MANCHESTER - Maandag, in Hoenderloo, glom het geluk in zijn ogen. De gedroomde transfer naar 's werelds grootste club was een feit. En hij zat daar en besefte het. Ruud van Nistelrooy droeg geen donkere zonnebril die zijn ogen verduisterden, hij sprak niet verveeld over het duizelingwekkende salaris (circa tien miljoen gulden bruto per jaar) dat de komende vijf seizoenen op zijn bankrekening zal worden gestort. Zijn blijdschap was oprecht en werd extra versterkt door de gedachte dat hij van heel ver is gekomen.

Manchester United presenteerde Ruud van Nistelrooy gisteren als de nieuwe verlosser van Old Trafford.

Gisteren, in Manchester, zat hij in driedelig grijs op een podium voor een kolossaal billboard van zijn nieuwe werkgever. De blik was ditmaal serieus, gespannen. "Ik was even nerveus, nu gaat het wel weer", zei de duurste speler in de Engelse historie (voor hoelang nog?), die na zijn officiële presentatie enkele minuten de hectiek ontvluchtte in de spelonken van Old Trafford.

In de ogen van de fans belichaamt Van Nistelrooy de hoop op nieuwe Europese successen. Kort na de bekendmaking van zijn overgang gingen in één middag meer dan vijfhonderd shirts met zijn naam over de toonbank. Reikhalzend werd naar zijn komst uitgekeken. Op het vliegveld was de eerste verwarring al ontstaan. Fotografen werden heen en weer geslingerd tussen gate 1, 2 en 3. Kwam hij uit Amsterdam of uit Brussel? Uiteindelijk misten ze hem bijna allemaal. Een uit de kluiten gewassen beveiligingsman, full-time in dienst van United, troonde hem snel aan de arm mee naar de gereedstaande auto.

Van Nistelrooy weet dus meteen wat hij kan verwachten. De Britse pers heeft een reputatie hoog te houden en dat is geen beste. Terwijl veertien tv-camera's elke beweging registreerden en het journalistengilde de meest onbenullige vragen stelde ('Hoeveel doelpunten ga je maken?'), hield de vedette zich diplomatiek op de vlakte. Slechts heel even drukte hij zich met veel flair uit toen de verbinding tussen de vele ponden en de daarmee gepaard gaande druk werd gelegd. "Dat men hoge verwachtingen heeft, vind ik geen probleem. Die van mij zijn namelijk nog hoger. Ik beschouw de transfersom niet als een extra last, maar als een extra stimulans om te laten zien dat ik het waard ben."

Hij was zo verstandig om bij Jaap Stam te informeren naar de eerste impressie. "Alles is groots. Daarna keert de rust terug, zei Jaap. Daar kan ik mee leven. Nu is het een hot item. Als je eenmaal gesetteld bent en wedstrijden speelt, zal iedereen zien dat ik op voetbal gefixeerd ben en niet op het randgebeuren."

Niettemin heeft de schandaalpers het al geprobeerd. Terwijl Van Nistelrooy zich met Oranje richtte op Cyprus, kropen de ratten door de riolen in zijn geboorteplaats Geffen. 'Vuilnisbakkenjournalisten' die in zijn stamboom klommen en alles wilden weten over een eventuele jeugdzonde. Of over vriendin Leontien, die in de tabloids al uitgebreid is vergeleken met de vrouw van David Beckham, glamourgirl Victoria Adams. Hoe smeuïger, hoe beter. Hij lacht, eindelijk weer eens: "Ze kunnen lang zoeken. Er valt niks te halen. Tot nu toe kent mijn leven geen excessen. Ik ben een voorbeeldige prof."

Van Nistelrooy beseft dat het een deel van het Britse bestaan is. "Dat kennen voetballers niet in Nederland. Best raar. Een man of vijftien lag drie dagen voor de deur van mijn ouders, schoonouders en mijn vriendin. Ze spitten je hele leven door, vroegen om oude foto's en videobeelden van mij als jeugdspeler van VV Nooit Gedacht. Ik heb er geen last van gehad, maar mijn familie vond het minder prettig. Leontien en ik hebben het er wel eens over gehad. Wat kunnen we hier nou verwachten? Wat voor leven gaan we leiden? Ik zou het echt niet weten."

Sir Alex Ferguson gaf hem een warm gevoel. De meest succesvolle manager in de geschiedenis betrachtte geduld, belde maandelijks en kwam zelfs bij hem langs in Nederland. "Ferguson kocht ook geen andere spits toen de transfer vorig jaar afketste. Dat deed me wel wat."

