kon ik niet meer volhouden. Helaas, maar ik merk dat er nog iets verschil is tussen de mannen die net de Tour hebben gereden. In die periode heb ik wel goed getraind. Juist doordat we niet in de Tour werden toegelaten, ben ik nu uitermate gemotiveerd om nog iets recht te zetten. In september zijn nog genoeg mooie wedstrijden, al laat ik het WK waarschijnlijk links liggen omdat het parcours te lastig is."

Waar Van Bons poging strandde, bleek Dekker zijn laatste adem niet in de ontsnapping te hebben verspeeld. In het wiel van Fred Rodriguez ging hij op tweehonderd meter van de lijn de sprint aan. "Natuurlijk was dat niet een ideale uitgangspositie, maar ik heb daar ook niet al te veel ervaring in. In 1994 heb ik het hele peloton eens verslagen in de eerste rit van de Ronde van het Baskenland. Moest je Jalabert eens vreemd naar me zien kijken! Daarna heb ik me zelden meer in dat geweld gemengd. Als ik me nu liet terugvallen en nog positie moest kiezen, was ik bang om in het duwen en wringen ingesloten te worden en uiteindelijk als 34e te eindigen. De sprint winnen tegen deze snelle mannen was sowieso onmogelijk. Het ging mij om de punten en daarin heb ik mezelf eigenlijk nog overtroffen."

Op de zege van Zabel was niets af te dingen. Na zijn succesvolle Tour had de groene trui-winnaar wederom de discipline om twee trainingsstages op Mallorca af te werken. Daarvan plukte hij voor eigen publiek de vruchten. Met zijn winst in Milaan-San Remo en de HEW Classic kan hij nog een concurrent van Dekker worden. Waar ploegleider Rudy Pevenage verklaarde dat Zabel zeker niet meer om de Wereldbeker zal strijden, gaf Dekker een gepast antwoord: "Met Duitsers weet je het nooit."

Na de Tour verklaarde Zabel immers nog dat hij vanaf september vakantie zou nemen, maar gisterochtend vroeg hij aan teammanager Walter Godefroot "of het misschien een goed idee is als ik in de Vuelta van start ga". Gisteravond verklaarde hij: "Afhankelijk van Dekkers resultaat in Zürich beslis ik of ik nog Parijs-Tours rijd."

Dekker staat er niet lang bij stil. Hij spreekt liever over de vorm van zijn leven. Nog steeds heeft de revelatie van de Tour van 2000 zijn grenzen niet gevonden en overtreft hij zijn eigen verwachtingen. Als een underdog kijkt hij ook nog aarzelend vooruit naar de steile klim van de Pfannenstiel zondag in het Kampioenschap van Zürich. "Al vraag ik me ook wel af wie me er in deze vorm af moet rijden. Ik heb voor de laatste drie wedstrijden nog vier concurrenten. Rebellin en Casagrande hebben nog kansen in Zürich en de Ronde van Lombardije. Vainsteins en Zabel kunnen alleen nog concurreren wanneer ze Parijs-Tours winnen. Zürich wordt de sleutelwedstrijd. Als ik daar bij de eersten kan eindigen, heb ik de Wereldbeker zo goed als zeker op zak."

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 20 augustus 2001