&referer=" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALIGN="LEFT" ALT="">

woensdag 23 december 1998

Ze loopt niet langer hard en heeft daardoor meer tijd om te kijken naar de toppers van morgen, nu en gisteren. Ellen van Langen, olympisch kampioene van '92 op de 800 meter, spreekt in een serie van drie verhalen met 'belofte' Pieter van den Hoogenband, met 'glorie van gisteren', de gestopte judoka Angelique Seriese en met 'gevestigde orde' Richard Krajicek. Ontmoetingen met een hoog topsportgehalte. Vandaag deel twee: Angelique Seriese. Over 't hartezeer van een kapotte knie. De knieval van Angelique Seriese door Ellen van Langen - ZEVENBERGEN, woensdag "Op dit moment kijk ik niet met een goed gevoel op m'n judocarrière terug. Ten eerste omdat ik moest stoppen, terwijl ik dat niet wilde. Daar komt de domper van Atlanta bovenop en pas dan denk ik aan alles wat ik heb gepresteerd. Bovendien zijn ook de laatste twee herinneringen negatief. Twee toernooien die bedoeld waren als opbouw, bleken achteraf m'n laatste te zijn geweest. Dat is een heel raar gevoel. Het zou veel leuker geweest zijn als ik nog een Europees of wereldkampioenschap had kunnen draaien en daar met een medaille m'n carrière had kunnen afsluiten." Angelique Seriese. Acht keer Europees kampioene, één keer wereldkampioene en ook een eerste plaats tijdens de Olympische Spelen van Seoel, waar vrouwenjudo nog een demonstratiesport was. Een indrukwekkende erelijst, maar velen zullen zich Seriese vooral ook herinneren van de Olympische Spelen van Atlanta. Daar was ze als wereldkampioene huizenhoog favoriet, maar kon na vier minuten alweer naar huis. Over die teleurstelling kwam ze heen, maar een jaar later moest ze definitief afhaken, omdat blessures het haar onmogelijk maakten nog op topniveau te presteren. • Angelique Seriese werd door een knieblessure gedwongen de topsport vaarwel te zeggen. "Als die knie morgen weer goed zou zijn, zou ik vandaag onmiddellijk beginnen met trainen." FOTO: ANP Vorig jaar juni viel het doek voor de topjudoka. Nadat ze al zeven keer op de operatietafel had gelegen, ging het niet meer. De linkerknie was zodanig verslechterd, dat de artsen hem niet meer konden verbeteren. "Ik voelde op een gegeven moment dat die knie niet goed functioneerde. Ik wilde weten wat er aan de hand was, want ik durfde er niet voluit mee te gaan. De stabiliteit van de knie was in orde, maar als ik twee dagen achter elkaar trainde, voelde ik met name de tweede dag dat het niet goed zat." "We besloten tot een kijkoperatie. Het bleek dat zowel het kraakbeen als de achterkant van m'n knieschijf er niet al te mooi meer uitzag en dat wekte continu irritaties op. Er is wel geprobeerd dat wat gladder te krijgen. Maar kraakbeen dat door slijtage weg is, blijft weg en dan houdt het op." "Een aantal dingen was belangrijk voor mij. Met deze knie kon ik niet meer aan de top functioneren, want ik kon niet meer voluit trainen. En als dat niet meer kan, was het me dan waard om het risico te lopen dat ik er te zijner tijd ook in het normale leven veel last van zou krijgen? Bovendien was het vertrouwen weg. Hoe moest ik in hemelsnaam iemand van 120 kilo voor een partij groeten als het vertrouwen in die knie er niet meer is? Normaliter ga je na een blessure keihard trainen om dat vertrouwen terug te krijgen. Je gaat die knie zwaar belasten en uittesten. Maar nu had ik deze knie voor mezelf getest en kreeg steeds reacties." "Hij was gewoon niet goed. Ik had pijn en er zat vocht in. Dan ga je niet meer normaal een wedstrijd in en presteer je dus niet meer. Ja, ik denk dat je dan weinig keus hebt. Soms was het best moeilijk, vooral als de trainingen lekker gingen. Vaak dacht ik na de eerste training dat er misschien nog wel een kansje in zat om nog één seizoen te maken. Maar de tweede dag zag ik dan weer in dat het toch niet ging." De beslissing om te stoppen kwam niet ineens. Ze is er langzaam naar toe gegroeid. Toch vond Seriese het uiteindelijk heel zwaar om dat besluit daadwerkelijk te nemen. Allereerst had ze de domper in Atlanta gehad, waar ze na de eerste partij al uitgeschakeld was. Daar had ze zich overheen gezet om in principe door te gaan tot