Dat is de binnenkant. De Engelse kampioen zeven titels in negen jaar toont tegenwoordig meer dan ooit ook de andere, harde trekken die het gezicht van een winstgevende onderneming tekenen. Reizend door de tijd associeer je Manchester United met legendes. De Busby Babes, de vliegramp in München, het charisma van Charlton, de dribbels van de even beschonken als briljante Best, de grillen van Giggs en het tijdperk van een geniale Fransman die speler van de eeuw werd: 'Koning, Keizer, Cantona'.

Hoeders van de romantiek verliezen echter steeds meer terrein. In het 'Theatre of Dreams' is elke werknemer een marionet die danst naar de pijpen van een krijtkostuum. De arrogantie van het succes, dat wereldwijd 45 miljoen volgelingen heeft opgeleverd, regeert met harde hand. Manchester United is verworden tot een beursgenoteerd bedrijf met een jaaromzet van circa 500 miljoen gulden. Met ingang van het seizoen 2002/2003 betaalt kledingsponsor Nike dertien jaar lang 85 miljoen (!) per seizoen. Ter vergelijking: Feyenoord werkt dit seizoen met een begroting van 65 miljoen. United keert per jaar alleen al 150 miljoen uit aan salarissen.

Het zijn absurde bedragen en de supporters klagen. Zij zorgen elk jaar voor een nieuw record in de merchandising (120 mln) door de steeds op details veranderde shirts (handige verkooptruc) en andere prullaria aan te schaffen, maar mogen hun helden niet meer zien trainen het complex buiten de stad is een onneembare vesting laat staan een handtekening proberen te bemachtigen. Spelers worden zorgvuldig afgeschermd door Ferguson, door 'United-watchers' ook wel een 'grazy controlfreak' genoemd. Alleen op Beckham lijkt hij maar geen vat te kunnen krijgen, maar dat komt meer omdat de Spice-boy zich op de catwalk laat leiden door zijn praalzieke partner. Verder breekt niemand door de regie. Als United een religie is, zoals een vast spandoek in het stadion zegt, dan is Ferguson een sekteleider.

Wie betaalt, bepaalt. Zodra er vele miljoenen mee gemoeid zijn, is het opeens geoorloofd om glashard te liegen "in het belang van de club". Spelers doen het, voorzitters, makelaars. En met stalen gezichten. "Een club van de standing van Manchester United speelt geen spelletjes", zei Rodger Linse, de zaakwaarnemer van Ruud van Nistelrooy. Hoe nobel. In de praktijk werkte het anders. Er werd één groot spel gespeeld. Sir Alex Ferguson en directeur Peter Kenyon bepaalden het protocol en daar diende iedereen, ook PSV, zich aan te houden. De club heeft al een eigen tv-kanaal, MUTV, in het leven geroepen om de berichtgeving over spelers te censureren.

Hoewel de korte kennismaking met Sir Bobby Charlton het hoogtepunt van zijn dag was dat zegt alles over de liefhebber in hem moest Van Nistelrooy gisteren toch ook erkennen dat er veel gaat veranderen in zijn nieuwe leefwereld. Hij werd permanent begeleid door een waakhond met stropdas en kreeg al direct advies over de ligging en beveiliging van zijn toekomstige woning. Een wereld van verschil met De Herdgang, waar het meebrengen van een glimlach en een grap de voornaamste huisregel is.

"Op zich is het goed om spelers zo op te vangen. Maar ik realiseer me dat een praatje maken met de fans aan het hek er waarschijnlijk niet meer bij is. Je raakt de band met je achterban kwijt. Het is ook heel moeilijk. Als ik hier na een training wil blijven staan om handtekeningen uit te delen, ben ik drie uur later nog niet weg. Sta je open voor iedereen, dan loop je ook tegen de slechte mensen aan. Dat wil de club voorkomen. Toch ben ik wel iemand die wel de ruimte moet hebben om mezelf te zijn. Wat dat betreft zal ik PSV missen. De omgang met de spelers, hoe er momenteel gelachen wordt; dat is een zeldzaamheid in het voetbal. Het zal moeilijk worden om daar afstand van te nemen."

De cirkel is rond. Vorig jaar sloten PSV en Manchester United het eerste akkoord op 20 april. Vorige week vrijdag, 20 april, waren beide partijen er snel uit. Alsof het symbolische tijdstip zo was afgesproken.

Een jaar lang zoemde het verlangen door zijn hoofd. Een jaar lang keek hij uit naar de dag van gisteren.

De dromer heeft zijn theater gevonden.

zoek naar gerelateerde artikelen

vr 27 april 2001