VELDDRIEL - Een beetje vreemd keek hij wel op, toen de videorecorder maandag de beelden van de eerste play-off wedstrijd om de nationale hockeytitel zijn huiskamer in slingerde. Natuurlijk, Den Bosch-doelman Youri Robeerst wist dat hij tegen Oranje Zwart een aardige wedstrijd had gespeeld.
Maar een uitzonderlijke wedstrijd, nee, dat was het voor zijn gevoel niet geweest. "Ik stopte gewoon een paar ballen." Hoe anders bleek daags daarop de realiteit, nadat hij zijn naam veelvuldig in de krantenkolommen vond en zijn reddingen ook nog eens op de televisie terug zag. "Toen had ik echt iets van: zie je wel dat ik het kan?"
Vijf lange seizoenen duurde het leerproces op de Bossche bank, op respectabele afstand van de sluitpost van het Nederlands elftal, Ronald Jansen. Slechts éénmaal mocht hij aan het Grote Werk ruiken, tijdens de play-offs van vorig jaar, toen hij de geschorste Jansen in de (verloren) reeks van drie wedstrijden tegen Bloemendaal verving. Jaren waarin de leergierigheid van de 27-jarige Robeerst het won van de frustratie. Jaren ook waarin hij leerde dat hij zijn voorganger nooit of te nimmer zou kunnen doen vergeten.
"Iedereen vraagt me altijd hoe moeilijk het is in Jansens voetsporen te treden. Dat is niet moeilijk, dat is gewoon niet mogelijk. Die man valt niet te evenaren, klaar uit." Verbaal sterk, geweldige reflexen. Een grootmeester op technisch en tactisch vlak ook, prijst Robeerst zijn voorganger, die met ingang van komend seizoen hoofdcoach bij Den Bosch wordt. "Een supertalent", vat hij samen. "Zelf moet ik het hebben van hard werken. Hij moet eerst tienduizend ballen gestopt hebben, dan pas komt hij in vorm, wordt wel eens gekscherend over me gezegd."
Niet alleen kreeg hij veel lof toegezwaaid voor zijn fraaie reddingen, maar ook oogstte Robeerst bewondering met de onorthodoxe wijze waarop hij een tweetal Eindhovense inzetten keerde met de helm. Waar in eerste instantie sprake was van een reflex, volgde later een weldoordachte actie. "Ik herinner me dat er een bal op me af kwam, die omhoog schoot. Als ik die met mijn handschoen had gepakt, was ik te laat geweest. Dan maar met de helm. Gevaarlijk? Nee hoor. Ik herinner me vaag nog beelden van Floris Jan Bovelander, die ooit (tijdens de Spelen van 1988 in Seoel, red.) uit een strafcorner de helm van de doelman van Argentinië met een kanonskogel in tweeën sloeg. Maar voor het overige zijn er, naar mijn weten, nog nooit ongelukken gebeurd. Als je angstig bent, heb je niets te zoeken in het doel. Al slaat Bovelander bij wijze van spreken van drie meter afstand een bal op me, ik duik er voor."
Met zijn optreden van zondag heeft hij voeding gegeven aan het hoge verwachtingspatroon voor het tweede treffen met Oranje Zwart, waarin Den Bosch aan een overwinning genoeg heeft om landskampioen te worden. Een potentiële kandidaat voor de nationale selectie, wordt hij zelfs al voorzichtig genoemd. "Ik weet niet of ik zondag boven mezelf ben uitgestegen. Ik ga er eigenlijk van uit dat dít mijn huidige niveau is en dat ik de komende jaren, zeker met een trainer als Jansen, nog behoorlijk kan verbeteren. Ik heb mijn lat héél erg hoog liggen. Of dat hoog genoeg is voor het Nederlands elftal, moet de toekomst uitwijzen."
![[terug]](/krant/logos/terug.omlaag.gif){kind=small}