Sydney. "Ik hield Sydney in m'n achterhoofd, maar ik wilde het wel van seizoen tot seizoen bekijken. Ik had de stap gemaakt dat ik door wilde na Atlanta en dan wil je gewoon weer beginnen met opbouwen. Maar dan blijkt dat er niks op te bouwen valt en dat je moet stoppen. Je wilt zelf door, maar je lichaam wil niet. Wel willen en niet kunnen, iets ergers is er niet. Ik had ruzie met m'n eigen lichaam. Daarom was die beslissing heel erg moeilijk. Ik wilde gewoon doorgaan." De teleurstelling van de vroege uitschakeling in Atlanta speelt een belangrijke rol in de terugblik van Seriese op haar judoloopbaan. "Wanneer je als wereldkampioene naar de Olympische Spelen gaat, dan ben je natuurlijk kanshebber. Maar dat wil niet zeggen dat je die gouden plak ook even gaat ophalen. Voor mezelf had ik bedacht dat een plaats bij de eerste drie of de eerste vijf wel zou moeten lukken, ook al weet je het nooit. Maar ik ging natuurlijk voor die gouden plak, zo eerlijk ben ik dan ook wel. Als ik vijfde zou zijn geworden, was ik absoluut niet tevreden geweest." "Maar judo kan keihard zijn. En dat moest mij nu net op de Olympische Spelen gebeuren. Na vier minuten was het voorbij. Officieel had ik nog een kleine kans. Als mijn tegenstandster haar twee volgende partijen zou winnen, zou ik een herkansing krijgen. Maar eigenlijk wist ik al voor 99 procent dat het gebeurd was. De eerste partij dacht ik: die wint ze wel. Maar de tweede partij moest ze tegen een Chinese en ik schatte mijn kansen tegen die Chinese groter in dan haar kansen. Dan ga je naar die partijen zitten kijken en dan zie je het gebeuren. Het was gewoon over." Toch had judo z'n glans niet verloren voor Seriese. Alleen wilde ze na Atlanta even niet meer. "Maar omdat ik er altijd plezier in had gehad, wilde ik er toch weer voor gaan. Ik baalde ontzettend dat het mis was gegaan en dat ik waarschijnlijk nooit meer de kans zou krijgen om die gouden plak te pakken. Maar ik vond judo gewoon te leuk. Omdat het een individuele sport is, dat trekt me aan. Ik wil van niemand afhankelijk zijn. En je hebt bij judo directe tegenstand. Het is altijd onvoorspelbaar. Je weet nooit wat je tegenstander op dat moment verzonnen heeft qua tactiek. Ik hou ervan om ergens gedreven naar toe te werken. Ik deed het puur voor mezelf. Ik wist wat m'n doelen waren en daar had ik alles voor over." Die gedrevenheid heeft ze altijd gehad. Ze moest er keihard voor werken om iets te presteren. Al op jonge leeftijd stapte ze op haar coach, Chris de Korte, af om aan te geven dat ze op een hoog niveau wilde gaan presteren en dat ze op de trainingen best wat harder aangepakt kon worden. In dit eerste jaar zonder topsport kan Seriese haar gedrevenheid nog niet kwijt in iets anders. Ook al verveelt ze zich niet. Haar baan bij het GAK is uitgebreid van twintig naar veertig uur in de week en ze geeft nog een aantal uren judoles, waardoor haar eigen judotrainingen er zelfs vaak bij in schieten. Maar een nieuwe uitdaging heeft ze niet. "Ik denk dat ik het wel lekker zou vinden om een doel te hebben waar ik weer helemaal voor kan gaan. Aan de andere kant is het misschien gewoon wennen om juist die vrijheid te hebben, dat ik lekker kan leven zonder dat ik iets na hoef te streven. Als je iets nastreeft kan het veel leuke dingen opleveren, maar het zorgt vaak ook voor tegenslagen." Waar dat voor Pieter van den Hoogenband verstikkend zou werken, bepaalde het voor Angelique Seriese haar leven. "Ik mis het judo nog steeds. Mensen vroegen in m'n judotijd altijd aan me of ik niets miste. Maar ik miste helemaal niets, want judo was m'n leven. Ik wilde helemaal niets anders doen. Je moet voor topsport misschien best wel het een en ander opzij zetten, maar ik heb nooit het idee gehad dat ik iets miste. En ik heb nu zeker niet het idee dat ik allemaal andere dingen ga doen. Want ik kan niets bedenken. Nu ik met judo gestopt ben, mis ik pas iets. Als die knie morgen weer goed zou zijn, zou ik vandaag onmiddellijk beginnen met trainen."

Auteursrechten voorbehouden 1996-1998, © Dagblad De Telegraaf, Amsterdam De Telegraaf-i wordt het best bekeken met Netscape Navigator, Netscape Communicator of Microsoft Internet Explorer.