Met een gedeelde zesde plaats steeg Cris Tamminga in Edmonton tot grote hoogte. (Foto: ANP)

In Tel Aviv verblijft Tamminga altijd in een eenvoudig hotelletje. De kosten daarvan worden deels betaald door de Israëlische Atletiekbond, die het belangrijk vindt dat Averbukh een trainingspartner van niveau heeft. "Die bond heeft me meer ondersteund dan de KNAU", stelt Tamminga enigszins sarcastisch. Wel hoopt de nationaal recordhouder (5,76 meter) dat de deuren zich nu ook in eigen land voor hem zullen openen. Op basis van zijn zesde plaats - door de IAAF beloond met een bedrag van 6.000 dollar - Het was zo'n typische doordeweekse winteravond op de Haagse atletiekbaan: donker, temperatuur rond het vriespunt en tot overmaat van ramp regende het ook nog. Christian Tamminga (27) kan het zich goed herinneren. Hij had de koplampen van zijn auto op de baan gericht, zodat hij tenminste iets kon zien bij het uitvoeren van zijn loop- en sprongoefeningen. Het duurde niet lang of de politie kwam op het licht af. "Men dacht met een inbreker te maken te hebben. Toen ze vroegen wat ik in hemelsnaam aan het doen was, zei ik: dit is nou topsport in Nederland."

De Hagenaar is bezeten van polsstokhoogspringen. Zeker de afgelopen vier jaar werden kosten (vooral dat) noch moeite gespaard teneinde aansluiting met de wereldtop te vinden. Maar keer op keer miste hij - meestal nipt - kwalificatie voor de grote toernooien. Bij de WK atletiek in Edmonton slaagde hij uiteindelijk wel. Met zijn zesde plaats in de door de Australiër Markov gewonnen finale (met 6,05 m) zorgde hij voor de beste Nederlandse prestatie op mondiaal (outdoor)niveau sinds Ellen van Langen op de 800 meter bij de WK'95 in Göteborg (ook zesde). In zijn eerste pogingen was Tamminga, die zich dinsdag overtuigend voor de eindstrijd had gekwalificeerd, achtereenvolgens over 5,50, 5,65 en 5,75 meter gewipt. Tien centimeter hoger en het had zilver of brons kunnen zijn. Tamminga maalde er niet om. "Deze zesde plaats gaat mijn verwachtingen al ver te boven", jubelde hij. Rens Blom sprong driemaal af op de aanvangshoogte (5,50 m).

Tamminga's uitbundige blijdschap betrof vanzelfsprekend zijn eigen prestatie, maar vooral de mensen die de afgelopen jaren in hem hadden geïnvesteerd. Een jaar polsstokhoogspringen kost hem zo'n 60.000 gulden, bekende hij. "Of mensen me weleens vragen of ik soms niet goed bij mijn hoofd ben wanneer ik weer langskom om geld los te peuteren? Ja, bij de Atletiek Unie. Het is me eerlijk gezegd een raadsel waar ik het geld steeds vandaan haal. Ik heb veel geld geleend van mijn ouders, familie en vrienden, maar mijn vriendin Karin is mijn grootste sponsor. Ze heeft een volledige baan bij het Rode Kruis, maar feitelijk werkt ze voor mij. Haar salaris gaat grotendeels op aan mijn sport. Daarom is ze ook niet hier: geen geld. En daarnaast sta ik ook nog eens verschrikkelijk rood bij mijn bank. Het zij zo."

Door alle support was het voor Tamminga mogelijk zich een jaar geleden aan te sluiten bij de Russische trainer Valery Kogan, de man die ooit Rodion Gataullin over 6.02 meter liet springen en momenteel tevens de coach is van de Israeliër Aleksander Averbukh, in Edmonton met 5.85 verrassend winnaar van het zilver. Afwisselend reist Tamminga naar Moskou en Tel Aviv om zich bij Kogan te vervoegen. "Het is praktisch gezien de moeilijkste route naar succes, maar zo'n kans kan je niet laten liggen. Kogan heeft me ontzettend veel geleerd, qua techniek, voeding en mentale weerbaarheid. Russen staan bekend om hun drang naar perfectie. Als Kogan zijn duim omhoog steekt, weet je dat je sprong ook echt perfect is geweest. Anders doet-ie dat niet. Springen over 5,85 is dit jaar mijn volgende doel."

Op basis van zijn zesde plaats maakt hij bij NOC*NSF aanspraak op de A-status (en de daarbij horende vergoeding), daarnaast hoopt hij op interesse uit het bedrijfsleven. "Misschien dat ik dan voorzichtig een begin kan maken met het terugbetalen van mijn lening."

Belangrijker is evenwel dat hij ook de komende jaren zijn plannen uit kan voeren. Hoe anders zag het er enkele weken geleden uit. Mede door toedoen van kleine blessures kwam hij maar niet aan de richtprestatie (5.75 meter) voor uitzending naar Edmonton. Dat gebeurde pas op de slotdag van de limietperiode, bij een wedstrijd in Tel Aviv. "Als het toen niet was gelukt, had ik geen toekomst meer gehad met Kogan. Financieel had ik het niet kunnen maken nog langer dergelijke offers te brengen, ook niet tegenover mijn vriendin. Ik was wel doorgegaan, zeker tot en met de Spelen van 2004, maar dan weer in eigen land. En tja, dan moet je dus weer in je eentje gaan trainen. In het schijnsel van je eigen autolichten. Ik wil niet arrogant zijn. Per slot van rekening word je juist sterker door tegenslagen op te zoeken, maar het is schandalig dat er in Nederland geen faciliteiten zijn voor polsstokhoogspringen. We staan hier met z'n drieën (De Wilt, Blom, Tamminga, red.) mee te doen met de wereldtop, maar een indoorhal is er niet."

zoek naar gerelateerde artikelen

za 11 augustus 2001