Foutmarge

Volgens de Sociale Verzekeringsbank fraudeert een derde deel van de gezinnen die in Turkije Nederlandse kinderbijslag ontvangt.

Het College van Toezicht Sociale Verzekeringen heeft geconstateerd dat de uitkeringsinstanties bij 3% van de uitkeringen fouten maken. In dit laatste geval gaat het jaarlijks om zo'n ƒ750 miljoen.

Twee losstaande maar schokkende nieuwsfeiten. Het college noemt die foutmarge van 3% 'zorgwekkend'. Dat is zwak uitgedrukt; zo'n foutmarge is schandalig. Zoveel misbruik is maatschappelijk onaanvaardbaar.

De vier uitkeringsinstanties die de werknemersverzekeringen uitvoeren, overschrijden de maximaal toegestane foutmarge van 1%. Daarnaar wil staatssecretaris Hoogervorst onderzoek.

Maar bij een onderzoek mag het niet blijven. Desnoods moeten de uitkeringsinstanties worden aangepakt want de noodzaak om minder fouten te maken is dringend. Deze uitkeringen (zoals ww, wao en ziektewet) worden rechtstreeks gefinancierd door de werknemers.

Als de uitkeringen dalen door minder fouten, daalt de premiedruk voor de werknemers. Vermindering van premiedruk schept ruimte voor matiging van de brutolonen, want het nettoloon stijgt doordat er minder premie wordt betaald.

En juist matiging van de brutolonen is vereist nu de economische toestand minder zonnig wordt.

Artikel 3 der Statuten

Justitie

Het openbaar ministerie in Amsterdam blijkt in serieuze onderhandeling met de voormalige directeur van de bij het beursschandaal betrokken Bank Bangert Pontier om te komen tot een beëindiging van het strafrechtelijk onderzoek door middel van seponering.

Justitie had concrete aanwijzingen dat er via deze bank op grote schaal zwart geld zou zijn gewit.

Mogelijk omdat de bewijsvoering tegen de persoon van de directeur problemen oplevert, speelt justitie met de gedachte genoegen te nemen met een schikking.

Dit bericht komt op een moment dat de rechter uitspraak moet doen dat gebeurt morgen in de zaak tegen enkele code-rekeninghouders, onder wie een weduwe die haar geld had toevertrouwd aan een van de directeuren van genoemde bank, die dat kapitaaltje vervolgens buiten de fiscus om vermeerderde. Tegen haar is onvoorwaardelijke gevangenisstraf en een fikse boete geëist.

Elke rechtszaak is verschillend. Elke bewijsvoering ligt weer anders. Een vergelijking met de strafzaak tegen de bankdirecteur is dus moeilijk.

Niettemin is er de schijn dat de grote vissen in deze beursfraude-affaire meer mogelijkheden lijken te hebben zich aan celstraf te onttrekken dan minder bedeelde vervolgden. Dat heeft de schijn van klassejustitie.