&referer=" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALIGN="LEFT" ALT="">

woensdag 23 december 1998

Camera's gericht op vrachtwagen-equipe Bekx door Bert Schaap - VELDHOVEN, woensdag Omdat een beeld meer zegt dan duizend woorden wordt de truck uitgerust met twee camera's. Een voor de binnen- en een voor de buitenopnames. Martin Ketelaars, de nieuwe navigator in het team van Hans Bekx, geeft ongevraagd een toelichting op het stukje verfijnde techniek in de bijna veertien ton zware vrachtwagen: "Onderweg naar Dakar worden er automatisch opnamen gemaakt. Die gaan wij monteren en aan onze sponsors laten zien. Zo krijgen zij, als wij bijvoorbeeld boven op een duin rijden, ook het gevoel dat ze in een achtbaan zitten." De reportage dient tevens om het enthousiasme bij de geldschieters nog verder aan te wakkeren. Vorig jaar maakte Bekx zijn debuut in Parijs-Dakar, dit jaar mikt de oud-transportondernemer op een plaats in de top-tien. "Het is net zoals in het bedrijfsleven," doceert de besnorde Brabander. "Eerst moet je verdienen, daarna kun je investeren. In 2000 hebben wij een nieuwe truck nodig. Dan is ons driejarenplan ten einde en willen wij in Dakar op het podium staan. Dat kost geld, veel geld." Eerst verdienen en dan investeren, luidt het credo van Hans Bekx, die deelneemt aan de Dakar-rally. Volgend jaar rijdt hij met zijn van camera's voorziene truck voor de derde keer mee en wil hij op het podium terecht komen. FOTO: PETER KUHL Het gewicht van de truck zal over twaalf maanden in ieder geval een stuk lager zijn dan de komende weken. Ten opzichte van de professionele concurrentie moeten de drie amateurs Bekx, Ketelaars en monteur De Rooder een paar duizend kilo meer meezeulen. "Het is nog niet zo lang geleden dat Citroën 70 man accrediteerde om drie wagens in de koers te houden. De verhoudingen zijn nu iets minder groot, maar wij zijn volledig op onszelf aangewezen. Dat betekent vier reservewielen en nog een heleboel ander materiaal. In de duinen is dat een groot nadeel." Daarom prefereert Bekx de vlakke Sahara waar hij het gas helemaal open kan draaien. Met de vlam in de pijp. Met name naar de vijfde etappe van Bir Mogreïn naar Atar, slechts 630 km lang, waar alle vrachtwagens tegelijkertijd vertrekken, kijkt hij nu al uit. "Zo'n massastart is een onbeschrijfelijke ervaring. Met z'n allen naast elkaar en wegwezen. Was het echt een bult of een motorrijder? In zo'n chaos, met al dat zand en die uitlaatgassen, vraag je je dat voortdurend af." Het enthousiasme slaat in één klap om als de dertiende rit tussen Tichit en Atar wordt geanalyseerd. "Al die vreselijke keien. Daar moet je overheen, bom, bom, bom. Vorig jaar dacht ik dat ik er was. Bleek ik pas twee kilometer te hebben afgelegd. Aan zo'n dag komt geen einde." "Daarna begint het sleutelen," vult navigator Ketelaars, de opvolger van Bennie Jolink, aan. "En voordat wij gaan slapen wordt gezegd wat gezegd moet worden. Iedereen heeft bij ons zijn eigen verantwoordelijkheid, maar alleen als team kunnen wij succes hebben. Pas als wij in Dakar aankomen, mag je daarvan spreken. Ik ben jarenlang als vliegende techneut in deze woestijnrace geweest. Met Jan de Rooy wonnen wij in 1985 het eindklassement in de T4-klasse, de vrachtwagens. Het gaat erom de krachten te bundelen en onderweg is het de kunst om een goede gemiddelde te rijden. Dat betekent een juiste balans tussen jezelf en het materiaal. Vorig jaar won Karl Loprais. Niet omdat zijn materiaal zo snel was, maar omdat hij zo regelmatig presteerde." Bekx knikt, één Dakar heeft veel duidelijk gemaakt. "De bandenspanning is bijvoorbeeld erg belangrijk. Des te slapper de band, des te groter de grip en des te gemakkelijker rij je door het zand. Zo moet je overal rekening mee houden. Daarom zijn wij al een dikke vier maanden met de voorbereidingen bezig. Die is misschien wel net zo spannend als de rally."

Auteursrechten voorbehouden 1996-1998, © Dagblad De Telegraaf, Amsterdam De Telegraaf-i wordt het best bekeken met Netscape Navigator, Netscape Communicator of Microsoft Internet Explorer.